tag:blogger.com,1999:blog-69138747059169438822024-03-06T01:07:43.066+01:00Komiks Forumantologia komiksowaUnknownnoreply@blogger.comBlogger75125tag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-10831488324824831262023-10-03T22:21:00.004+02:002023-10-03T22:21:51.440+02:00Krótka historia konwentowego handlu<!--
<img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://adres_obrazka" />
<a href="aders_obrazka" imageanchor="1" ><img border="0" src="adres_obrazka" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
-->
<p>
...z cyklu: Witek był pierwszy ;) W 1991roku, kiedy licealiści z grupy Contur bawili się w przygotowania do pierwszego łódzkiego Konwentu Twórców Komiksu ja miałem już znaczne doświadczenie handlowe. Sprzedawałem komiksy na różnych giełdach i bazarach w wielu miejscach Polski. Jednak nie uważam się za handlarza (a znam ich wielu :) Handlarzem jest ten, który minimalizuje ceny zakupu i maksymalizuje zyski. Pozostawiając dla siebie jedynie pieniądze i satysfakcję z udanego interesu. Ja raczej jestem kolekcjonerem. Wielokrotnie zdarzało mi się kupować komiksy po rujnujących budżet cenach (Wojtek Birek może coś o tym powiedzieć... :) Często też oferowałem albumy ze swojego zbioru poniżej kosztów zakupu, żeby mieć środki na uzupełnienie kolekcji.
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqf8tNbcMCGww1fs_sepNeyzPDL5HcVI9341ZTI6VJzNJIxMFOtatQnS5n_XDVhsyIMMh2Wr6_AZ9HIWE-YzVRj50CB5I-b8nSufDptHO5NYpkzBdaBuWpU0FjQLOqOzbb3Icb4wEf64ohrh6U9U6ULHyFISQDzYX7zEMcDYb6jcj-ZRBAOKExYCgwPAj4/s1600/mfk_1991-92_foto_05.jpg" imageanchor="1" ><img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqf8tNbcMCGww1fs_sepNeyzPDL5HcVI9341ZTI6VJzNJIxMFOtatQnS5n_XDVhsyIMMh2Wr6_AZ9HIWE-YzVRj50CB5I-b8nSufDptHO5NYpkzBdaBuWpU0FjQLOqOzbb3Icb4wEf64ohrh6U9U6ULHyFISQDzYX7zEMcDYb6jcj-ZRBAOKExYCgwPAj4/s1600/mfk_1991-92_foto_05.jpg" /></a>
<p>
Ale wróćmy do konwentu/festiwalu... W 1991roku kierownik eŁDeKu, jak i Conturowcy nie zastanawiali się nawet nad aspektem handlowym tego kameralnego spotkania. Ja natomiast widziałem potencjał w temacie, dlatego stworzyłem pierwszą giełdę komiksów. Zaryzykuję twierdzenie: gdyby nie mój ówczesny pomysł, łódzka impreza obecnie inaczej by wyglądała. Być może nawet wcale by jej nie było :(
</p>
<p>
Kiermasz przygotowałem w sali 304 (prestiżowej) eŁDeKu, w której odbywała się cała impreza :) Do współpracy zaprosiłem legendarnego Izydora, mitycznego łódzkiego handlarza i kolekcjonera. Było nas dwóch, to idealne warunki do handlu. Jednak przyjezdni goście byli tak oszołomieni ilością unikalnych komiksów na giełdzie, że nawet nie śmieli ich kupować. Myśleli, że to wystawa :)
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhznol714yRYK1I5kkr-TZrc7tj82BdDOOtKJxYxs7DrFhVmUMM6hSjj1015fP-SG84fxXYTO-TH5KjoxPZBmJJA3yEqU-ZAblaKnLs_tnukgpR0cjvoYV41nggrUAmMNyXHmzXKU5OP3zq8POD78w67xuM60cpZwEMl9uuEnwnHybRjmJN6UY5MwXUiRg/s1600/mfk_1991-92_foto_06.jpg" imageanchor="1" ><img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhznol714yRYK1I5kkr-TZrc7tj82BdDOOtKJxYxs7DrFhVmUMM6hSjj1015fP-SG84fxXYTO-TH5KjoxPZBmJJA3yEqU-ZAblaKnLs_tnukgpR0cjvoYV41nggrUAmMNyXHmzXKU5OP3zq8POD78w67xuM60cpZwEMl9uuEnwnHybRjmJN6UY5MwXUiRg/s1600/mfk_1991-92_foto_06.jpg" /></a>
<p>
Kierownikowi z eŁDeKu spodobał się pomysł strefy targowej konwentu i odtąd organizowałem ją co roku. Kolejną edycję przygotowałem w sali 313 Domu Kultury. Początkowo osobiście musiałem zapraszać sprzedawców mimo, że stoliki, jak i wstęp na imprezę był bezpłatny. Ale kiedy na giełdzie pojawiła się reprezentacja TM-Semic (info dla najmłodszych: Szwedzi wydawali amerykańskie komiksy po polsku :) oraz Prószyńskich i ska (wydawca Tytusa i Komiksu Fantastyka), w następnych latach stolików oraz miejsca zaczęło brakować :(
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnOEvhCTSRTTzbmekh2KDhE4aejwAFCBMArdWW7Fugwp7Z6gqaJeJnVdKeHYOs4Pjfj-sLW4Q283CSuPI-Oge378URIjpVL29ppjq4fHWSoOA5bEql7swsSgEusJNwd6l29wa6mIm4qTb672zJChRsdJwWLfDm9_Px331qBiKwfDl2TidmMPGOGm8fJY1X/s1600/mfk_2003-09_foto_01.jpg" imageanchor="1" ><img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnOEvhCTSRTTzbmekh2KDhE4aejwAFCBMArdWW7Fugwp7Z6gqaJeJnVdKeHYOs4Pjfj-sLW4Q283CSuPI-Oge378URIjpVL29ppjq4fHWSoOA5bEql7swsSgEusJNwd6l29wa6mIm4qTb672zJChRsdJwWLfDm9_Px331qBiKwfDl2TidmMPGOGm8fJY1X/s1600/mfk_2003-09_foto_01.jpg" /></a>
<p>
Przeniosłem wtedy giełdę do sali numer 7, tanecznej (tej z lustrami :) Było to po pierwszej wizycie Rosińskiego, który rozwalił program konwentu i jednocześnie uratował imprezę. Spotkanie z nim, a następnie sesja autografów zablokowały salę 304 przez godziny, więc nie mogły odbyć się kolejne punkty programu. Ale goście eventu byli zachwyceni długo wyczekiwanym spotkaniem z mistrzem, dlatego impreza się podobała :| Napiszę o tym jeszcze...
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeq-TSAMmEGiwftTvqDkHh4aMWQ4qB71u4GZZo1bY-J_KoHtjeKlitURY9Fj_d5rW7kgOjKgL_hCPxvCj16XwVnBn6zM4u3kSXmxtm1I0k2kxCxe5egqw1geFav75VOSI8uDxXQIpX0fB7NrD4VxPp3fNrYsGHgBEa3mNsmv95h4_M39wpeHvB1g-hlEKo/s1600/mfk_2003-09_foto_02.jpg" imageanchor="1" ><img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeq-TSAMmEGiwftTvqDkHh4aMWQ4qB71u4GZZo1bY-J_KoHtjeKlitURY9Fj_d5rW7kgOjKgL_hCPxvCj16XwVnBn6zM4u3kSXmxtm1I0k2kxCxe5egqw1geFav75VOSI8uDxXQIpX0fB7NrD4VxPp3fNrYsGHgBEa3mNsmv95h4_M39wpeHvB1g-hlEKo/s1600/mfk_2003-09_foto_02.jpg" /></a>
<p>
Po zawłaszczeniu festiwalu przez Mamuta w 2004roku „opiekę” nad giełdą przejęły panie sekretarki z eŁDeKu (ponieważ ja nie dałem się wciągnąć na członka Conturu :) Szło im niesporo, więc nic dziwnego, że uczestnicy kiermaszu uznali te targi za najgorsze w historii łódzkich imprez. Kierownik przepchnął kiermasz do sali numer 6 (kolumnowej), która moim zdaniem, absolutnie nie nadawła się do handlu. Miłe panie próbowały swych sił jeszcze kiedy strefę targową umieszczono w budynku Textilimpexu (naprzeciwko eŁDeKu). Ale w końcu dały za wygrane... O tym na pewno napiszę jeszcze :)
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilGxRZCsQXQ9PzkclwLlq-Q8kgRtmMag6lvXWVtjSMlKrvTHFcw_t4GRpAJC9g1xLbhIOHoIm3V8hSg8OK9M-eFgc0_8GWTdL9fVtCfQQ4CKXg9UYckK_88ejhkgMyQIS__EylQIQtCyg1sjgAQX4zJN0UFARIIWAz8aEJ-ry-5OldQvy67ypk1FknNq2e/s1600/mfk_2003-09_foto_03.jpg" imageanchor="1" ><img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilGxRZCsQXQ9PzkclwLlq-Q8kgRtmMag6lvXWVtjSMlKrvTHFcw_t4GRpAJC9g1xLbhIOHoIm3V8hSg8OK9M-eFgc0_8GWTdL9fVtCfQQ4CKXg9UYckK_88ejhkgMyQIS__EylQIQtCyg1sjgAQX4zJN0UFARIIWAz8aEJ-ry-5OldQvy67ypk1FknNq2e/s1600/mfk_2003-09_foto_03.jpg" /></a>
<p>
Kiedy do pracy wróciłem ja (po małej absencji spowodowanej chorobą) sytuacja wystawców poprawiła się od razu. Zapanowałem też nad panem Zdzisiem, niekoronowanym królem zabudowy targowej, który budował stoiska wedle własnego widzimisię. Ale miałem problem z Klossem ;)
</p>
<p>
Po kilku latach dyrekcja Centrum Komiksu (w budowie) opuściła gościnne mury Łódzkiego Domu Kultury oraz Textilimpexu, i przeniosła się do nowiutkiego EC1. Tam miałem organizować kolejny kiermasz. Ale inspekcja budowlana, która decydowała o dopuszczeniu budynku do użytku, znalazła tyle usterek, że ich poprawki zajęły miesiące (jeśli nie lata). Na szczęście pojawiła się opcja Atlas Areny. Lecz był problem z wypełnieniem tak wielkiej hali. Mamut zdecydował, że zajmiemy jedynie połowę o-ringu. Tak też zrobiłem, ale jego decyzja wymusiła dość niefortunny układ stoisk, który funkcjonuje do dziś :( Plany strefy targowej w Atlas Arenie robiłem do 2018roku. Była to dość karkołomna praca. Ale o tym napiszę osobno...
</p>
<p>
Rok później festiwal przeniósł się do nowej Hali Expo. Wtedy dowiedziałem się, że nie jestem już potrzebny organizatorom i plany kiermaszu zrobią sami?! Z jakim skutkiem? Pisałem już o tym na blogu w temacie „Staruchy do piachu” i nieco wcześniej.
</p>
<p>
Gdy pandemia dobiegła końca festiwal wrócił na łono Atlas Areny, ponieważ koszty wynajęcia tego obiektu były dużo niższe, niż Hali Expo. Ale to już czasy nowożytne ;) więc będę je komentował na bierząco...Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-44668029929652414612023-10-01T01:25:00.003+02:002023-10-01T01:57:22.157+02:00...oferta<!--
<a href="aders_obrazka" imageanchor="1" ><img border="0" src="adres_obrazka" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
-->
<p>
Amerykańskie komiksy zawsze promują spektakularne okładki, które wszelkimi sposobami zachęcają czytelników do kupna. Lecz żeby można to było docenić trzeba je odpowiednio wyeksponować. W swoim zbiorze miałem wiele fajnych okładek, ale w pudłach traciły swój urok. Na naszym rynku nie było stojaków do właściwej prezentacji zeszytów. Dlatego postanowiłem sam zrobić specjalne standy komiksowe. Do budowy wybrałem tekturę, która jest doskonałym materiałem. Lekkim, sztywnym, wytrzymałym i ekologicznym :) Nowe, duże arkusze pięciowarstwowej tektury falistej zostały po jednej z ekspozycji festiwalowych. Użyłem ich do budowy stojaków. Płyty dociąłem do stosownego formatu, a wszystkie krawędzie wzmocniłem paskami litej tektury i okleiłem mocną, papierową taśmą. Zrobiłem to aby dodatkowo usztywnić arkusze i uzyskać estetyczny wygląd całości. Elementy konstrukcji, które przenoszą największe obciążenia (góra i dół) wzmocniłem kształtkami z aluminium. O wytrzymałości moich komiksowych standów świadczy fakt, że używam ich od kilku lat na imprezach w Łodzi i Warszawie, a na stojakach nie widać najmniejszego śladu eksploatacji.
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6KEiKQe-RKDqofY6MG3Y7Czfv0M1YmhgVCtzfOV53WbCzgbnzQISFHfGn445Wr7hMfPl17NgmGNIJu438fcNIYL1kdnkXk8zmi6Xee8y1V-1IsfKnENnFnuY-my7okzDJsqUiVYUOQtz48wNZHb3rsk22jgwPOgiFBWzwstytE3XBYglVzyIQQzxByAEI/s1600/stoisko_2b.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6KEiKQe-RKDqofY6MG3Y7Czfv0M1YmhgVCtzfOV53WbCzgbnzQISFHfGn445Wr7hMfPl17NgmGNIJu438fcNIYL1kdnkXk8zmi6Xee8y1V-1IsfKnENnFnuY-my7okzDJsqUiVYUOQtz48wNZHb3rsk22jgwPOgiFBWzwstytE3XBYglVzyIQQzxByAEI/s1600/stoisko_2b.jpg" width="100%" data-original-width="960" data-original-height="960" /></a>
<p>
Swoją ofertę kieruję głównie do eventowych wystawców. W 2018roku wynajęcie na czas trwania festiwalu jednej półki w zabudowie targowej kosztowało 25złotych (teraz pewno jest drożej). Każdy mój stand półek ma sześć, a po imprezie konstrukcję można zabrać do domu i użyć na kolejnym konwencie. Na każdej półce mieszczą się cztery zeszyty komiksowe (do 5mm grubości), grafiki lub fotografie. A jeśli przedmiot ma mniej niż 20cm wysokości, nawet grubsze (ale lekkie) pudełka lub blistry. Utrzymują się na miejscu dzięki sile grawitacji :) ponieważ konstrukcja jest pochylona pod niewielkim kątem.
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3uU5qqgwXXhHNnc__lw2tocscm9cPvswG2x7ZIe0kRKTxt64lxGU4JcE8i0IUsTF-2kf9V-4wve0wtBBJYoZdEHTfROg1j99ZZG8ik5Xfd5k_QY0y-nUgfpnCPVTf50cL-Hq54IoaI4oSVUNPNerXwy4UpNcioSVwPVTHM3tGMwkwmkFYKnlq1Dp_QND9/s1600/stoisko_2a.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3uU5qqgwXXhHNnc__lw2tocscm9cPvswG2x7ZIe0kRKTxt64lxGU4JcE8i0IUsTF-2kf9V-4wve0wtBBJYoZdEHTfROg1j99ZZG8ik5Xfd5k_QY0y-nUgfpnCPVTf50cL-Hq54IoaI4oSVUNPNerXwy4UpNcioSVwPVTHM3tGMwkwmkFYKnlq1Dp_QND9/s1600/stoisko_2a.jpg" width="100%" data-original-width="960" data-original-height="960" /></a>
<p>
Standy są unikalne. Własnoręczne zrobiłem ich dziesięć (ale sprzedaję tylko 8). Każdy jest sygnowany. Posiada datę wykonania i swój numer. Nie jestem znanym twórcą, ale taki wyjątkowy stojak byłby pamiątką dla każdego komiksiarza, po Witku... który był pierwszy ;)
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUXIgA-rKGuYXwCcAUngUCo_0w4EKwW0_R5GcD6NzT-Un9BWTHMiyosWFs1iVPW3kAH9S0QPigTkLkCN2FxRltFpSYNFiE08oqDS0rZ1Gv3Hd71xDURFSNr3AtRLRn_5WfYB_sfr0m464UhRQ42-Yim66vq3qLK_OpzeCkI5L30BxFbdM62T5jUNOxMyvj/s1600/stoisko_2.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUXIgA-rKGuYXwCcAUngUCo_0w4EKwW0_R5GcD6NzT-Un9BWTHMiyosWFs1iVPW3kAH9S0QPigTkLkCN2FxRltFpSYNFiE08oqDS0rZ1Gv3Hd71xDURFSNr3AtRLRn_5WfYB_sfr0m464UhRQ42-Yim66vq3qLK_OpzeCkI5L30BxFbdM62T5jUNOxMyvj/s1600/stoisko_2.jpg" width="100%" data-original-width="960" data-original-height="960" /></a>
<p>
Konstrukcja stojaków jest samonośna i składana. Każdy zbudowany jest z pięciowarstwowej tektury falistej o grubości 5mm (wzmocnionej na wszystkich krawędziach) i aluminiowych kształtek. Wymiary standów są podobne: szerokość 70cm; wysokość 120cm (cztery pierwsze są 2cm wyższe). Półeczki mają głębokość 5mm (czyli w sam raz na pojedyncze zeszyty, grafiki lub fotografie...) i przyklejone są co 20cm. Całość jest bardzo lekka, estetycznie wykonana (jak na fotografii) oraz wytrzymała... Będzie służyć przez lata :)
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2yYAR0ZxufToZOT0FFOPQdHt4A7Qki-uYX0TeP8cGxLcsV7MAM_HNHpPB3Y0aJHTU2SWoyMadufSVqnx67N9nBpnR_wR6SjLGE3SuBGlVFTqJhHIpQDW76a7xtsiBM-AQxkzWrHDZ0-Zn9uRQEc83dt6HjPtMN7TKMTFs4FcrmhfBjv01RgiO2AYMdO_B/s1600/stoisko_2c.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2yYAR0ZxufToZOT0FFOPQdHt4A7Qki-uYX0TeP8cGxLcsV7MAM_HNHpPB3Y0aJHTU2SWoyMadufSVqnx67N9nBpnR_wR6SjLGE3SuBGlVFTqJhHIpQDW76a7xtsiBM-AQxkzWrHDZ0-Zn9uRQEc83dt6HjPtMN7TKMTFs4FcrmhfBjv01RgiO2AYMdO_B/s1600/stoisko_2c.jpg" width="100%" data-original-width="960" data-original-height="960" /></a>
<p>
Przekażcie znajomym z branży, że stojaki oferuję osobno. Ale jeśli ktoś zechce całą ósemkę, to będzie miał niesamowitą ekspozycję szerokości niemal 6metrów. A ja dorzucę mu futerał (oczywiście z tektury :) który zrobiłem specjalnie na Warszaw Comic-Con, w którym zmieszczą się wszystkie standy i ma kieszeń na plakaty 100x70cm (jak na zdjęciu). Czekam na oferty :)
</p>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-62124441550098360202023-09-30T15:23:00.002+02:002023-09-30T15:23:18.820+02:00Tego stoiska nie będzie...<!--
<a href="aders_obrazka" imageanchor="1" ><img border="0" src="adres_obrazka" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
-->
<p>
...bo przeszkadza strażakowi?! Przepraszam, że jestem w kontrze do informacji w stylu: na festiwalu będzie...
Ale :) W obiekcie sportowym typu Arena muszą być zatrudnieni, na pełnym etacie, odpowiedni ludzie do spraw bezpieczeństwa. Oni zazwyczaj na co dzień niewiele robią, ale podczas eventu muszą koniecznie uzasadnić sens swojego istnienia. Albo podbudować własne ego. Niestety, utrudniają jedynie pracę organizatorom :( Wspomniany strażak zauważył, że moje tekturowe konstrukcje, które przesunąć może nawet trzyletnie dziecko, zajmują fragment korytarza, w miejscu gdzie ruch jest niewielki. Natomiast nie przeszkadzało mu to, że w trakcie całej imprezy, w korytarzach na o-ringu, czyli w głównym ciągu komunikacyjnym, tworzą się korki, przez które nie można sprawnie się przedostać (na przykład: przy zejściach do toalet, albo kiedy stoiska w zabudowie targowej zajmują część wąskiego korytarza). Kiedyś, gdy ja przygotowywałem strefę targową, człowiek od „bezpieczeństwa” Areny miał pretensje: „dlaczego na stoiskach w zabudowie nie ma specjalnych strzałek wskazujących kierunek ewakuacji”. Mimo, iż drzwi wyjściowe były dobrze widoczne w odległości kilku metrów od stoiska. Typowa akcja, aby podkreślić kto tu rządzi.
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju4VFui7YHBLU53io3yyaaytnloj0ZGuNwoMckwasLi6KsmzhnMXHJVccRNhwPc12NpFaoMRYz_MK_G-47fC7DNdNstIUfpEm3xXnK4LtHSSs80KqSyg1p0YCI44IipZm0VIbMY2uYUj-A3sbZ-uklBLCopRYaCVvyjx4Cj3obLqGaqQrlHBZjCNqnI0XQ/s1600/komiks_forum_na_mfk_instagram.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju4VFui7YHBLU53io3yyaaytnloj0ZGuNwoMckwasLi6KsmzhnMXHJVccRNhwPc12NpFaoMRYz_MK_G-47fC7DNdNstIUfpEm3xXnK4LtHSSs80KqSyg1p0YCI44IipZm0VIbMY2uYUj-A3sbZ-uklBLCopRYaCVvyjx4Cj3obLqGaqQrlHBZjCNqnI0XQ/s1600/komiks_forum_na_mfk_instagram.jpg" width="100%" data-original-width="960" data-original-height="960" /></a>
<p>
Oczywiście, jako twórca i organizator strefy handlowej (niemal przez 30lat), rozumiem kwestie bezpieczeństwa, w odróżnieniu od ludzi, którzy obecnie tym obszarem gospodarują. Nie zamierzam więc w temacie polemizować. Ale :| Hala sportowa została zaprojektowana tak, aby pomieścić i zapewnić bezpieczeństwo (oraz ewakuację) kilkunastu tysiącom widzów. Natomiast podczas festiwalu, bywa jednocześnie do dwóch tysięcy gości. A na krzesełkach areny siedzi kilkunastu. Zadajmy sobie więc pytanie: czy w przypadku niebezpiecznej sytuacji na boisku (tam umieszczone są duże stoiska), do ucieczki wybierzemy szerokie schody (po obu stronach hali)? Czy lawirować będziemy między stałymi barierami do przejść ewakuacyjnych dwa piętra wyżej?
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkqF7xXHW_y7vvhQUiu9XKDfduXikX_gcvu-dbqE5YPPwyIJjtQ1vhzL5YPrFkTtRyH7S660zKIYWZUPtAgH3JxNTtwzRgzLYGseNIOoFgbiigmNVZTy0wi9ztSMjHhSGiOWqrC1Z1ZTP5de0TsRUVKPx3mR4sQ0E9dOhwu3CWbKww9JSX2V9bDdVz5F5n/s1600/mfk_2022_3.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkqF7xXHW_y7vvhQUiu9XKDfduXikX_gcvu-dbqE5YPPwyIJjtQ1vhzL5YPrFkTtRyH7S660zKIYWZUPtAgH3JxNTtwzRgzLYGseNIOoFgbiigmNVZTy0wi9ztSMjHhSGiOWqrC1Z1ZTP5de0TsRUVKPx3mR4sQ0E9dOhwu3CWbKww9JSX2V9bDdVz5F5n/s1600/mfk_2022_3.jpg" width="100%" data-original-width="900" data-original-height="1400" /></a>
<p>
Teraz w kwestii zastawiania przejścia... Ma ono prawie 3metry szerokości. Natomiast moje komiksowe standy zajmowały jedynie 30centymetrów od ściany. Pozostawało więc jeszcze 2metry szerokości korytarza na przejście (dobrze widać to na zdjęciu). Co prawda, przed ekspozycją czasami zatrzymywały się osoby oglądające komiksy, albo robiące selfie. Lecz było to niezmiernie rzadko, a przejście funkcjonowało dalej (nawet dla osób z dziecięcymi wózkami). Oczywiście korytarz w którym znajdowała się moja ekspozycja to wyjście ewakuacyjne, ale raczej dla (kilkunastu) gości z trybun. Lecz nowi organizatorzy zrobili z niego zwykły ciąg komunikacyjny, stwarzający dodatkowe problemy. Ale o tym napiszę jeszcze...
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTSbi9ZYTQ0QyMQAyBcXgSc3LYAMdYifo2SJmXBzEDc8WXm8RDl8uU62VnCUF9zlb576oAVBvcHl9Mo8vdxgkcAX7izKg4mJSZi7xN5VRscREaTpXlOm7GpX3auSf9nIpbGNMkJNhiu-tXlQoED6_gR9z_RroPpcD5sHrY0AFNxt-3_P8nXtVXgWyl4sL4/s1600/mfk_2022_4.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTSbi9ZYTQ0QyMQAyBcXgSc3LYAMdYifo2SJmXBzEDc8WXm8RDl8uU62VnCUF9zlb576oAVBvcHl9Mo8vdxgkcAX7izKg4mJSZi7xN5VRscREaTpXlOm7GpX3auSf9nIpbGNMkJNhiu-tXlQoED6_gR9z_RroPpcD5sHrY0AFNxt-3_P8nXtVXgWyl4sL4/s1600/mfk_2022_4.jpg" width="100%" data-original-width="900" data-original-height="1400" /></a>
<p>
Przyznam, że męczą mnie już kolejne, niepotrzebne boje z tępą materią o lokalizację mojej ekspozycji (zobaczcie: rower z kawą ważniejszy od komiksów). I chociaż rozsądne argumenty zawsze wygrywają z kosmiczną głupotą nowych organizatorów, nie mam z tego powodu żadnej satysfakcji. Kiedyś zajmowałem cały korytarz (nie ja jeden), oraz połowę sąsiedniej szatni, i nikomu to nie przeszkadzało. W ubiegłych latach zmniejszyłem znacznie swoją ekspozycję tak, żeby nikomu nie przeszkadzać. Ale widocznie dla aktualnych rządców, problemem jest moja obecność na festiwalu, nie zaś moje stoisko :(
</p>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-13882857872840184892023-09-29T14:53:00.004+02:002023-09-29T14:58:42.340+02:00Witek był pierwszy...<!--
<img title="" alt="" style="width:50%; float:left; margin:0 10px 10px; border:0;" src="https://adres_obrazka" />
-->
<img title="" alt="" style="width:50%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1ZWJEq6bR34SvXyjwG5KS7Ma8cTTs3YSq65YRubkaRHJI_9I9KtVfUFOth1Uz18xhVs16r1j21FjJ-JW3In3V6KV6n_zFy_xwMUGgDLiqOayl_B4aiWnZXZU0C-1rfTh_bUTJoktXHXsl6DYYV_9SJKQQLNwOAx1pD4O2YB5Vz8sNhQ7-tWQf18ItAOD2/s1600/komiks_92.webp" />
<p>
...To tytuł artykułu Piotra Kasińskiego z kserogazetki (eMeFKa News), która towarzyszyła kiedyś łódzkim eventom przez lata (dawno jej nie widziałem). Ja raczej nie jestem skłonny do podkreślania swoich prometejskich dokonań (a było ich sporo), jeśli oczywiście nie jestem do tego zmuszony.
</p>
<p>
Niedawno na fejsie Witek Tkaczyk (to inny Witek, więc dla porządku nazwijmy go Witek2 ;) wspomniał, że w tym roku mija 30sta rocznica powstania magazynu komiksowego AQQ. Pozwolę sobie przypomnieć, że w ubiegłym roku minęła 30sta rocznica powstania katalogu konwentowego, którego byłem twórcą i redaktorem przez lat kilkanaście. A w tym roku będzie pierwsza rocznica jego śmierci :( Jakoś nikt z organizatorów festiwalu nie zauważył tego.
</p>
<img title="" alt="" style="width:40%; float:right; margin:0 0 10px 10px; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgir03WR-aZhntnOyC_ctudnyfwjTSO39w943XZXK-wCxVp6aqy_2ygCs4Y2LmgO6nubghbqsPTKfIouTV_Fha2BIUVB_ahxxblRArZlc6MqJJXU8UXOUOkH8TMhjI_8G3rwM9uL8bnTIoBKGPb2QW97aWCweIqqCfNr8gqmLolfH7rhyWfIcwzfpN-0iSw/s1600/komiks_forum_01_instagram.webp" />
<p>
W przyszłym roku będzie 30sta rocznica powstania pierwszej polskiej, niezależnej antologii komiksowej Komiks Forum, której byłem twórcą i wydawcą (zobacz na komiksforum.pl). Mam nadzieję uczcić ten jubileusz w odpowiedni sposób. Zapraszam do współpracy wszystkich chętnych (natomiast trolom podziękuję :! Napiszę o tym jeszcze...
</p>
<img title="" alt="" style="width:40%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmMF0w7fqaVJ30CA5Sxz9eg8Pgxh5KXSNcarMUeHKQVI0qlMu-ldkF8CD2O-ZiXNIIhDM1qchKXSOmApLJy-KVN4RKndv8HSsXX3uQZWaO2hqNm50UL2yQ2EuqXWqCfYmrhZ5xHRK9Hj5gXyr7wCHHm9vZEBLjK4Oj75KNpnd58nzb5lu6eq7ZEUcasNfz/s1600/komiks_forum_11_instagram.webp" />
<p>
W ramach Komiks Forum, na początku wieku, powstała pierwsza polska, komiksowa publikacja cyfrowa. Początkowo w formie kodu HTML, z czasem antologia przekształciła się w edycje PDF dostępne w sieci. Ostatnia z nich ukazała się w 2010roku, kiedy wielu z nas jeszcze marzyło o komiksowym tablecie. Publikacja miała 300stron objętości, co w tamtym czasie było rekordem! Chyba nie pobitym do dziś?
</p>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-52312929209814225982023-09-22T01:26:00.001+02:002023-09-29T19:00:14.353+02:00Niepamięć<!--
<img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://adres_obrazka" />
-->
<p>
Zaiste dziwnym jest, że impreza, która chełpi się 34 edycją na swojej oficjalnej stronie prezentuje nad wyraz skromny materiał historyczny. Powodów takiego stanu rzeczy można się domyślać... Ja jednak pozwolę sobie w tym miejscu popełnić krótkie repetytorium, ponieważ byłem organizatorem łódzkich eventów od początku...
</p>
<img title="" alt="" style="width:50%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghoV56lhU-PLAVahrZr_sZ0UFqLpIBBqEERG5aiiOtxHFsRPYqdHJ8n3wRjvy_bq8e0WoTvp6gEL3dd9cp3hlmMQUPwr-WFuhHufPdFdpXFD2Xz4gbLtSWZLfzNmHykV5QK5sDzR7Zvx8rHGwRQqgTFtFBCfa1BKrIPmYU2RQ8GAvGJbmkHGNfcbp_Pyh2/s1600/mfk_1991-92_foto_00.jpg" />
<p>
Pierwszy Ogólnopolski Konwent Twórców Komiksu odbył się w lutym 1991roku w Kielcach, a jego pomysłodawcą i organizatorem był Waldemar Łysak. Łodzianie z grupy Contur (nie mylić ze stowarzyszeniem o tej samej nazwie) byli na tej, raczej kameralnej imprezie. Ponieważ formuła kieleckiego spotkania niespecjalnie odpowiadała młodym twórcom, postanowili zorganizować własny event. Jesienią tego samego roku swoje zamiary zrealizowali w murach Łódzkiego Domu Kultury. Ale myli się ten, kto uważa, że tak „szacowna” instytucja otworzyła szeroko drzwi przed licealistami, fanami komiksów. Na szczęście, mama Piotra Kabulaka znała dobrze ówczesnego dyrektora eŁDeKu i ten fakt utorował drogę dalszym poczynaniom, ale nie całej grupy... Oczywiście, na pierwszej, jak i kolejnych, łódzkich konwentach byli obecni niemal wszyscy Conturowcy: Przemek Truściński, Tomek Tomaszewski, Witek Domański, Robert Waga... nawet Mamut, ale przy organizacji imprezy pracował głównie Tomek Piorunowski, natomiast „rządził” wszystkim Piotrek Kabulak pod czujnym okiem Sobieraja... Więcej o początkach łódzkiego festiwalu komiksu przeczytać możecie w moich wspomnieniach „13lat prowizorki”. Dostępnych jak zwykle na moim blogu, bez reklam i innego cyfrowego śmiecia :)
</p>
<img title="" alt="" style="width:40%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgd35NOhoov05izLs8QJg3SH_MagMwKe7J2a0kuuz7YZ64RLeV5j-y7_h_-TYjDz3tgemWT8ToWH2QdGJAbz2Hv2Lbmv450stQFKFpX44Mfl_KuvNjbtvs0-Anr975ZgFGp8Xfgb18lZT7f9-XeNA_L4E6BKm-yhHqyusgK6NdJwf7TATA3oHVbplLJygmp/s1600/mfk_1991-92_foto_02.jpg" />
<p>
Odkąd pamiętam fascynowała mnie narracja wizualna. Komiks był pierwszy, ale interesowałem się również fotografią i filmem. W młodości robiłem zdjęcia „Zenitem”, a filmy „Kwarcem”. Zdawałem nawet na wydział operatorski łódzkiej „filmówki”, z wiadomym skutkiem. Na początku lat 90. (ubiegłego stulecia), kiedy uciułałem trochę grosza, kupiłem sobie elektroniczną kamerę VHS-C (analogową oczywiście, wtajemniczeni wiedzą o co chodzi). Podczas pierwszego łódzkiego OKTK nadarzyła się okazja by jej użyć...
</p>
<img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_ZVZTkJh01npAzvz_cMhbIC0Dx5ub69-I4skOwIRu01GXeTpR8k4BmFC98yCHrOjZV15F6DnNteNVPVcBmnwldFxyp_C9iTuu9bvkddSJrEPu_0NH8kcG1Z8b1F-bIv6hqambswibWr_g1IiL1nwHsCCz4SNvtZ2bKnBFV34PAt5q0TifmSzbh-3sFsgM/s320/mfk_1991-92_foto_03.jpg" />
<img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5kts7sNpp0DbveepPZs8PULUgGq2Yu5jtBv9Kqxb41YpFxsx5sNp_-Wkn3NWH16ZGt7Fi-3htp_xn6g88k5kcaUMKNiP_UcwTyMYJTogX_cL3sqU0YCArIKRphz7t_x-nnho-VZtfZnsw3IPwWo5ujnil0hND6N4cXGQy5r7XdZBqBa7IRaUxWP3XzeRl/s320/mfk_1991-92_foto_03a.jpg" />
<img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYh0cSMhMHKkr9f-Xaikdg-T8APmORfzfBJZvIUQQYrPDQBW45OJTmCu6GYff3yf82f5ST8vhoxPRzjNiI0WS2a9T4YSa99h_FnfsIeHMT3XyHB2KwXVmzAd2vd-juELh0QDcgo_vCsgtKex8DFQwFDtFNRWCF9XDsjUA7Ie135l9-thXXevgucHugCopA/s320/mfk_1991-92_foto_03b.jpg" />
<img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieKlXf7xs93xVPhfetsynCpAGEMjSopv2RnEV5ofJ31F31HuLMtvqFRNJzhjE0XrtqG2PnGFkCYrLEvR8N3H3wyniYyPHr32ixW0qrFVdAoyuSICBUKGf7woZrAkr2rB4KNzcRAUXcs1kHUcZCxMXPo7rXQ1d5WVtXlDINGAFp-rWlgghaboejdwGS-MvF/s320/mfk_1991-92_foto_03c.jpg" />
<img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXaPPOiHFpCV-LqzVVDC_E0qPewu7sOmNvG8pQaWypRMwHB5yCD5VsCLNw_Q0AcUv1xLGN8xqCjYklyDc6PP8EsCPYu-oFjZHGUegZDgj2bOqf-UlyWtxKrKEAg4c9Z5C5ddjPH3zD8jAHUAC32LYWU-JnFLwUnjx5oJd9cc6Ofe-OYHUHiwDhLhZHJOr6/s320/mfk_1991-92_foto_03d.jpg" />
<p>
Filmowałem uroczyste otwarcie imprezy oraz wieczorne forum komiksowe. Spotkanie młodych twórców komiksów, którzy bezskutecznie próbowali prezentować publicznie swoje prace z nielicznymi wówczas redaktorami zajmującymi się komiksem. Po konwencie zrobiłem nawet wywiad z organizatorami.
</p><p>
Materiał filmowy zmontowałem domowym sposobem. Fachowcy wiedzą jakie to było trudne w tamtych czasach. Ale mi się udało :) Gorzej było z dźwiękiem, który wymagał dodatkowej obróbki, niedostępnej dla amatora (napiszę o tym jeszcze). Kilka lat temu, dzięki uprzejmości Mamuta (a jakże - ja nie zapominam dobrych uczynków, ani tych złych ;) udało mi się zdigitalizować moje archiwa filmowe. Ale, wstyd się przyznać, nie przejrzałem wszystkich materiałów do dziś. Częściowo z braku czasu, ale też ilości ujęć do opracowania.
</p>
<img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj77So9jIyLRpC6kcc8RzPgsJTLx49xuTvqJl217KZmutbaVMcT0lQESI4eBefvWgT1lFBf9TGDeFlz_GdjQq4tT0VMuSgyEdWELs9FojQG7YMys6NgohtwolHvE3AswayVks_Y-_uEIV4Pki0Tty4vvAzXqJvkcz77V3-R91hZq_KRMjJuYiUpEMREzs0D/s320/mfk_1991-92_foto_04.jpg" />
<img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmwBQ_653KG7mKlP8_M3-1CZTrhl59yEKvU0uL-_CflDf39N0K9mXKDE5SZ5yJVtRi2_l08JhxJsjwBlUoTYfX5qTM4HrK0VvYR99TuS2qdLf3HY_9nYngm44llmXOXQAOVeJopjGiLhA8evLvwpZXVdL5NxsV03yPmkQxs5ntRjGywCnAwxecCPrMWpoa/s320/mfk_1991-92_foto_04a.jpg" />
<img title="" alt="" style="width:48%; float:left; margin:0 10px 10px 0; border:0;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh78UXZ2eJUGbaDVzKszM9GfhnSFyUdO6SnuQ_CcYgtL3hUjMFCl_LSLcC_SpSaNNmz5S7jz-ScFGjvtxTqmeZhVj41MXdyAB_dpAMCaeU8y4ZpeaBoQfjQfdMNW-oTPAk7zsDHazbfEX4dqGBH9qOuYh_e9O5G8a2OvHiRvy7CeynbSPlbJVSGvbgA5iJN/s320/mfk_1991-92_foto_04b.jpg" />
<p>
Na blogu pokazuję niektóre klatki z pierwszej, trzygodzinnej kasety VHS. Niestety, jak na dzisiejsze standardy, jakość zdjęć jest słaba. Ale trudno jest wycisnąć więcej z analogowego systemu, który umożliwiał rejestrowanie tylko 240linii obrazu :( Ponadto, materiał był montowany, więc utracił pewną część oryginału... Myślę jednak, że owe rozmyte fotki mają wartość historyczną. Dlatego publikuję kadry. Smutne, jak wielu bohaterów tych zdjęć nie ogląda już komiksów...
</p>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-73703571098195395882023-09-15T01:14:00.001+02:002023-09-15T01:18:21.878+02:00Na festiwal wejściem „dla służby”<!--
szablon grafiki
<img title="" alt="" border="0" width="100%" data-original-width="960" data-original-height="960" style="text-align: center; " src="https://adres_obrazka" />
-->
<img title="Atlas Arena, wejście nr16" alt="arena_wejście16" border="0" width="100%" data-original-width="960" data-original-height="960" style="text-align: center; " src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0-h5xxT8nQYqBtPxek686_E46IzC9BBsxzJ7Qh6-XDtHIOg9IylhoMrpcJmzkfwbZRdoPPqo6p625Zdmx8okvKXaN5rRKu-nuPTp_8sh2Ea0zaP6hoa2HMxpCU4N3GTtN-ciDuwWJ4pyaM1eHUg0SKupND13cgtfaWdQ7K0MDj_DiGEqH8uWjuo7AKZE6/s320/arena_w16.jpg" />
<p>
Doszły mnie słuchy, że w tym roku wejście główne na łódzki festiwal komiksu będzie drzwiami numer 16 Atlas Areny. Jest to pomysł wbrew tradycji, planowi przestrzennemu całego kompleksu sportowego, a nawet projektowi architektonicznemu Areny. Bowiem przy bramce numer 1 jest kilka klatek schodowych i dwie windy. I tylko tutaj. Pozostałe drzwi wokół sporego stadionu (na tym poziomie jest ich 26) służą raczej do sprawnej ewakuacji z obiektu po dużej imprezie. Natomiast wejście główne jest wyraźnie określone w ciągu komunikacyjnym. Nie zaś „z tyłu” Areny, gdzie do wejścia prowadzą jedynie strome schody. Nie ma rampy dla wózków, klatek schodowych, ani wind. Wystawcy i osoby niezbyt sprawne zapewne ucieszą się z tej zmiany :(
</p><p>
Ten osobliwy sposób traktowania uczestników imprezy przez organizatorów wpisuje się doskonale w tendencję znaną od kilku lat... odkąd przestałem opiekować się strefą targową eventu. Przypomnę tu „loterię” z numerami stoisk sprzed dwóch lat, bo organizatorom nie chciało się właściwie (w odpowiedniej kolejności) oznaczyć miejsca handlowe. A może to miała być taka gra miejska ;) żeby wystawcy i goście błądzili po całej hali :( Długo też nie zapomnę ubiegłorocznej, niedzielnej „ścieżki zdrowia”. Trzy godziny na demontaż stoisk, albo straszna kara. Oferta raczej dla niewolników, a nie gości festiwalu :(
</p>
<img title="Atlas Arena, wejście nr1" alt="arena_wejście1" border="0" width="100%" data-original-width="960" data-original-height="960" style="text-align: center; " src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS_2nInjPzhdIfegiLj_86QQ4HMNA4D1kuCm-ppKESxzV9aFxGt8Fwi_rH5zVXLR0wk7g5MTtxhUFWL0QPB3xCS8OeDh8S1IdTMtc9SodEL6JgG6oCOClbZz2YGcWaOIns_bIsVHGDs82ThUeULQxpcjiyEA9BzTCu_UYm8AOaWQaMZ8AQYptl62RY482I/s1600/arena_w1.jpg" />
<span style="font-size: 80%; color: #fc3; text-align: right;">Atlas Arena, wejście główne (do 2022roku) - Rower Witka też tu był :)</span>
<p>
Wybór wejścia na imprezę należy oczywiście do organizatorów. W pierwszej chwili pomyślałem, że powodem zmiany mogą być problemy techniczne obiektu. Jakiś remont? Organizatorzy tego nie wyjaśnili. A mnie nagle olśniło: Przecież tydzień po festiwalu mają być wybory. Co roku łódzki event gromadzi spore rzesze „mięsa głosującego”. Gdzie więc może być lepsze miejsce na prowadzenie agitacji, niż przed głównym wejściem majestatycznej hali sportowej? Szykujcie kajety na autografy. Gotujcie komóry do selfie... Może spotkacie Pytona ;) Bambik raczej nie przyjdzie :( Ale na pewno będzie Hania. To wielka miłośniczka komiksów. Widzę ją na festiwalu co roku :)
</p><p>
Odkąd pamiętam, Mamut zawsze chętnie oddzielał vipów od plebsu. Tym razem nawet go rozumiem. Dotąd, podczas imprezy, przed głównym wejściem do Areny kłębił się spory tłumek, spowity dodatkowo chmurami dymu generowanego przez palaczy (wewnątrz obiektu nie wolno palić). To warunki zdecydowanie niepolityczne ;) Dlatego w tym roku „goście” eventu chyba będą mieli własne wejście główne. Natomiast reszta „chamstwa” dygać będzie dwieście metrów dalej, do bramki numer 16, z tyłu „sklepu”. Chciałbym się mylić :(
</p>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-28820243733336844502019-10-03T18:21:00.000+02:002019-10-03T20:23:03.800+02:00Staruchy do piachu<h3>
foto relacja z 30 Festiwalu Komiksu
</h3><p>
Odkąd przestałem być potrzebny, jako organizator festiwalu, mogę wreszcie, bez skrępowania oceniać tę imprezę. Postaram się robić to w miarę obiektywnie. Jednak czasami trudno jest zachować neutralny stosunek, jeśli pracowało się przy evencie niemal 30lat. A byłem tam od początku :)
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkKXTtzmgugMq-yQKUZq-uspQuXMS0UI94mkgxWHdREtDezwNKg-cJ9Y2bvzgki2pyXGZhXuFpOhdY245PTGZt_kud0G0EaJOfasQhJXUXYR5s851WpwIej06u1rmXpSuf3NWivzEAc25Y/s1600/mfk_2019_01.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkKXTtzmgugMq-yQKUZq-uspQuXMS0UI94mkgxWHdREtDezwNKg-cJ9Y2bvzgki2pyXGZhXuFpOhdY245PTGZt_kud0G0EaJOfasQhJXUXYR5s851WpwIej06u1rmXpSuf3NWivzEAc25Y/s400/mfk_2019_01.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Oczywiście, mam ogromny szacunek do pracy, jaką włożyli obecni organizatorzy w przygotowania do kolejnego konwentu. Z doświadczenia wiem, że była ona niemała. Zapewne, nawet Mamut „umoczył” w niej kopytka po same łokcie :) Tradycyjnie, nie obyło się bez błędów, których w przyszłości można łatwo uniknąć. A ponieważ moje werbalne uwagi przeważnie pozostają bez echa (a jedynie kruszą mury :), po raz kolejny (niechętnie :( musiałem wybrać pisemną formę wypowiedzi.
</p><p>
Swoje spostrzeżenia formułuję z punktu widzenia uczestnika strefy targowej festiwalu, której onegdaj byłem twórcą (jakieś dwadzieścia osiem lat temu :( W trakcie każdej imprezy przebywam tylko tam, zajęty prowadzeniem własnego stoiska. Ma to swoje złe i dobre strony. Nie mogę uczestniczyć w coraz ciekawszych, innych atrakcjach eventu. Ale przynajmniej wszyscy znajomi, którzy chcą mnie spotkać, wiedzą gdzie można mnie znaleźć :) Tym razem jednak, w niedzielę, w samo południe, kolega przez godzinę przypilnował mojej komiksowej ściany. Mogłem więc zobaczyć, jak wygląda reszta festiwalu. Ale niestety, na prelekcjach nie byłem :(
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibIyZMUGrLmtZHs5zwEXkRHI5QJQ6GMsqlqcIRqgJr8OnqaYkQko9AUiwkIQrLOLDhelADFE9KMUXs-ZI3qWtpcJeH58sU6jpcrbF3Ed1parDhmn7Aht2T_0NzxO6l3y8F9TqQRcDJ2F7q/s1600/mfk_2019_02.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibIyZMUGrLmtZHs5zwEXkRHI5QJQ6GMsqlqcIRqgJr8OnqaYkQko9AUiwkIQrLOLDhelADFE9KMUXs-ZI3qWtpcJeH58sU6jpcrbF3Ed1parDhmn7Aht2T_0NzxO6l3y8F9TqQRcDJ2F7q/s400/mfk_2019_02.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
30 Międzynarodowy Festiwal Komiksu i Grania przyniósł wiele nowości. Nowa była lokalizacja. Wielu nowych, młodych organizatorów (myślę tu o wolontariuszach). Historię imprezy rozpoczęto pisać od nowa :(
</p><p>
Nowa arytmetyka. Zdziwił mnie wpis promocyjny festiwalu (zdaje się, na fejsie), w którym informowano, że impreza organizowana jest od 30lat. Tymczasem „staruchy” doskonale wiedzą, że pierwszy event odbył się w Kielcach w 1991roku. Kolejny był już w Łodzi, jesienią tego samego roku. Jakbym nie liczył, historia imprezy ma zaledwie 28lat :) Tymczasem staruchy wymierają (takie są prawa natury :( Dlatego, nie zdziwiłbym się gdyby, przy kolejnej edycji imprezy, organizatorzy nie pamiętali Roberta Łysaka, twórcy pierwszego konwentu. Domyślacie się zapewne, kto zostanie pomysłodawcą imprezy, w historii pisanej od nowa ;)
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbJ3X0QAGD0-GB2MC6sRU-79ESiBH2a7HOjsDAHK_9rENDmUGqtKGsEsmw1zpt5j9qNy0DOEerGZMjLuqL0o79FU_fz54eU7br8bwg2Xrn6nyXTO2RidP_Wt9ZL2X7E5ViEUgH4TWusMwt/s1600/mfk_2019_24.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbJ3X0QAGD0-GB2MC6sRU-79ESiBH2a7HOjsDAHK_9rENDmUGqtKGsEsmw1zpt5j9qNy0DOEerGZMjLuqL0o79FU_fz54eU7br8bwg2Xrn6nyXTO2RidP_Wt9ZL2X7E5ViEUgH4TWusMwt/s400/mfk_2019_24.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Ja wiem, że przygoda z łódzkim eventem komiksowym rozpoczęła się od mamy Piotra Kabulaka. Znała ona osobiście ówczesnego dyrektora eŁDeKu i dzięki temu, otworzyła podwoje tej instytucji dla konwentu. W tamtych czasach, tylko tak można było załatwić różne sprawy. Mama Piotra została oczywiście za ten czyn nagrodzona przez organizatorów festiwalu (pod rządami Mamuta), pośmiertnie, nagrodą „Humoris Causa”(?!) Czy tylko ja jestem tym faktem zażenowany? O samej nagrodzie pisałem już we wspomnieniach: „13lat prowizorki”, które również są na blogu.
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy-HrxHIr3-ep5ZkWJ-7M_YLiZ9so_yLyZmLEcH9-jyaVxeR6AZExrzeFDlfWsHnL_B_HEafKP1eMaPs26o1fBFbjMjjHbhwaWv87vOEBQ2ZzKANkc5iDCtaXfUPLCKZhwnFriTJAKlej6/s1600/mfk_2019_06.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy-HrxHIr3-ep5ZkWJ-7M_YLiZ9so_yLyZmLEcH9-jyaVxeR6AZExrzeFDlfWsHnL_B_HEafKP1eMaPs26o1fBFbjMjjHbhwaWv87vOEBQ2ZzKANkc5iDCtaXfUPLCKZhwnFriTJAKlej6/s400/mfk_2019_06.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Natomiast sam Piotr Kabulak, człowiek legenda, był w tamtych czasach duszą i motorem niemal wszystkich poczynań łódzkiej grupy Contur (nie mylić ze stowarzyszaniem Contur, to zupełnie inna bajka). On też prowadził pierwszy (łódzki) Ogólnopolski Konwent Twórców Komiksu w „gościnnych” salach Łódzkiego Domu Kultury. Moim zdaniem, był to najlepszy prowadzący w całej historii imprezy. W międzyczasie Piotr toczył bardzo burzliwe życie. Uwielbiał egzotyczne podróże i sporty mocno ekstremalne. Można powiedzieć, że przed żadną „kulą” się nie uchylał :) Niestety, człowiek jest zbudowany przeważnie z tkanki miękkiej, która po latach wolniej się regeneruje. Stare rany z wiekiem, coraz częściej dają o sobie znać. Nawet leciwy Wolverine szybciej się męczy, więc musi odpoczywać :(
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQy9_X7drqSRNd3pIeisZXJ_m2JasFC8JQVFhdL7rj6hru85agKzn7hCx4-yHVQKUdmSFYISwaTHR4_-OWpacGFx4XUnUiMEfXNN9u-2n4Be6HhGcg0_UzHZsrNVwxStnMewk17tYpMyFu/s1600/mfk_2019_07.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQy9_X7drqSRNd3pIeisZXJ_m2JasFC8JQVFhdL7rj6hru85agKzn7hCx4-yHVQKUdmSFYISwaTHR4_-OWpacGFx4XUnUiMEfXNN9u-2n4Be6HhGcg0_UzHZsrNVwxStnMewk17tYpMyFu/s400/mfk_2019_07.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Piotr odwiedził tegoroczny festiwal. Oczywiście dostał plakietkę VIP. Jest przecież z Conturu (nawet ze stowarzyszenia). Ale kiedy chciał odpocząć, do strefy VIP (wolnej od imprezowego zgiełku) się nie dostał. Ochroniarz go nie wpuścił, bo Kabul nie miał opaski w odpowiednim kolorze (ochroniarz przeżył :). Jeśli pomysłodawca i jeden z pierwszych organizatorów łódzkiego konwentu nie może strudzony odpocząć na miękkim, skosztować specjałów z pańskiego stołu, to kto jest godzien statusu UBERVIPa. Pewnie znajomi królika :( Przykro jest patrzyć, jak Mamut czasami traktuje swoich byłych współpracowników, kolegów z klasy, członków stowarzyszenia. Na szczęście Piotr mógł spocząć u mnie. Na twardym krzesełku dla zwykłych ludzi, przy moim stoisku :) Proponuję, na kolejnym festiwalu stworzyć odrębną strefę weteranów. Gdzie starzy organizatorzy, niegodni nosić szarfę UBERVIPa, będą mogli odpocząć w spokoju, we własnym gronie. Będziemy tam rozmawiać o bajkach z Jackiem i Agatką w czarno-białej telewizji, jednokolorowych komiksach ze Świata Młodych oraz wymieniać się kroplówkami i aparatami tlenowymi, nikomu nie wadząc :)
</p><p>
Właśnie wyjaśniłem kolejne kłamstwo promocyjne organizatorów festiwalu. Mianowicie, że Przemysław Truściński jest pomysłodawcą i organizatorem konwentu komiksowego w Łodzi. Chyba, że organizatorem imprezy można zostać wypożyczając kilka kaset video z filmami. Z wypożyczalni znajdującej się dwieście metrów od domu. Albo użyczając rysunku na plakat konwentu. Sam plakat zresztą wykonał Tomek Piorunowski, który najbardziej ze wszystkich Conturowców, udzielał się w przygotowaniu pierwszej łódzkiej imprezy. Ale po „zderzeniu” z rzeczywistością alternatywną eŁDeKu „dał na wstrzymanie” :( Oczywiście Przemek był obecny na wszystkich konwentach. Mieszkał przecież sto metrów od Domu Kultury :) Czy jednak był organizatorem? Ja tego nie widziałem.
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIsgLWWzH_Qwk4SlAbujfSKPENydBhwejt0th7udxygYV42VCiaRYk6dpkFDeP1ZDV1cOi3q2jzHyUOOTM1WvNgNiMi0xdlbnRd5yG7R9aJ62SI5x37OBhzZyj3FFYLwMvmhbvjhr6P9Mg/s1600/mfk_2019_08.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIsgLWWzH_Qwk4SlAbujfSKPENydBhwejt0th7udxygYV42VCiaRYk6dpkFDeP1ZDV1cOi3q2jzHyUOOTM1WvNgNiMi0xdlbnRd5yG7R9aJ62SI5x37OBhzZyj3FFYLwMvmhbvjhr6P9Mg/s400/mfk_2019_08.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Myślę, że taka nieścisła informacja mogła powstać w umyśle jakiegoś młodego organizatora, który nie znał starej historii łódzkiego konwentu. Chociaż, niekiedy miszczowi również zdarzały się ataki amnezji. Na przykład, gdy Egmont wydawał jego autorski album, Przemek zapomniał o dwóch monografiach pod szyldem Komiks Forum, które powstały kilka lat wcześniej. Jego autorskie wystawy w eŁDeKu także ja organizowałem. Bardzo cenię Przemka Truścińskiego jako autora niezapomnianych, rysunkowych wizji. Uważam go, za jednego z wybitniejszych polskich grafików pokolenia schyłku wieku. Czego dowodem były wielokrotne publikacje prac Truścińskiego w Komiks Forum właśnie. Cieszę się i gratuluję Przemkowi sukcesów w pracy. Jestem pewien, że czeka go w przyszłości jeszcze wiele nowych. Uważam jednak, że nie należy przypisywać miszczowi dokonań, w których nie brał udziału. Obojętnie, czy jest to stara historia, czy pisana od nowa.
</p><p>
Adam, dyrektor festiwalu wyjaśnił mi, że od tego roku oficjalnym organizatorem imprezy jest EC1. W instytucji tej Adam właśnie pracuje na etacie (więcej niż dwa lata :) Natomiast właścicielem nazwy imprezy jest stowarzyszenie Contur, którego Adam niekiedy jest prezesem (obecnie chyba Kuba Wiejacki, to często się zmienia). Dlatego bez zgody Conturu, EC1 nie może zrobić festiwalu samodzielnie. Sprytny układ ;) Jestem tylko ciekaw, od którego momentu stowarzyszenie Contur stało się właścicielem nazwy Festiwal Komiksu?
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK7577kkz2maxv9J9nQhFuTIxI1jTowmnRzG-ttwZmjxFLEXQ1mnJ0E1_hjVqsOjSxqteuVa7vvPcthQHiwJH29VdUYYT_dXJyMs_xiaIsPai4ZXwNcgwwcFJN5CpyAb_xp95i9A_HHiQk/s1600/mfk_2019_25.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK7577kkz2maxv9J9nQhFuTIxI1jTowmnRzG-ttwZmjxFLEXQ1mnJ0E1_hjVqsOjSxqteuVa7vvPcthQHiwJH29VdUYYT_dXJyMs_xiaIsPai4ZXwNcgwwcFJN5CpyAb_xp95i9A_HHiQk/s400/mfk_2019_25.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Pamiętam dobrze, jak w 1991roku licealiści z Łodzi pod szyldem grupy Contur, przejęli od Roberta Łysaka z Kielc imprezę pod nazwą Ogólnopolski Konwent Twórców Komiksu. Kilka lat później powołano Stowarzyszenie Contur. Numeracja kolejnych spotkań fanów komiksu w Łódzkim Domu Kultury oczywiście zachowała ciągłość. Ich nazwa też pozostała bez zmiany. W następnych latach „licealiści” pokończyli studia i kolejno „wyfrunęli” za pracą, bądź karierą do Warszawy. Z organizatorów konwentu, na „placu boju” zostałem tylko ja. Sobieraja i jego sekretarki nie liczę, bo oni częściej przeszkadzali niż pomagali :( W tamtych czasach, podczas przygotowań do nowej imprezy, po Conturze nie było śladu :( Kiedy w 1999roku zmieniłem nazwę łódzkiego eventu: z Ogólnopolski Konwent Twórców Komiksu, na Ogólnopolski Festiwal Komiksu, tylko Mamut miał do mnie o to pretensję. Na szczęście, dopiero po fakcie. „Nieobecni nie mają racji”, więc „zwierzak” nie mógł nic zrobić :) Rok później, dzięki moim zabiegom, na konkurs festiwalowy przysłano wiele prac z innych krajów. Rozszerzyłem więc nazwę: na Międzynarodowy Festiwal Komiksu. Pisałem o tym we wspomnieniach: „13lat prowizorki”.
</p><p>
Nie znam dokładnie prawa, więc nie wiem na pewno. Ale to chyba ja jestem właścicielem nazwy Festiwal Komiksu. Byłem pierwszym organizatorem festiwalu i ja nadałem mu taką nazwę. Natomiast Stowarzyszenie Contur jest bez wątpienia spadkobiercą nazwy Konwent Twórców Komiksu. Przez kolejne lata, to ja właśnie pomagałem Conturowi w organizacji mojej imprezy :) Może czas nadszedł na przygotowanie mojego Festiwalu Komiksu? Bez Conturu Mamuta :)
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6OdfZLOmuZbIY_7tN63ILVIuYeAz5lP9e8rPJ2YNsXKFOuOLPBwnou-VWUzWldlzX6IFlrSQulsYs4jAddiyfiESZVN6mjDO9uxt-ECRTB6E6ESgo_4uTfaSLtBx6O23iHnDZFYnPBl3u/s1600/mfk_2019_09.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6OdfZLOmuZbIY_7tN63ILVIuYeAz5lP9e8rPJ2YNsXKFOuOLPBwnou-VWUzWldlzX6IFlrSQulsYs4jAddiyfiESZVN6mjDO9uxt-ECRTB6E6ESgo_4uTfaSLtBx6O23iHnDZFYnPBl3u/s400/mfk_2019_09.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Ale dość historii. Wróćmy do relacji z eventu. Nowa lokalizacja podobała mi się bardzo, jak zresztą większości festiwalowych gości. Hala Expo przy Alei Politechniki jest stosunkowo nowym obiektem. Umiejscowionym dodatkowo bliżej centrum cywilizacji :) Inaczej niż Atlas Arena, która spoczywa na „ziemi niczyjej”, między miastem a „czerwoną” dzielnicą ;) Co prawda, kilka lat temu, zanim wybudowano Centrum Handlowe Sukcesja, miejsce to raczej „świeciło” pustką. Okolicę bowiem zdominowały uczelnie i akademiki. A studenci, jeśli wychodzą z „domu”, najczęściej odwiedzają szkołę albo „plac zabaw”. Rzadziej włóczą się po mieście. Ale ostatnio, w rejonie Expo powstają nowe cywilne betonowce, więc na trotuarach wokół hali można już spotkać więcej normalnych człowieków :)
</p><p>
Wyniki finansowe sprzedaży komiksów z mojej kolekcji były raczej mizerne. Nie pomogła atrakcyjna ekspozycja. Niestety, jest coraz mniej amatorów „starych” komiksów. Klienci wolą „młode” :( Gdybym natomiast pobierał opłatę za każde selfie, lub akcję kamerową na tle mojej komiksowej ściany, wróciłbym do domu bogaty :) Jestem pewien, że w każdej relacji z festiwalu, internetowej lub telewizyjnej, znalazło się ujęcie z mojego stoiska. Inaczej było u znajomych sprzedawców komiksów. Oni mieli lepsze wyniki finansowe, niż w Atlas Arenie. Dlatego nowa lokalizacja imprezy przypadła im do gustu, podwójnie :)
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpYu5L-S12fDxPw_zaghVDc0XKF6Qy_rjze0zd23yZwEzuK8JtN5NhPvYId-51iNcbf5C1it8FtniLCa6PD8avr8LB7VOiEuDP0bSPM_9yAqJVpyhSq6CF6-wqusWjVhClKB_o8RYF6ndx/s1600/mfk_2019_26.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpYu5L-S12fDxPw_zaghVDc0XKF6Qy_rjze0zd23yZwEzuK8JtN5NhPvYId-51iNcbf5C1it8FtniLCa6PD8avr8LB7VOiEuDP0bSPM_9yAqJVpyhSq6CF6-wqusWjVhClKB_o8RYF6ndx/s400/mfk_2019_26.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Jak już wspomniałem, przez cały czas trwania imprezy byłem na swoim stoisku. Odszedłem tylko raz, żeby zrobić Tour de Główna Strefa Handlowa. Aby podczas wycieczki niczego nie uronić z festiwalowych atrakcji, swoją akcję rejestrowałem na tablecie, metodą Larsa von Triera :) Nie mogę więc pisać o innych atrakcjach festiwalu, ponieważ ich nie widziałem :( Ciekawskich odsyłam na inne blogi komiksowo-eventowe, do FejsZbuka lub YouDupa :) Relacji z imprezy na pewno nie zabraknie.
</p><p>
Ja skoncentruję się tylko na moim wieloletnim „koniku”, czyli strefie targowej festiwalu. Była ona nad wyraz obszerna. Nie spodziewałem się tego. Dawno temu, raz odwiedziłem obiekt Expo, więc nie pamiętałem dokładnie możliwości tej przestrzeni. A wtedy, były to targi fotograficzne, więc wystawców typu: Sony, Canon, Nikon, stać było na gigantyczne ekspozycje (wzdłuż, wszerz i wyżej). Dlatego hala wydawała mi się mniejsza.
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoVplqkEc-uqjvCUA2EUmYfZ1Y0Ab1iz4A0Nb68SwGU8wWnXcqASaX-jAyJ766iDZxmyGRFdJbZfjbFvN4ZOhe53bc6VPR1NFDGb32SBb-zvVl6zDjvWqO3kl-xzIPuYEO3Td1Xfs93EhD/s1600/mfk_2019_27.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoVplqkEc-uqjvCUA2EUmYfZ1Y0Ab1iz4A0Nb68SwGU8wWnXcqASaX-jAyJ766iDZxmyGRFdJbZfjbFvN4ZOhe53bc6VPR1NFDGb32SBb-zvVl6zDjvWqO3kl-xzIPuYEO3Td1Xfs93EhD/s400/mfk_2019_27.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Tym razem, organizatorzy festiwalu dali fory „kolekcjonerom”. Mianowicie, w najlepszym miejscu handlowym, w holu, najbliżej wejścia, pojawiła się strefa stolikowa. Czyli wystawcy najbiedniejsi, których nie stać na wynajęcie profesjonalnego stoiska w zabudowie targowej :( Stoliki były ustawione dość luźno, więc zajęły dużo miejsca. Stoiska na giełdzie kolekcjonerskiej cieszyły się dużą popularnością, zostały więc wyprzedane najszybciej. Ja, gdybym nadal był organizatorem :) ustawiłbym w tym miejscu dwukrotnie więcej stoisk handlowych. Impreza zarobiłaby więcej kasy. Ale nowym organizatorom chyba na tym nie zależało.
</p><p>
Jednak najwięcej przestrzeni w holu zajął punkt informacyjny z olbrzymim zapleczem. Myślę, że w tym miejscu zmieściły by się swobodnie stoiska Egmontu i Multiversum, razem. A były największe na hali. Tymczasem zabudowaną konstrukcję opanowali wolontariusze. W części widocznej postawili sobie wygodną kanapę, na której z lubością kontemplowali festiwalowych gości. Nawet Mariusz (nad-organizator :), swoich młodych pomocników, nazywał pieszczotliwie „leżakami”. Ponieważ, była to ich ulubiona pozycja na kanapie :) W ubiegłym roku przygotowałem punkt informacyjny na czterech metrach kwadratowych. Bez wątpienia spełnił on swoje zadanie. Tegoroczny, zajął powierzchnię niemal dziewięćdziesięciu metrów kwadratowych. Na pewno był lepszy. Co prawda, punkt informacyjny można było umieścić przy kasach (było wolne miejsce). Natomiast zaplecze wolontariuszy przenieść do nie używanej części „Mordoru” (o nim dalej :). Ale nikomu na tym nie zależało :(
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMcCE0qTydBG7dZmo_dMqQ26Fz-5IIQvDxEVmtV64QU5GKQ3CyXXBwryTWeO3st4qJ7XsSXtA_ZLPe1Sfq8KMd-Gr0GNzrp2a9YZNnOxVfZIb7xRLupGYKNXvU0MaKc3CTmff0FDT2KAB-/s1600/mfk_2019_03.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMcCE0qTydBG7dZmo_dMqQ26Fz-5IIQvDxEVmtV64QU5GKQ3CyXXBwryTWeO3st4qJ7XsSXtA_ZLPe1Sfq8KMd-Gr0GNzrp2a9YZNnOxVfZIb7xRLupGYKNXvU0MaKc3CTmff0FDT2KAB-/s400/mfk_2019_03.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Na początku festiwalowych rządów Mamuta strefa targowa eventu była zdominowana przez stoiska stolikowe. Wystawcy woleli rozłożyć swoją ofertę na niewielkiej powierzchni płaskiej, niż „zamykać się” w ścianach zabudowy targowej, z którymi nie wiedzieli co zrobić. A poza tym, taka forma prezentacji oferty była dużo droższa. Niektórzy wystawcy, szczególnie mangowi, wynajmowali ekstremalne ilości stolików, ponieważ mieli sporo tytułów na zbyciu. W moim mniemaniu, podobne wykorzystanie przestrzeni handlowej nie sprzyjało wizerunkowi imprezy. Dlatego wprowadziłem ograniczenie: do dwóch stołów dla jednego podmiotu. Efekt był natychmiastowy. Większe wydawnictwa przeniosły się do zabudowanych stoisk, które nie miały ograniczenia zajmowanej przestrzeni. Natomiast na stolikach pozostali wydawcy zinów i kolekcjonerzy. Moje rozwiązanie problemu było na tyle dobre, że funkcjonuje do dziś.
</p><p>
Kolejnym moim pomysłem, który realizowałem z powodzeniem do ubiegłego roku były obszary tematyczne. Mianowicie, stoiska komiksowe sąsiadowały z podobnymi. Osobne miejsce przygotowałem dla zinowców. Inne zajmowali wielbiciele mangi. Komiksy dla dzieci miały również swoją strefę. Tak samo gry komputerowe, jak i te „bez prądu”. Nie zabrakło też miejsca dla gadżeciarzy różnego sortu: miłośników kubków, koszulek, biżuterii, przypinek, breloczków, figurek, klocków i innych obiektów z komiksem związanych, lub nie bardzo :) Moje rozumowanie było proste. Wystawcy z poszczególnych stref zazwyczaj dobrze się znali i doskonale czuli się we własnym towarzystwie. Sprzyjało to z pewnością również kontaktom zawodowym. Natomiast uczestnicy imprezy łatwiej odnajdywali obiekt zainteresowania. Miłośnik Spawna raczej nie spojrzy na pluszaka z serii Hello Kitty, a czytelniczka mangi chyba nie założy koszulki z wizerunkiem Punishera. Przynajmniej, nie każda :)
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBqTqWvi0HwulYJtJGCrdv_u6MgpX2N8d1FRqJ-Mpyapf4eROrEPvPfSkUR6gHS38Rmy9Ekagvh7AhQ0fse8NZ-rvFw5xU3AnaiNsrv-8-49-ke6C9B9Vp_Q2giF02wp4Bg1z8JQY6XwpC/s1600/mfk_2019_04.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBqTqWvi0HwulYJtJGCrdv_u6MgpX2N8d1FRqJ-Mpyapf4eROrEPvPfSkUR6gHS38Rmy9Ekagvh7AhQ0fse8NZ-rvFw5xU3AnaiNsrv-8-49-ke6C9B9Vp_Q2giF02wp4Bg1z8JQY6XwpC/s400/mfk_2019_04.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Aby dokonać podziału przestrzeni targowej na „strefy wpływów” :) w formularzu dla potencjalnego wystawcy wymagałem podania rodzaju oferty, jaka będzie prezentowana na stoisku. Przeważnie, taka informacja nie była mi potrzebna, ponieważ znałem wielu stałych wystawców. Kiedy jednak pojawiał się ktoś nowy, niekiedy zapominał pochwalić się oferowanym asortymentem. Sprawdzałem wtedy propozycje firmy, lub wydawcy w Internecie, albo kontaktowałem się z nim osobiście. Omawiana rubryka istnieje w formularzu nadal, lecz organizatorzy tegorocznego festiwalu „olali” informacje w nim zawarte. Jeden ze stałych, dużych wystawców poskarżył mi się w trakcie imprezy, że dotąd, corocznie jego stoisko było przygotowane obok innych wydawców komiksowych. Tymczasem w Hali Expo znalazł się wśród koszulek, czy innych pluszaków i nie ma z kim pogadać :(
</p><p>
Giełdę kolekcjonerską Międzynarodowego Festiwalu Komiksu inicjowały stoliki z biżuterią skórzaną, kubkami do kawy lub herbaty, albo głowonogami. Takimi figurkami z dużą głową i maciupką resztą. Ostatni wrzask mody. Przerażające, że komuś może się coś takiego podobać :( Był wśród nich, niby ułomny, dziadek. Ulubieniec Piotra (organizatora), który zawsze dostawał stoliki za darmo. Ciekawe, co na to inni wystawcy, którzy za możliwość wystąpienia na giełdzie kolekcjonerskiej uiszczali standardowe opłaty. Dziadek handlował jakimś „szrotem”, więc zainteresowanie jego ofertą było mizerne. Sprzedawca nie przejmował się tym zbytnio, ponieważ nie ponosił żadnych kosztów. Natomiast setnie się nudził podczas imprezy, więc czasami zaczepiał przechodniów. Dla jasności. Nie mam nic przeciwko ułomnym (lub nie) dziadkom, oferującym na darmowych stoliczkach artefakty ze śmietnika. Ale czy powinni oni promować komiks na początku giełdy?
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ-TSyT96a0CfKUV2qdxUA-GJHWr6lR_vEBXHZAeV9viEC8ITOtLGnHXcO5j_phzI3_RaQ6NycfUfYo1c9x4F5_0HaJQZwnpsWSUbmZznBJJ99yp9fbxw5eJmJJ_RDJ4jtgq539k-iqOdP/s1600/mfk_2019_05.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ-TSyT96a0CfKUV2qdxUA-GJHWr6lR_vEBXHZAeV9viEC8ITOtLGnHXcO5j_phzI3_RaQ6NycfUfYo1c9x4F5_0HaJQZwnpsWSUbmZznBJJ99yp9fbxw5eJmJJ_RDJ4jtgq539k-iqOdP/s400/mfk_2019_05.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Prawdziwe komiksy zaczynały się dwadzieścia metrów dalej. Były tam małe wydawnictwa. Stoliki z zinami, oraz stoiska autorskie młodych, mniej znanych twórców komiksowych. Były tam również punkty z archiwaliami. Komiksami nowszymi, oraz starymi. Niekiedy podniszczonymi zębem czasu, ale wartościowymi, poprzez swoją unikalność. Wszystkie te stoiska poprzedzielane były stolikami z twórczością rękodzielniczą najrozmaitszego sortu. O różnym poziomie artystyczno-estetycznym. Głównie, o tematyce mangowo-infantylnej. Niestety, żadna synergia w tym kolażu stoisk nie nastąpiła. Ponieważ, sąsiadowały ze sobą inne „systemy walutowe” :)
</p><p>
Ostatnio, tendencja mieszania wszystkiego ze wszystkim dominuje w przygotowaniach stref targowych na wielu imprezach komiksowych. Taki „koktajl” stoiskowy był widoczny na warszawskim Comic Conie. Ale również na poznańskim Pyrkonie. Kiedy mnie zabrakło, choroba dotarła do Łodzi :( Organizatorzy tych eventów zainteresowani są wyłącznie sprzedażą stoisk oraz naciąganiem jak największej liczby oglądających, którzy kupują bilety. Liczy się tylko szmal. Po odejściu od kasy człowieku radź se sam. W kolejne zapewnienia twórców tych konwentów: że na następnej imprezie przygotują specjalną strefę komiksową, nikt już nie wierzy :(
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgyyqKkGvbwLVzat6otrw1n4H_Z6hpfG3tH7rVvdM6nWjD43x80U0B1ugKsiDac4UyBEvP8lxjG3tf7fIRii9UuEiCXUas9ikBq9V39ILB6zsA8qg-_600tkW8v5y6jesiVFfNzHGN4IKs/s1600/mfk_2019_10.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgyyqKkGvbwLVzat6otrw1n4H_Z6hpfG3tH7rVvdM6nWjD43x80U0B1ugKsiDac4UyBEvP8lxjG3tf7fIRii9UuEiCXUas9ikBq9V39ILB6zsA8qg-_600tkW8v5y6jesiVFfNzHGN4IKs/s400/mfk_2019_10.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Gdyby festiwalową giełdę otwierały stoiska młodych twórców komiksów, małych wydawnictw komiksowych, zinów, handlarzy i kolekcjonerów, ustawione po sąsiedzku, goście eventu mogliby odnieść wrażenie, że impreza komiksowa rzeczywiście promuje komiksy :) Ale przecież, dla organizatorów łódzkiego festiwalu ważniejsi są „znajomi królika” :(
</p><p>
Jednak największym skandalem, w moim mniemaniu, była „klatka” Johna Higginsa (rysownik, autor bestsellerowych Strażników i kultowego Sędziego Dredda, niewątpliwa gwiazda łódzkiej imprezy, niemal równa Rosińskiemu). John „dostał” od organizatorów festiwalu małą „budkę” na końcu wąskiej alejki, prawie przy samej ścianie hali :( Między kubkami z nadrukiem, a „koziołkami” antykwariusza (?!) Co na to Egmont, który wydawał komiksy tego autora? Niewykluczone też, że sponsorował przybycie Higginsa na festiwal zza „małej wody”. Czy w przypadku uznanych autorów również funkcjonuje nowa zasada: „wydałem już Twój komiks, więc przestałeś mnie interesować”?
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjapbyRKmPVqtrSiB1kGXLc36XsKdlEK54sH5iBwukEP6TLnyQTzaYo8br2ajHSVRoZ5d6SzovjAJiOwotdskV2hjFv99tND0pbfMZi8BQAq1E0kvUx6Oz3-S5hpX21O1hiSeo8u9uozoT6/s1600/mfk_2019_11.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjapbyRKmPVqtrSiB1kGXLc36XsKdlEK54sH5iBwukEP6TLnyQTzaYo8br2ajHSVRoZ5d6SzovjAJiOwotdskV2hjFv99tND0pbfMZi8BQAq1E0kvUx6Oz3-S5hpX21O1hiSeo8u9uozoT6/s400/mfk_2019_11.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Drodzy nowi organizatorzy festiwalowej strefy targowej. Uczcie się promocji od Warszaw Comic Conu :) Tam, z aktora trzeciego planu, z serialu C-klasy, potrafią zrobić gwiazdę pierwszej wielkości. I oczywiście, sowicie go zmonetaryzować :) Umieszczają idola w miejscu, które widoczne jest nawet na mapach Google. A jego stoisko znajduje się blisko głównego, szerokiego traktu. Na pewno nie na końcu wąskiej, ciemnej alejki.
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh400iQ_3B3iWAXZESwf6po4o9f-D6F8FWaEHQTYoTiHtXk78mgLaK3FW5SFxMbFQtlbNTaGSoUhxXy9tDrDASneTQhbS-xSiNpOFRGYS-aCTGWKSZpdol2wBKAtpqrbnApRMXs9Ul3sfDL/s1600/mfk_2019_23.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh400iQ_3B3iWAXZESwf6po4o9f-D6F8FWaEHQTYoTiHtXk78mgLaK3FW5SFxMbFQtlbNTaGSoUhxXy9tDrDASneTQhbS-xSiNpOFRGYS-aCTGWKSZpdol2wBKAtpqrbnApRMXs9Ul3sfDL/s400/mfk_2019_23.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Układ stoisk na ogromnej przestrzeni hali głównej był dla mnie co najmniej dziwny. Wiele wyjaśnia fakt, że projektowała go (podobno) firma od zabudowy. Sporo nauczyłem się przygotowując corocznie plany strefy targowej festiwalu, od czasów Textilimpexu (a nawet dużo wcześniej :) Tego typu firmy, organizatorom każdego eventu, sprzedałyby najchętniej... powietrze. Mianowicie, do rachunku doliczają każdą powierzchnię, którą mogą ogrodzić aluminiową konstrukcją. Obojętne im jest, czy ma ona ścianki, czy nie. Czasami, wystarczy sam „dywanik”, który chętnie wynajmują za odpowiednią opłatą. Pewnie dlatego, na tegorocznym festiwalu, korytarzyki między stoiskami były takie wąskie. Nikt nie zapłacił firmie od zabudowy, za ich odpowiednią szerokość. Ciekawe, jak zareagował BHP-owiec na taki układ stoisk?
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJZ7ttT7gtoBaXuf4IlRMDUITsepNht7zsfxgg76OrRX7xvg9tBnGBwKYSZBG3bcQ-RQWGmCWGxR8N0Ev_Pc9MaxRriR8xflmfMfIf4Ky9TGWj7rG45ugVleYZfOoFm839ykYR1HSJz2Tk/s1600/mfk_2019_20.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJZ7ttT7gtoBaXuf4IlRMDUITsepNht7zsfxgg76OrRX7xvg9tBnGBwKYSZBG3bcQ-RQWGmCWGxR8N0Ev_Pc9MaxRriR8xflmfMfIf4Ky9TGWj7rG45ugVleYZfOoFm839ykYR1HSJz2Tk/s400/mfk_2019_20.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
W „godzinach szczytu” poruszanie się po targach było dość karkołomnym zajęciem. Można tu było stracić portfel i zdrowie. W hali panował niewielki zaduch. Spowodowany prawdopodobnie wysiłkami uczestników festiwalu, którzy przemierzali wolno „lochy” imprezy. Klimatyzacja „nie wyrabiała”. Jeśli takowa była :( Ponadto, wielu wystawców tradycyjnie urządzało sesje autografów przy swoich stoiskach. Żeby promować własne wydawnictwo, a nie festiwal. Przecież robili tak od lat, więc organizator strefy targowej powinien o tym wiedzieć :( Kolejki autografożerców oczekujących na dostęp do autorów blokowały wąskie korytarze, dlatego tłok robił się większy. Ciekawe, kto wymyślił, żeby między dużymi ekspozycjami: Timofa i Multiversum zrobić tylko dwumetrowe przejście :( W „akwarium” największego polskiego importera oryginalnych komiksów amerykańskich również było ciasnawo. Ale on musiał słono zapłacić za każdy centymetr powierzchni wystawienniczej. Inaczej było na stoisku Egmontu. Zapewne zatrudnili projektanta wnętrz :) Moim zdaniem, największe ekspozycje targowe powinny być pod szczególną opieką organizatorów. Stanowią one bowiem wizytówkę imprezy. Twórcy kolejnego festiwalu powinni czasami udostępnić dużemu wystawcy kilka dodatkowych metrów powierzchni „za free”. Żeby atrakcja imprezy nie musiała „dusić się” na zbyt małej przestrzeni, jak sardynka w puszce :(
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrTw-85EO7mRnM8y-xDqLLl_2TiSfTZqF3DEbTYIuqH8V67oUKRykGpslTf3xHQhKP3Tf4l8gNdhQzf-lJ0SO_FqAfWlfcSysb3rOhxUKHEwPtYIS3k9I_7Rznh7wDWxxMM_L-C1RwsVOM/s1600/mfk_2019_19.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrTw-85EO7mRnM8y-xDqLLl_2TiSfTZqF3DEbTYIuqH8V67oUKRykGpslTf3xHQhKP3Tf4l8gNdhQzf-lJ0SO_FqAfWlfcSysb3rOhxUKHEwPtYIS3k9I_7Rznh7wDWxxMM_L-C1RwsVOM/s400/mfk_2019_19.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Ale wróćmy jeszcze do „gorącego klimatu” w hali. Czasami „dymiła” scena. Przecież festiwal komiksowy nie mógłby istnieć bez efektów pirotechnicznych :( A może, powodem zagęszczenia atmosfery był twórca mini naleśników, który miał stoisko nieopodal sceny (?!) Nie wiem tego dokładnie. Widziałem tylko dym, który zgłosiłem ochronie. W trosce o dobrostan imprezy :) Dlaczego jednak producenta gorących i tłustych :) przekąsek organizatorzy nie umieścili w strefie cateringowej? Może, po raz kolejny, była to decyzja samego królika :(
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIlefQ0yV6hBUBVHFPMhrsMlm8LXucJV68QkFyLGsfaGcDn0oNGqffSnqeffTPh1MkuXyzaJ-H12fj_S2_9tCgVDIk0brrmH_gjO5H8XZM6Yh2WPCQx_h8hq6mLgMJ60Oe4okVsTLXPXFx/s1600/mfk_2019_12.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIlefQ0yV6hBUBVHFPMhrsMlm8LXucJV68QkFyLGsfaGcDn0oNGqffSnqeffTPh1MkuXyzaJ-H12fj_S2_9tCgVDIk0brrmH_gjO5H8XZM6Yh2WPCQx_h8hq6mLgMJ60Oe4okVsTLXPXFx/s400/mfk_2019_12.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
W ogóle, asortyment dóbr oferowanych w strefie targowej Festiwalu Komiksu był dziwaczny. Nie wiem, czy stoiska komiksowe zajmowały połowę przestrzeni targowej. Na pozostałej części dominowały ciuchy, roczny zapas kubków ze wszystkich fabryk porcelany, oraz wspomniane wcześniej figurki głowonogów :( Nie zabrakło również pierdyliarda przypinek różnego autoramentu. Sztucznych uszu, oczu, włosów i peni... (nie, tego chyba nie było :) Z roku na rok gadżety są coraz większym zagrożeniem dla komiksów. Mam nadzieję, że ta tendencja się kiedyś odwróci.
</p><p>
Ostatnio, na wielu stoiskach zaczęły pojawiać się artykuły spożywcze (?!) z Azji. Ciekawe, czy spełniają one normy europejskie? Wszak niektóre chińskie zabawki potrafią być trujące. Zapewne, kiedy jakiemuś klientowi pożółknie skóra (po spożyciu :), albo jego oczy staną się bardziej skośne, odpowiednia instytucja zajmie się problemem.
</p><p>
Stosunkowo dużo miejsca zajmowała „wystawa” małych figurek postaci z filmu Gwiezdne Wojny, „kolekcjonera” z Łodzi. Człowiek ten, swoją „wystawą”, mami organizatorów konwentu od lat. Rzeczywiście, wystawia z domu setkę żołnierzyków, na stolikach otrzymanych bezpłatnie (w tym roku miał ich ze dwadzieścia). Ale czy to może być ekspozycja godna międzynarodowej imprezy. Wątpię.
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTDXDrzLamx5hRv7euVHrCcKMeAKWLYUfvYwH6kHKVO-2dNvquqQVI9Okdo4MW5H8QQQZEZsaO48NRW0ER_hrAUqLOf85IEc5b1i6EqaA6JAmfr-_HhuDHyN1r8Ez2X3Qk99NMUR2MYTXZ/s1600/mfk_2019_13.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTDXDrzLamx5hRv7euVHrCcKMeAKWLYUfvYwH6kHKVO-2dNvquqQVI9Okdo4MW5H8QQQZEZsaO48NRW0ER_hrAUqLOf85IEc5b1i6EqaA6JAmfr-_HhuDHyN1r8Ez2X3Qk99NMUR2MYTXZ/s400/mfk_2019_13.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Halę Expo zdominowały dwie olbrzymie budowle: scena główna oraz strefa autografożerców. Obie posiadały duże ekrany diodowe i miały osobne studia telewizyjne, z wieloma kamerami na wyposażeniu. Zajmowały niezłą powierzchnię zbudowaną z podestów scenicznych. Strefy okalała solidna konstrukcja kratownicowa, na której zamocowano specjalne oświetlenie sterowane kompiuterowo :) Całość bronił przed natrętną gawiedzią dodatkowy mur z metalowych barierek. Ochroniarzy człowieków nie liczę. Wynajęcie tych „barokowych” budowli musiało kosztować fortunę :( Ale kto bogatemu zabroni?
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP5co3eRwpceMpAMy6JHqaiN-fgmudnrMQapH5yPY8qkKkexNL6Tkr1UDAe87tsEMmsMd2rfKjDPpkS7WTp6h7XAOULuY0ALv3wYm7n-Zh1epo8G4gsY9_QVD_kf1ZIbfC37JDByMBP1dW/s1600/mfk_2019_14.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP5co3eRwpceMpAMy6JHqaiN-fgmudnrMQapH5yPY8qkKkexNL6Tkr1UDAe87tsEMmsMd2rfKjDPpkS7WTp6h7XAOULuY0ALv3wYm7n-Zh1epo8G4gsY9_QVD_kf1ZIbfC37JDByMBP1dW/s400/mfk_2019_14.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
W przypadku sceny głównej, rozumiem. Ona zawsze się przyda. Ale dlaczego podobny „cyrk” trzeba było organizować dla łowców autografów. Jestem pewien, że cena pozyskania takiej konstrukcji była większa, niż honoraria autorów zasiadających w jej cieniu :( Zabawne było również zderzenie „high techu” sceny z festiwalową rzeczywistością. Faceta ryczącego kolejne numerki autografożerców na tle diodobimu z obrazem twórczości mistrza komiksu. O historii strefy autografów i problemach z nią związanych można byłoby napisać grubą książkę. Ja też napiszę o tym jeszcze...
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg55ZEavNiVxYxdl7iLoXDSY5e_XTN3d3uq9lFau3HsOaKD3QEbYbEsffB1xa9PHFA-3ACZnKeqfgtF0yuqYa8W7IpMcC9L3xFkIECzlndibf-kEIS3FrIKQ3-cVcuBhT3hJzpTSpx12Ck2/s1600/mfk_2019_21.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg55ZEavNiVxYxdl7iLoXDSY5e_XTN3d3uq9lFau3HsOaKD3QEbYbEsffB1xa9PHFA-3ACZnKeqfgtF0yuqYa8W7IpMcC9L3xFkIECzlndibf-kEIS3FrIKQ3-cVcuBhT3hJzpTSpx12Ck2/s400/mfk_2019_21.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Obsługa techniczna hali Expo wyraźnie oszczędzała na oświetleniu. Rzeczywiście, trudno jest pogodzić wymagania sceny, na której fikuśnie błyskają kolorowe światełka, w towarzystwie różnych, głośnych dźwięków, z potrzebami wystawców, pragnących w spokoju jak najlepiej zaprezentować swój towar. Ciekawe, kto tu jest ważniejszy? Wiadomo :( Dlatego handlarze, przynoszący spory dochód imprezie, tonąc w „mrokach średniowiecza”, w trakcie rozmowy z klientami, musieli przekrzykiwać „wioskowego wodzireja”, który prowadził różne akcje na scenie głównej. Teraz wiesz Mariuszu skąd wziął się mój donośny głos. Lata praktyki eventowej :)
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh36wK9vjrt5hw9-F6PRMV7wP3ZLZC0cG8g-DErfyGNgJ1oxkU4dTD636Mu8y7tpGdrOgxtQ3hyE-4rXOc6MyoKgAhlU9dUd9Ugs7a7oYyPRli_yE6i3dY_-03UPC3sC0q6NgfZEw_MYKGT/s1600/mfk_2019_18.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh36wK9vjrt5hw9-F6PRMV7wP3ZLZC0cG8g-DErfyGNgJ1oxkU4dTD636Mu8y7tpGdrOgxtQ3hyE-4rXOc6MyoKgAhlU9dUd9Ugs7a7oYyPRli_yE6i3dY_-03UPC3sC0q6NgfZEw_MYKGT/s400/mfk_2019_18.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Wbrew pozorom, hala miała jeszcze trochę wolnego miejsca, można więc było nieco inaczej ustawić stoiska. Poza tym, niektóre „atrakcje” nie wzbudzały większego zainteresowania i trzeba było je ograniczyć nieco. Na przykład: strefa gier planszowych składała się głownie z pustych stolików. Byłaby tam wygodna strefa cateringowa ;) Ale zapewne Egmont, sponsor imprezy, na to się nie zgodził. Zażądał od organizatorów festiwalu odkreśloną ilość stolików do grania, więc musieli sprostać jego wymaganiom (bo go bardzo lubią :) Szkoda tylko, że większość stołów „leżała odłogiem” :( Innym „pożeraczem” przestrzeni była „wioska dziecięca” z samego Pacanowa. Przyznam, że bałbym się zostawić dziecko w tym mrocznym, zimnym zakątku, za sceną dla autografożerców. Nieopodal stała dość duża trampolina. Pewnie do łamania dziecięcych kości ;) Była to reklama łódzkiego parku trampolin (sic). Oczywiście, nie zabrakło w okolicy dmuchanych baloników i napojów „niewyskokowych” z logiem Bolka i Lolka. Dla pełni szczęścia dzieciaka, który w przyszłości odwiedzi festiwal, organizatorzy powinni jeszcze przygotować karuzelę i słonia tańczącego na wielkiej piłce. Clown już jest, po drugiej stronie ulicy, w McDenacie :)
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZjyrRN6tRTTEgOcUbcLJq-Jh4HAoruRChnEIMqAjvZIw47dlG6fhuu64x5ZmQAegEBpq33C5xfQIruexC51TCDinig-XCKkUcX_QZXKbEsdUIbG4OqMVUx9zaHXTkugy9Dt0XazXfzx3O/s1600/mfk_2019_16.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZjyrRN6tRTTEgOcUbcLJq-Jh4HAoruRChnEIMqAjvZIw47dlG6fhuu64x5ZmQAegEBpq33C5xfQIruexC51TCDinig-XCKkUcX_QZXKbEsdUIbG4OqMVUx9zaHXTkugy9Dt0XazXfzx3O/s400/mfk_2019_16.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPub6kqHAING2ycNremVDRTiWZXr0W7IRYQCcGWuNOwLcttps8ordHrR8tQdbxsGkeGI21P7aao80aspfOCN-lbrcbfUbJ73bDOcIkaekR0-Gwzb06Y3FaoDVv_3KS06gYH37zlzCgUwdh/s1600/mfk_2019_17.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPub6kqHAING2ycNremVDRTiWZXr0W7IRYQCcGWuNOwLcttps8ordHrR8tQdbxsGkeGI21P7aao80aspfOCN-lbrcbfUbJ73bDOcIkaekR0-Gwzb06Y3FaoDVv_3KS06gYH37zlzCgUwdh/s400/mfk_2019_17.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Po wyjściu z głównej hali, na uboczu, można powiedzieć „z tyłu sklepu”, prezentowała się niewielka ekspozycja komiksu Edelman. Przygotowana ona była równie „profesjonalnie”, jak stoiska targowe. A miejsce wybrano dla niej bardzo fortunne. Między stoiskiem z przekąskami, restauracją i wejściem do sali konsolowych graczy :(
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM6tM6AZIYJ4nERVvnqLF1ZLqS_5F48Qy7h6XZJY2xW0JzPVAZoh_zdmo7rDSdZZhQlGjiyG9YDq8CacSlUgZqxhTKZZjrRvZj8NY-N7k5wvbV5QgLGn5k3RnEkiLg6fakzrp_NmhrpoMn/s1600/mfk_2019_15.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM6tM6AZIYJ4nERVvnqLF1ZLqS_5F48Qy7h6XZJY2xW0JzPVAZoh_zdmo7rDSdZZhQlGjiyG9YDq8CacSlUgZqxhTKZZjrRvZj8NY-N7k5wvbV5QgLGn5k3RnEkiLg6fakzrp_NmhrpoMn/s400/mfk_2019_15.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Za wrotami do „Mordoru” panowały naprawdę „egipskie ciemności”. Podobno, takie warunki gracze lubią najbardziej. Ja uważam inaczej. Myślę, że próbowano w ten sposób ukryć mizerność tego punktu programu. Strefa konsol oddzielona była od części handlowej ścianą. I to był najlepszy pomysł organizatorów festiwalu. Przestrzeń dla graczy „pod prądem” znajdowała się w czwartej ćwiartce hali Expo. Ale zajęta była jedynie w połowie. Ten fakt doskonale ilustruje regres w pozyskiwaniu zarówno maszyn do grania, jak i samych ligowych graczy. Zwykła „marchewka” już nikogo nie skusi :(
</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-ZFxjve0YkAdPfjKz4SYu9gcBE3fL6Yk_qVVizdBcgWwe1nEu9QVExl7PE_XqhRnweqTTDxFUMnBat0ehgviN3baMzLdcqHSplfm2hcM8Raja6PjY0V_IVOjSh0mvSSwI-EXPkeNPhO1K/s1600/mfk_2019_22.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-ZFxjve0YkAdPfjKz4SYu9gcBE3fL6Yk_qVVizdBcgWwe1nEu9QVExl7PE_XqhRnweqTTDxFUMnBat0ehgviN3baMzLdcqHSplfm2hcM8Raja6PjY0V_IVOjSh0mvSSwI-EXPkeNPhO1K/s400/mfk_2019_22.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="550" /></a>
<p>
Od początku wiedziałem, że „romans” Mamuta z e-sportem będzie miał taki finał. Do realizacji tego typu eventów potrzeba profesjonalizmu w podejściu do tematu, albo duuużych pieniędzy. Niestety, organizatorzy festiwalu komiksu i grania nie posiadają pierwszego. A tego drugiego czynnika, wystarcza im obecnie tylko na budowę fikuśnej sceny :( W tej sytuacji, z konieczności, realizatorzy łódzkiej imprezy wybrali dobrą drogę (być może przez przypadek :) Mianowicie: prezentację artystycznej sfery przemysłu gamingowego, która jest czasami ciekawsza od samych gier. A już na pewno od e-sportu. Dziedzina ta również bliższa jest profilowi Konwentu Twórców Komiksu :) Bowiem wielu autorów komiksów pracuje przy produkcji gier. Na przykład: Joe Madureira (X-Men, Battle Chasers), który ma własne studio deweloperskie, a współpracował między innymi z Sony i Capcomem przy konsolowych grach właśnie. Oby tylko „twórcy” festiwalu, po raz kolejny, nie „spalili” tematu. Przypomnę tylko akcję z Dying Light, kilka lat temu. Od tego czasu Techland skutecznie omija łódzki event :( A pamiętacie promocję pierwszego Wiedźmina CD-Projektu? Jeszcze w eŁDeKu. Niektórzy woleliby zapomnieć :)
</p><p>
Oczywiście, Witek był pierwszy :) Niemal ćwierć wieku temu przygotowałem w Łódzkim Domu Kultury pierwszą imprezę dla komputerowych graczy. Ostatnia Cyberiada, bo tak nazwałem swój event, odbyła się w 1999roku. Na plakacie była grafika Truścińskiego. Gracze mieli swoje turnieje. Były nagrody od sponsorów. Między innymi od CD-Projektu. Maciej Parowski opowiadał o cyberpunku. Na wystawie można było podziwiać nieznane, komputerowe prace Beksińskiego. A budżet imprezy był tylko nieco większy, niż kosztowała wtedy tabliczka czekolady :) Kto to jeszcze pamięta?
</p><p>
W moim mniemaniu, dobry organizator strefy targowej zwraca uwagę na wiele czynników. Interesuje się nie tylko ofertą wystawców oraz potrzebami wykorzystania przestrzeni, odpowiednią komunikacją, nagłośnieniem i oświetleniem. Ale również informacją dla potencjalnych gości oraz sprawami bezpieczeństwa. Troszczy się o kształt całej imprezy. W ubiegłych latach, to właśnie ja przygotowywałem plany stoisk w Atlas Arenie, Textilimpexie, a wcześniej, w eŁDeKu (ślady tych prac można znaleźć na blogu). Były to obiekty znacznie trudniejsze w zagospodarowaniu niż hala Expo. Tutaj, wystarczyłaby mi kartka papieru w kratkę i ołówek. Ale obecnym organizatorom nie wystarczyła :( Za swój wkład pracy, w lepszy wizerunek łódzkiego festiwalu, otrzymywałem ostatnio od Conturu :) niewielkie wynagrodzenie. Być może oszczędności były powodem, że stowarzyszenie zrezygnowało z moich usług. Dlatego w trosce o dalszy rozwój imprezy, której przecież byłem jednym z twórców, mogę ZA DARMO wykonać plany kolejnej strefy targowej festiwalu. Ciekawe, co na to Mamut :)
</p>
<p style="margin-top:-.5em; font-size:.8em; font-style:italic;">Przepraszam za jakość fotografii. Są to jedyne nieporuszone kadry z filmu, który "kręciłem" za pomocą tableta mało znanej marki :( Kiepski obiektyw. Słaba ostrość. Stary operator. A w dodatku, metoda Larsa von Triera :( Przynajmniej nie muszę rozmazywać twarzy. Nikt ich nie rozpozna :)</p>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-80967691378553354432019-09-27T08:14:00.000+02:002019-09-27T08:19:50.217+02:0013 lat prowizorki - Jak spieprzyć festiwal?<h3>
8. Jak spieprzyć festiwal?
</h3><p>
Co roku, kilka dni po festiwalu, jeszcze nie w pełni sił, ale wreszcie wyspany zjawiam się w gabinecie Sobieraja. Zawsze zadaję mu to samo pytanie. Kiedy zaczniemy przygotowania do następnej imprezy? Kierownik spogląda na mnie tak, jakby wyrosło mi trzecie oko, albo przynajmniej para zielonych czułków, a następnie wraca do przerwanej lektury prasy. Kolejny festiwal jest dla ŁDeKu w tym czasie równie bliski, co kanały na Marsie. Wiem doskonale, że podobną imprezę powinno się zacząć opracowywać zaraz po zakończeniu poprzedniej. Wystarczyłoby aby zajęła się tym jedna osoba. A tymczasem, na przygotowania nie ma żadnych środków. ŁDeK nie podzieli się kasą nawet, jeśli festiwal przyniesie dochód większy od przewidywanego. Nigdy w historii łódzkich imprez nie uwzględniono w budżecie wydatków na przyszłe działania organizacyjne. Choćby tylko, na skromną publikację promocyjną. Kierownik wstrzymuje się z wydatkami do momentu, kiedy otrzyma potwierdzenie przypływu gotówki od sponsora. Czyli jakieś dwa tygodnie przed imprezą!... Przecież bez wcześniejszych inwestycji nie „wyczaruje się” przyzwoitego festiwalu nawet za sto lat.
</p><p>
Mimo pierwszego niepowodzenia, nadal zajmuję się „budzeniem” organizatorów. W styczniu rozpoczynam kolejne natarcie. Tym razem reakcja Sobieraja jest nieco inna. „Panie Witku, ubiegłoroczny budżet ŁDeKu jeszcze nie jest zatwierdzony, a w tym roku mamy dostać na działalność domu kultury połowę dotychczasowych środków. Nie wiadomo, czy będą pieniądze na pensje dla pracowników, a Pan mi tu pieprzy o jakimś festiwalu”. Pod nawałem argumentów wycofuję się „z podkulonym ogonem”, choć to najwyższy czas, aby podtrzymać, a nawet wzmocnić „międzynarodowość” łódzkiej imprezy. W poprzednich latach, „przez telefon”, sam promowałem imprezę na świecie. Robiłem to za własne pieniądze, których oczywiście nikt nie zamierzał mi zwrócić. Bo niby dlaczego? W trakcie planowania festiwalowych wydatków nie przewidziano na ten cel żadnych środków...
</p><p>
Kolejny ruch wykonuję przed WSKą (Warszawskie Spotkania Komiksowe), w marcu. Zazwyczaj mam już wtedy przygotowane materiały reklamujące festiwal, oraz majowe Targi Komiksu. Targi zresztą to moja impreza. Powołałem je kiedyś do życia, aby pokazać conturowcom, że można zrobić fajną imprezę praktycznie bez kasy. W trakcie targów również odbywał się kiermasz, realizowane były wystawy, a nawet konkurs komiksowy. Oczywiście nie można porównywać tej imprezy z festiwalem. Przygotowywana była zazwyczaj w atmosferze niechęci zarówno ze strony wydawców (Egmont nigdy się nie pojawił), jak i części środowiska (Warszawa-Łódź). Tak się dziwnie składało, że warszawiacy organizowali, w ostatniej chwili, własne spotkania w tym samym terminie. Tak jakby na kolejne imprezy komiksowe brakowało miejsca w kalendarzu. Dzięki temu, nie mogłem specjalnie liczyć na stołecznych gości.
</p><p>
Sobieraj jedynie tolerował targi. Nie przynosiły one wielkich dochodów ŁDeKowi. Ale również, nie powodowały strat. Kierownik pozwalał mi organizować imprezę, w nagrodę za pomoc przy konwencie... Przeważnie były to spotkania kameralne. Ale zdarzało się również, że na targach pojawiało się kilkuset fanów komiksu. Punkty programu także nie były najgorsze. Starałem się uzupełniać działania konwentowe. To właśnie w trakcie targów zrobiłem po raz pierwszy warsztaty komiksowe. Na jedną z edycji Wojtek Birek przygotował specjalne ilustracje, dotyczące komiksowej alchemii, które później opublikowało AQQ. Z imprezy korzystali sprzedawcy komiksów, autorzy promujący swoją twórczość, oraz początkujący rysownicy. Zadowoleni byli z targów prelegenci i uczestnicy, a także ŁDeK (czyli Sobieraj). Czasami również pani bileterka, jeśli impreza była biletowana, otrzymywała swój „kawałek tortu”. Tylko główny organizator, który spędził wiele godzin na przygotowaniach, oprócz zmęczenia, niczego nie zyskiwał. Ale w ŁDeKu to norma. Ostatnie targi odbyły się w 2003 roku. Następnych raczej nie będzie...
</p><p>
Od kilku lat, od kiedy organizatorzy WSKi wydają na swoje spotkania specjalny komiks, wymieniamy się reklamami imprez. Oni zamieszczają w swojej publikacji informację o festiwalu. Ja natomiast, umieszczam zapowiedź WSKi w katalogu festiwalowym. W tym celu, muszę wcześniej zamówić u autora specjalną ilustrację, albo projekt plakatu festiwalowego. Jestem ciekaw, czy obecny organizator pomyślał o takim szczególe. Oczywiście regulamin konkursu festiwalowego musi być gotowy w tym samym czasie. Tegoroczny miałem zredagowany już w grudniu. Pozwoliłem sobie nawet sporządzić specjalną ulotkę (po francusku), z informacją o łódzkim festiwalu, i regulaminem dla uczestników imprezy w Angouleme. Pomyślałem, że może wreszcie jakiś Francuz wystartuje w naszym konkursie. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że zostanę wyklęty.
</p><p>
Moją wersję regulaminu zamieszczam poniżej. Nie wiem jednak, czy skorzystają z niej obecni organizatorzy. Być może wprowadzą oni jakieś ważne zmiany.
</p><p>
MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL KOMIKSU<br />
... października 2004 - Łódzki Dom Kultury<br />
Regulamin konkursu komiksowego<br />
Konkurs jest otwarty dla wszystkich. Tematyka komiksów dowolna. Technika wykonania prac w zakresie: rysunku, malarstwa i fotografii.<br />
W konkursie mogą wziąć udział komiksy nigdzie dotąd niepublikowane. Uczestnik konkursu może przysłać jedną, zamkniętą fabularnie historię komiksową (maksymalnie 8 stron). Plansze wyłącznie w pionowym formacie A3 (297x420mm) lub A4 (210x297mm), powinny na odwrocie posiadać czytelnie napisany tytuł pracy i numer strony oraz dane autora(ów): imię, nazwisko i dokładny adres oraz e-mail. Praca powinna być zapakowana w podpisaną sztywną teczkę, co umożliwi jej zwrot za pośrednictwem poczty (kserokopie nie podlegają zwrotowi).<br />
Komiks należy przesłać na adres: Łódzki Dom Kultury, Traugutta 18, 90-113 Łódź, z dopiskiem: KOMIKS 2004. Termin nadsyłania prac upływa z dniem 31 sierpnia 2004 roku. Wpisowe z tytułu uczestnictwa w konkursie wynosi 25 zł. Prosimy o przesłanie tej kwoty na konto: Łódzki Dom Kultury, Traugutta 18, 90-113 Łódź, PKO BP SA, 91 10203352 125924934, oraz dołączenie dowodu wpłaty do wysyłanych prac.<br />
Do udziału w konkursie zostaną dopuszczone wyłącznie prace spełniające warunki regulaminu. Eksponowane one będą na Wystawie Konkursowej w Łódzkim Domu Kultury podczas Międzynarodowego Festiwalu Komiksu. Każdy uczestnik konkursu będzie miał zapewniony bezpłatny wstęp na wszystkie imprezy festiwalowe. O wynikach konkursu zadecyduje głosowanie specjalnego jury składającego się z członków Akademii Komiksu.<br />
... października 2004 roku w Łódzkim Domu Kultury podczas Międzynarodowego Festiwalu Komiksu zostaną wręczone: Grand Prix MFK, nagrody oraz wyróżnienia.
Wystawa Konkursowa po zakończeniu ekspozycji w Łódzkim Domu Kultury, prezentowana będzie w innych miastach Polski. Zdobywca Grand Prix będzie miał zaszczyt zaprojektować plakat Międzynarodowego Festiwalu Komiksu w roku 2005.<br />
Organizatorzy zastrzegają sobie prawo publikacji wybranych prac w katalogu Wystawy Konkursowej, oraz w wydawnictwach okolicznościowych, materiałach prasowych i Internecie jako formę promocji autora i festiwalu.<br />
Po zakończeniu cyklu wystaw oryginały prac konkursowych można będzie odebrać w biurze festiwalu, lub w ciągu trzech miesięcy zostaną odesłane pocztą.
</p><p>
Gdzieś w okolicach maja (lub czerwca) ubiegłego roku, w ramach przygotowań do festiwalu, odbyły się w Warszawie dwa ważne spotkania. Jedno w Egmoncie, a drugie w redakcji Nowej Fantastyki. Z Łodzi wyruszyła kompletna obsada organizacyjna: Andrzej Sobieraj, Piotr Kasiński i ja (Mamut dołączył w stolicy). Podczas spotkania w siedzibie wydawnictwa Egmont, jego przedstawiciel, Tomek Kołodziejczak wykazał się dużym profesjonalizmem. Jako sponsor festiwalu, był doskonale przygotowany do rozmowy. Wiedział czego oczekuje od organizatorów imprezy, oraz co może im zaoferować. Rozmowa przebiegła sprawnie w miłej atmosferze. Jestem pewien, że wszystkie jego oczekiwania zostały w trakcie imprezy spełnione. Egmont również wywiązał się ze swoich zobowiązań. Gdyby wielu było takich sponsorów, to przygotowanie festiwalu byłoby dziecinnie łatwe.
</p><p>
Nieco inaczej przebiegało spotkanie w redakcji Nowej Fantastyki. Wiedzieliśmy wcześniej, że poważnym sponsorem łódzkiej imprezy będzie Instytut Brytyjski. Placówka ta była zainteresowana prezentacją brytyjskiej fantastyki w Polsce. Maciej Parowski, wtedy jeszcze redaktor naczelny pisma, początkowo nie bardzo wiedział jak podejść do tematu, więc rozmowa średnio się „kleiła”. Kiedy jednak do pokoju weszła młoda sekretarz redakcji (czy jakoś tak) Mamutowi oczka się zaświeciły i nagle przejął inicjatywę. Od razu stał się głównym ekspertem w przygotowaniach festiwalowych. „Zwierzak” roztaczał przed obecnymi atrakcyjne wizje w rodzaju: ile to nowy sponsor zamierza przeznaczyć środków na prelekcje, wystawy i publikacje. Jedną z propozycji był katalog festiwalu (na CD) dodawany do każdego numeru czasopisma. Maciej Parowski wyraźnie zachęcony mirażami, przystał na ofertę zorganizowania w czasie festiwalu, „okrągłego” (21) jubileuszu magazynu. Powiedział również, co może w zamian zaoferować łodzianom, w ramach patronatu prasowego oczywiście. Niestety, media zazwyczaj nie dają kasy.
</p><p>
Ja słuchałem. Kasiński zapisywał. Oto fragment jego notatek: „...zapowiedzi festiwalu na łamach NF (Nowa Fantastyka) w numerach sierpniowym, wrześniowym i październikowym oraz relacja z imprezy; materiał w NF o fantastyce brytyjskiej na łamach NF; patronat NF (dla posiadaczy egzemplarza NF tańsze wejście na festiwal); gratisy oraz 3 prenumeraty jako nagrody w konkursie komiksowym; wystawa w czasie festiwalu komiksów z NF; NF deleguje na festiwal krytyka literatury i pism s-f brytyjskich; NF deleguje na festiwal krytyka, znawcę brytyjskiego filmu s-f; Jacek Rodek na festiwalu oraz inne osoby zwiazane z Komiksem-Fantastyką; ŁDK deleguje znawcę brytyjskiego komiksu s-f; przegląd brytyjskich filmów s-f w ŁDK i kinie Charlie; płyta CD z komiksami konkursowymi i Borderline w NF (?)...”.
</p><p>
Ci, którzy byli na festiwalu zobaczyli, jak wyglądała wystawa pod patronatem Komiksu Fantastyki. Chyba zauważyli również jacy prelegenci o fantastyce mówili. W programie imprezy były z nimi roszady do ostatniej chwili. Zachowywali się tak, jakby przyjazd do Łodzi był zesłaniem na Syberię. Chyba sponsor zapewnił im honorarium? Nie wiem, czy była relacja z festiwalu na łamach Nowej Fantastyki. Na pewno jednak, nie było dobrej informacji o zagranicznych gwiazdach. A przecież prace Clinta Langleya byłyby dużą atrakcją galerii zamieszczanej co miesiąc w czasopiśmie. Gdyby tak się stało, liczba uczestników festiwalu na pewno by wzrosła. Tymczasem, jeśli autor nie jest w Polsce znany, spotkanie z nim nie ściągnie publiczności do domu kultury. Ale brak odpowiedniej promocji, to już tradycja w tej instytucji.
</p><p>
Wróćmy jednak do realizacji „fantastycznych” zapowiedzi. Na festiwalu nie było gratisów (stare numery „ze zwrotów”) dla uczestników imprezy, ani prenumerat dla laureatów konkursu. Płyta z komiksami również nie uszczęśliwiła czytelników miesięcznika. Przeglądu filmów fantastycznych także w ŁDeKu nie było (o kinie pisałem wcześniej). Lecz przede wszystkim, nie było ścisłej współpracy odpowiedzialnego organizatora z głównym patronem medialnym imprezy. A kto podjął się tego zadania? Zgadnijcie...
</p><p>
Na spotkaniu w Nowej Fantastyce Mamut (jako ekspert) oznajmił, że posiada już wszystkie materiały do promocji festiwalu, toteż w najbliższym czasie skontaktuje się w tej sprawie z redakcją (a raczej śliczną sekretarz redakcji). Powiedział też, że niedługo będzie miał gotowy plakat imprezy, który również sam dostarczy.
</p><p>
Plakat był już narysowany, ale Mamut zdecydował się go zmienić. W trosce o dobre samopoczucie sponsora, postanowił dodać do projektu jakiś element z brytyjskiej fantastyki. Zapewne wcześniej obiecał coś takiego mecenasowi. Jakież było moje zaskoczenie, kiedy w połowie wakacji (a może później) Mamut przez telefon oznajmił: „podobno masz zrobić plakat festiwalowy”. Oczywiście wyprowadziłem „zwierzaka” z błędu, przypominając jego deklaracje. Teraz jednak uważam, że powinienem podjąć się tego zadania. Wtedy plakat na pewno nie wyglądałby jak afisz ogłoszeniowy. Fajna ilustracja Sławka Kiełbusa została ukryta pod mało czytelnymi informacjami o atrakcjach imprezy, oraz wielkim logiem głównego sponsora. Zazwyczaj tego typu elementy umieszcza się w taki sposób, aby były widoczne, lecz nie zasłaniały grafiki. Zazwyczaj atrakcje opisywane są na osobnych afiszach. Mamut miał jednak własną koncepcję. Połączył dwie techniki reklamowe w jedną całość. Dobrze przynajmniej, że skorzystał z mojej rady, i część informacji zamieścił u dołu plakatu. Inaczej cała ilustracja byłaby zasłonięta. Nie przeszkodziło mu to jednak w swobodnym przekształcaniu pracy innego autora. Przecież emblematy sponsorów muszą być największe. Widocznie nigdy nie widział plakatu reklamującego dużą imprezę. Potrafił jedynie zaprojektować afisz ogłoszeniowy. Co on robił w szkole? Czy tylko podkradał kanapki kolegom?
</p><p>
Na szczęście Kiełbus umieścił na plakacie duży napis KOMIKS 2003. Dzięki temu, nie było kłopotów z identyfikacją imprezy. Oryginalna grafika Sławka Kiełbusa znalazła się w całości tylko na okładce festiwalowego Komiks Forum. Ja szanuję pracę innych... Niewykluczone, że dzięki swoim zabiegom „artystycznym”, Mamut zniechęca innych grafików do współpracy. Być może dlatego zmienił się autor tegorocznego plakatu.
</p><p>
Promocja festiwalu w Nowej Fantastyce była mizerna. Nic dziwnego, skoro sam Maciej Parowski musiał prosić o plakat festiwalu, oraz informacje z nim związane, przed „zamknięciem” (dopiero) październikowego numeru pisma. Oczywiście wysłałem te materiały, ponieważ ja zazwyczaj po Mamucie „sprzątam”. Instytut Brytyjski nie stwarzał takich problemów naczelnemu Fantastyki. Nic więc dziwnego, że informacje o działaniach Brytyjczyków ukazały się dużo wcześniej. Wynikało z nich jednak, że Międzynarodowy Festiwal Komiksu jest jakimś mało znaczącym elementem przy prezentacji brytyjskiej fantastyki w Łodzi (?!). Czy Mamut naprawdę pracował w reklamie? A może raczej, w dezinformacji...
</p><p>
Łódzki Dom Kultury to instytucja słabo doinwestowana. Chociaż na pierwszy rzut oka, wydawałoby się, że jest inaczej. W gabinetach dyrektorów są najnowsze komputery. Między piętrami śmigają kosmiczne windy. Główne wejście do obiektu jest na europejskim poziomie. Ściany są odmalowane, okna nowe, a podłogi wykafelkowane. Reprezentacyjne, największe pomieszczenia, sala kolumnowa, 7, 221, i 314, mają już klimatyzację. W sali 7 jest nawet winda na półpiętro dla osób niepełnosprawnych. Tylko jakoś się złożyło, że podczas imprez nie była ona uruchomiona. Wiadomo, musi przecież dobrze wyglądać, a nie działać. Żeby świadczyła o efektywnie wykorzystanych funduszach z PeFRonu (czy jakoś tak). Pozorna sielanka rozwiewa się nagle, kiedy przyjrzymy się ŁDeKowi bliżej. Zobaczymy wtedy komputery, które nie działają. Kserokopiarki stanowiące jedynie element wystroju pomieszczenia. Ale przede wszystkim, walkę pracowników domu kultury o każdy spinacz, pojedynczą kartkę papieru, pisak, czy rolkę taśmy klejącej. Żeby dobrze wyglądać, ŁDeK musi oszczędzać.
</p><p>
Przez wiele lat, biuro największej imprezy komiksowej w Polsce dysponowało jedynie, sprzętem komputerowym odziedziczonym po przodkach. Kiedyś miałem wątpliwą przyjemność, instalacji systemu operacyjnego na jednym z kompów. Nie dało się tego zrobić z płyty, a przekopiowanie danych na dysk twardy trwało... kilka godzin. Niestety, mój wysiłek okazał się daremny. Urządzenie to zmarło wkrótce śmiercią naturalną, ze starości. Na szczęście, nastąpiło to dopiero po festiwalu. Strach pomyśleć, co by się stało, gdyby komputer odszedł do krainy wiecznego grania, przed imprezą, albo w jej trakcie.
</p><p>
Do ubiegłego roku ŁDeK nie wiedział co to sieć, a jego pracownicy łączyli się z internetem jedynie sporadycznie, przez telefon. Ponieważ jednak, tego typu rozmowy były limitowane, sprawy festiwalowe musiałem załatwiać we własnym zakresie. Czyli na mój koszt. Pamiętam, kiedy wymyśliłem parę lat temu hasło „komiks w internecie”, aby podłączyć komputer umieszczony w sali kolumnowej do sieci, musiałem przeciągnąć kabel telefoniczny przez kilka pięter, z gabinetu dyrektora. Ale się udało.
</p><p>
Dopiero przed wakacjami 2003 roku, dom kultury dostąpił łaski zjednoczenia się z rzeszą społeczności internetowej. Oczywiście, fakt ten natychmiast wykorzystałem. Przez kilka tygodni gromadziłem adresy komiksowych fanów z całego świata. Było to o tyle trudne, że sprzęt na którym pracowałem, pamiętał jeszcze czasy komputerów ośmiobitowych. Zazwyczaj po odwiedzeniu kilku stron w sieci, czekał mnie restart komputera. Ale nie zważając na takie drobiazgi, konsekwentnie gromadziłem dane. Następnie zacząłem rozsyłać informacje o konkursie i festiwalu po świecie. Dzięki temu, w konkursie pojawiły się prace z Niemiec, Czech, Włoch, Hiszpanii, a nawet Brazylii.
</p><p>
Oprócz kłopotów ze sprzętem, miałem również problemy z pracownicami biura festiwalowego. Panie przez długi czas nie wierzyły, że internetowe połączenia zagraniczne kosztują ŁDeK tyle samo, co brak ruchu w sieci. Pomne kłopotów jakie miały ze zwykłymi telefonami, przez jakiś okres pracownice bały się dotknąć komputera. A przecież ktoś musiał odpowiadać na listy, czasami nawet zagraniczne. Dlatego też, niemal codziennie, odwiedzałem dom kultury, albo telefonicznie kontrolowałem działanie biura. Niestety, wśród organizatorów brakowało osoby znającej dostatecznie język angielski, aby mogła bez wstydu odpowiadać na zagraniczne listy. Problem rozwiązała dopiero sekretarka dyrektora, która znała ten język. Wkrótce też okazało się, że inni pracownicy ŁDeKu również mogą pomóc. Nie było ich wielu, ale niektórzy posługiwali się nawet językiem francuskim i niemieckim. Mimo to, nadal musiałem pilnować, aby tłumaczenia były wykonywane.
</p><p>
Dzięki temu festiwal złapał kontakt w Rosji. Na imprezie pojawili się goście ze wschodu, a organizatorzy przygotowali nawet mini ekspozycję rosyjskich komiksów. Niestety, wkrótce dom kultury przestał się interesować dalszą współpracą. Sobieraj zignorował również, zaproszenie dla polskich twórców, do udziału w Moskiewskiej imprezie komiksowej. Dlaczego jednak miał starać się o podtrzymanie kontaktów z Rosjanami? Przecież festiwal się skończył, a w czasie kolejnej imprezy kierownik miał już odpoczywać na emeryturze. Tak więc, kolejna okazja, do zagranicznej promocji komiksu polskiego, została zaprzepaszczona. A było ich już wiele. Przypomnę tylko oferty Czechów, oraz Jugosłowian.
</p><p>
Co roku wybiera się z Polski ekipa autorów, aby odwiedzić największy w Europie festiwal komiksowy, organizowany we francuskim mieście Angouleme. Działania polskich twórców, w trakcie tej imprezy, są często dużą atrakcją dla francuskich miłośników komiksu. Jednak swoje akcje Polacy zawsze podejmują indywidualnie. Nigdy bowiem, nie było wsparcia podobnej inicjatywy ze strony domu kultury. Nie mówiąc już, o kontaktach między organizatorami obu imprez.
</p><p>
Tymczasem wakacje 2003 roku minęły, i coraz szybciej zbliżał się termin festiwalu. Kierownik wrócił z sanatorium i rozpoczął kolejne przygotowania do imprezy. Często rozmawiał przez telefon ze sponsorami, realizatorami punktów programu, wydawcami, oraz specjalnymi gośćmi imprezy. Nie obyło się także bez nasiadówek u dyrektora domu kultury. Zwyczajne działania organizacyjne. Szkoda tylko, że rozpoczęte miesiąc przed festiwalem. Ale to również było regułą.
Mamut oczywiście drygował wszelkimi pracami ze stolicy. Niekiedy „Wielki Inspektor” domagał się efektów działań w taki sposób, jakby nie wiedział jak one są realizowane. Przypominam sobie sytuację, gdy podczas jednego z festiwali, miał pretensję do mnie, że na plakacie nie ma logo ważnego sponsora. Lecz zapomniał o tym, że nowego mecenasa przedstawił organizatorom zaledwie kilka dni wcześniej, kiedy plakat był już wydrukowany. W ubiegłym roku także pojawiły się kłopoty z przygotowanym naprędce przez Mamuta plakatem. Popełnił kilka błędów, które ja musiałem poprawiać. Jednak mistrzostwo świata „zwierzak” pobił, pomagając mi w pracy nad katalogiem.
</p><p>
Katalogi konwentowe opracowywałem od pierwszych imprez komiksowych. Niekiedy jednak, wyręczali mnie w tym „zdolniejsi” redaktorzy. Ale nie będę teraz zanudzał czytelników, historiami o perypetiach związanych z przygotowaniem, oraz drukiem tych publikacji. To opowieść na osobną książkę. Wszelako, zatrzymam się trochę przy ubiegłorocznej realizacji. Materiały otrzymane od sponsora były koszmarnej jakości. Biogramy autorów nudne, opatrzone banalnymi fotkami, a informacje o komiksie brytyjskim pełne błędów, fragmentaryczne i powierzchowne. Również ilustracje miały dziwaczną formę. Zbiór plików graficznych, w różnych nie oznaczonych formatach. Poszczególne obrazki wyglądały tak, jakby zostały wyjęte z komputerowego kosza. W żadnej mierze nie były one reprezentatywne dla potężnego komiksu brytyjskiego. Natomiast, wedle zamierzeń sponsora, miały one stanowić trzon wystawy. Ale o niej napiszę osobno.
</p><p>
Zanim zabrałem się do pracy nad katalogiem, Mamut poinformował mnie, że główny mecenas festiwalu życzy sobie, abym przeznaczył w publikacji kilkanaście stron na prezentację brytyjskiego komiksu. Jednak z materiałów, które otrzymałem dwa tygodnie przed drukiem, nie udałoby się sklecić nawet jednej szpalty przyzwoitej informacji. Przy uzupełnianiu źródeł nie mogłem liczyć na Instytut Brytyjski, ponieważ Mamut ukrywał kontakty z nim przed pozostałymi organizatorami. Ciekawe dlaczego?
</p><p>
Zasięgnąłem więc informacji, via internet, u źródeł. Na stronie AD2000 materiału było mnóstwo. Jednak nie miałem czasu na ich opracowanie. Zajmowałem się wtedy skanowaniem i obróbką komiksów konkursowych. Poprosiłem więc Jurka Szyłaka, aby pomógł mi w tej kwestii. Oczywiście, na doktora zawsze można było liczyć. Gotowy tekst, wolny od błędów merytorycznych (oprócz jednego), otrzymałem wkrótce. Mogłem więc w katalogu złożyć wreszcie, o komiksie w Wielkiej Brytanii, przynajmniej jedną stronę. Drugą ozdobił komiks autorów zaproszonych na festiwal. Pozostałe wolne miejsce przeznaczyłem na publikację prac konkursowych.
</p><p>
Tydzień przed zamknięciem katalogu dowiedziałem się od Mamuta, że wszystkie materiały dotyczące Brytyjczyków, powinienem konsultować ze sponsorem. Było to o tyle dziwne, że moja skromna wiedza była i tak kilkakrotnie większa, niż znajomość tematu u pracowników Instytutu Brytyjskiego. Być może, wtedy właśnie „zwierzak” przeczytał uważnie umowę, którą zawarł ze sponsorem w imieniu organizatorów festiwalu. Powiedział mi, że jeśli nie uzyskam akceptacji mojej pracy od Pani Ani z BC, katalogu nie będzie. Chcąc nie chcąc, musiałem więc skontaktować się z przedstawicielem sponsora. Było to o tyle trudne, ponieważ Pani Ania była bardzo aktywnym pracownikiem Instytutu Brytyjskiego, a ja przekroczyłem już własny budżet telefoniczny, na pół roku z góry.
</p><p>
Na szczęście okazało się, że można z nią łatwiej się porozumieć, niż z Mamutem. W katalogu nie mogłem nic już zmienić. Chyba, że rozpocząłbym pracę od początku, a na to nie było czasu. Uzgodniłem więc z Panią Anią, że przygotuję kolorową ulotkę, z dodatkowymi informacjami o programie Imagine This. Niestety, musiałem ją wykonać w czasie, który przeznaczyłem wcześniej na rozpoczęcie działań w galerii. Dlatego spiętrzyły się mocno prace przy wystawach festiwalowych. Sobieraj ciągle mi to wypominał. A Mamut, nawet nie podziękował za to, że po raz kolejny uratowałem jego tyłek.
</p><p>
W trakcie przygotowań do festiwalu Mamut powtarzał mi wielokrotnie: „Witek zrób wszystko, żeby Pani Ania była zadowolona, a w przyszłym roku dostaniemy od Brytyjczyków jeszcze więcej kasy”. Perspektywa była niezmiernie kusząca, więc schowałem do kieszeni swoje poglądy, dotyczące dyktatorskich zapędów sponsora. Według pomysłu Pani Ani, ulotka informująca o angielskich twórcach miała jednocześnie służyć, jako materiał reklamowy pod autografy. Nie było to zbyt fortunne rozwiązanie, lecz brakowało innej alternatywy. Przecież dotychczasową zasadą imprez komiksowych było, że pojawiają się na nich zagraniczni autorzy, nieznani polskiemu czytelnikowi. Organizatorzy nie drukują żadnych specjalnych katalogów. Natomiast wydawcy oświadczają, że mają dopiero w planach publikacje komiksów zaproszonych gości (?!).
</p><p>
Wymyśliłem więc, aby w dużym formacie i na dobrym papierze wydrukować komiks Millsa i Langleya ze Slainem, który został stworzony specjalnie na łódzką imprezę. Taki materiał doskonale nadawał się pod autografy twórców, a moment podpisywania mógł być bardziej spektakularny, niż zabawa z niewielkimi ulotkami. Podobna forma prezentacji Brytyjczyków również spodobałaby się Pani Ani. I ten argument skłonił Mamuta do wydrukowania niewielkiego nakładu (koszty) komiksowego plakatu ze Slainem.
</p><p>
Mój był pomysł, dlatego ja musiałem zająć się jego realizacją. Otrzymałem na ten cel trochę pieniędzy od „zwierzaka”. Lecz było ich za mało na druk, więc dołożyłem resztę ze swoich, a rachunek zaniosłem skarbnikowi stowarzyszenia. Tak jak się spodziewałem, akcja z plakatami odniosła sukces. Nie wymagałem wcale, żeby Mamut mi za nią podziękował. Jednak liczyłem na to, że zwróci mi wyłożone pieniądze. Nie zrobił tego do dziś.
</p><p>
Opowiem teraz o wystawach. Materiały do ekspozycji brytyjskiej otrzymaliśmy na płytach CD, więc musieliśmy je wydrukować we własnym zakresie. Natomiast, w przypadku internetowego magazynu Borderline, były to już gotowe, kolorowe wydruki, zrzuty z ekranu komputera. Pisałem już, że komiksy firmowane przez AD2000 przygotowane były w amatorski sposób. Początkowo nie można było nawet obejrzeć grafik, ponieważ zapisane były w różnych formatach. Imiona rysowników, jak i pozostałe dane dotyczące pracy, również były zagadką, gdyż katalogi z plikami opisane były jedynie nazwiskiem twórcy. Poradziłem sobie z tym problemem zaglądając na oficjalną witrynę magazynu. Jednak najbardziej porażający był dla mnie dobór, oraz ilość prac przeznaczonych na ekspozycję. Jeśli nawet wśród nich znajdowałem plansze jakiegoś znanego autora, to były one chyba najgorszymi realizacjami w twórczości danego artysty.
</p><p>
Nie rozumiem, dlaczego wśród grafik przedstawiających dorobek AD2000 zabrakło prac takich gigantów, jak: Bolland, McMahon, Ezquerra, Kennedy, Gibbons nie mówiąc już o Bisleyu. Przecież właśnie owi artyści byli przez lata filarami angielskiego magazynu. Całość materiału dostarczonego na ekspozycję przez Instytut Brytyjski przypominała raczej efekt porządków w archiwum, niż celowy zamysł prezentacji komiksu angielskiego. Gdyby było odwrotnie, wystawa okazałaby się prawdziwym szokiem artystycznym, nie tylko dla rodzimych miłośników komiksu. Wszak angielska odmiana sztuki opowieści rysunkowych wyrobiła sobie przez lata odrębny styl, rozpoznawalny przez laików. Dawniej, komiksy Brytyjczyków wywierały poważny wpływ nawet na rynek amerykański. Podobny do tego, jaki obecnie jest zasługą mangi. Tymczasem jednak, realizacja wystawy festiwalowej prezentowała wyłącznie stosunek mecenasa, do organizatorów międzynarodowej imprezy. Nie odkryję Ameryki stwierdzeniem, że do przygotowania dobrej wystawy niezbędny jest poważny, odpowiedzialny, ale przede wszystkim kompetentny człowiek. Taką osobą jest na pewno Wojtek Birek, który realizuje w tym roku wystawę komiksu francuskojęzycznego. Tylko czy poradzi on sobie z pozostałymi organizatorami?
</p><p>
O zeszłorocznej wystawie konkursowej już nieco napisałem. Nie będę jednak rozszerzał tego tematu, bo wyszło by na to, że się chwalę. Ekspozycja pod patronatem Komiksu Fantastyki była taka, jak pozostałe elementy przygotowane przez redakcję Nowej Fantastyki. Dużo wysiłku włożył w jej realizację Tomek Niewiadomski. Jednak dysponował on niezbyt wyszukanymi materiałami, i na pewno nie mógł dokonać cudu. W czasie imprezy prezentowana była również ekspozycja prac, znanych rysowników komiksowych, powstałych dla dziecięcego pisma Miś. Stanowiła ona smakowitą ciekawostkę. Któż bowiem nie chciałby zobaczyć, co nowego wprowadzili do rysunków dla najmłodszych odbiorców doświadczeni autorzy. Szkoda tylko, że Kamil Śmiałkowski, ówczesny redaktor naczelny pisma i pomysłodawca projektu, dostarczył materiały do ekspozycji w dniu otwarcia festiwalu.
</p><p>
Teraz słowo o wystawie środowiskowej, czyli prezentacji najnowszych dokonań twórców młodych, ale z pewnym doświadczeniem komiksowym. Przez wiele lat, ten punkt programu był niemal tak ważny jak ekspozycja konkursowa. Lecz z czasem, chętnych do pokazywania swoich prac było coraz mniej. Obecnie rysownicy ze środowiska łódzkiego zjawiają się dopiero przed imprezą, nie wiedząc nawet, czy będą mogli zaprezentować swoje komiksy szerszemu ogółowi. Kiedyś schemat realizacji tej wystawy był inny. Conturowcy, jako młodzi twórcy, zachęcali innych autorów do udziału w konwencie, i galeria zapełniała się nowymi, ciekawymi pracami. Obecnie, nie ma kto tego robić. Mamut raczej nie ma kontaktu z autorami, a Sobieraj nie zna się na komiksie. Nawet jeśli rysownik sam zaproponuje udział w ekspozycji, a jego prace nie spodobają się kierownikowi, zostanie natychmiast odrzucony. Tak właśnie było w zeszłym roku.
</p><p>
Ale nie trzeba być zdolnym twórcą komiksów, aby uzyskać szansę na własną, indywidualną wystawę w trakcie festiwalu. Wystarczy tylko być ładną studentką ASP i zgłosić się przed imprezą do Mamuta. „Zwierzak” wielokrotne udowodnił, że w swoich działaniach kieruje się inną, niż pozostali organizatorzy, częścią ciała.
Co roku, w czasie festiwalu, przewalają się przez dom kultury tłumy miłośników literatury obrazkowej. Dla ludzi z zewnątrz korytarze ŁDeKu, budynku zbudowanego przed wojną, a w międzyczasie przerabianego, stanowią wyzwanie porównywalne, z wędrówką wnętrzem piramidy. Informacja o umiejscowieniu każdego punktu programu nigdy nie jest wystarczająca. Tym bardziej, że często pojawiają się zmiany w opublikowanym harmonogramie spotkań. Uczestnicy imprezy, a nawet sami organizatorzy błądzą więc po korytarzach, poszukując atrakcji lub festiwalowych gości.
</p><p>
W domu kultury jest kilka telewizorów, które w trakcie imprezy rzadko są wykorzystywane. Kiedyś marzyło mi się, aby na ich bazie stworzyć wewnętrzną telewizję festiwalową. Kamery także ŁDeK ma na stanie. Na ekranach telewizorów umieszczonych w strategicznych miejscach, można byłoby zobaczyć inne atrakcje festiwalu, a także dowiedzieć się o zmianach programowych. Wbrew pozorom, to zamierzenie nie jest wcale trudne do zrealizowania. Nie wymaga żadnych inwestycji, natomiast efekt byłby ogromny. Na przykład: ludzie oczekujący bezczynnie w kolejce po autograf mistrza, mogliby również uczestniczyć w imprezie.
</p><p>
Z reguły, na dużych imprezach goście specjalni są odpowiednio wyeksponowani. Przecież, za ich sprowadzenie, płaci się ogromne pieniądze. A ponadto, dodatkową atrakcję może stanowić obserwacja mistrza przy pracy. Tymczasem, w domu kultury preferuje się ukrywanie VIPa w pokoju. Z tego powodu łowcy autografów, miast cieszyć się atrakcjami festiwalu, muszą gnuśnieć w ciasnym korytarzu. Doprawdy, po kilkugodzinnym oczekiwaniu w takich warunkach, mają oni niezapomniane wrażenia z imprezy. Ale niestety negatywne.
</p><p>
Dotychczas rolę łącznika, między programem a uczestnikami festiwalu, pełnił pracownik ŁDeKu, pojawiający się co jakiś czas na giełdzie. Obwieszczał on zgromadzonym o kolejnych atrakcjach, niekiedy myląc się niemiłosiernie. Nic dziwnego. Przecież nie był on znawcą komiksu. Ten przykład uwidacznia kolejny problem organizacyjny. Brak odpowiedniej osoby prowadzącej imprezę. Kogoś znającego się na komiksie, któremu ludzie ze środowiska również nie są obcy. Gdyby taka postać, osoba rozpoznawalna, pojawiła się na imprezie, na pewno nie doszłoby do sytuacji, w której rysownicy zapominają o własnych spotkaniach autorskich.
</p><p>
W ubiegłym roku, publiczność festiwalową poraziła jakość tłumaczeń wypowiedzi zagranicznych gości. Byłem przy tym, jak Mamut werbował kolejnych translatorów. Załatwiał robotę swoim znajomym, którzy zdradzili się przed nim znajomością języka. I chociaż sam nie mógł jej ocenić, zdawał się w zupełności na kwalifikacje tych ludzi. Efekt podobnych działań był dobrze widoczny na imprezie.
</p><p>
Rozwiązanie obu tych problemów jest dziecinnie łatwe. Wystarczy do pełnienia odpowiedniej funkcji zatrudnić osoby z fandomu. Przecież miłośnicy komiksu znają zagadnienie, orientują się również kto jest kim w środowisku. Jednocześnie ludzie ci posługują się biegle różnymi językami, ponieważ często czytają komiksy w oryginale. Niestety, nadal najlepsze pozycje ukazują się za granicą naszego kraju.
</p><p>
Pokazałem kilka przykładów osobliwego podejścia niektórych organizatorów festiwalu do realizacji dowolnego projektu. Przygotowanie tak poważnej imprezy wymaga współpracy odpowiedzialnych ludzi. Nie powinno wśród nich być osobników, którzy nie sprawdzają się w działaniu. Znacie takie przysłowie: „mądry Polak po szkodzie”. Tymczasem okazało się, że „i po szkodzie głupi”.
Mógłbym bez problemu sam przygotować kolejną imprezę. Większość prac już i tak wykonywałem. Zacząłbym tylko „nieco” wcześniej. Obecnie nie pracuję, więc mam dużo czasu. Sprawdziłem się wielokrotnie jako organizator, przy najróżniejszych działaniach, więc z pewnością dałbym sobie radę z nowymi wyzwaniami. Wiedział o tym doskonale Sobieraj, oraz wszyscy Conturowcy, z Mamutem włącznie.
</p><h3>
9. Co dalej?
</h3><p>
Po zeszłorocznych występach „zwierzaka” na festiwalu, postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce. Tym razem, moje działania organizacyjne zacząłem dużo wcześniej. W grudniu przygotowałem nowy regulamin. Spróbowałem również uzyskać poparcie szeregowych, tych nieco bardziej żywych, członków Conturu. Chociaż nie miałem nadziei, że pomogą mi oni znacząco w przygotowaniach, liczyłem na to, że przynajmniej nie będą przeszkadzać w pracy. Spotkanie przyszłych organizatorów zorganizowałem w ŁDeKu jeszcze przed świętami. Zjawili się na nim: Tomek Tomaszewski - przez kilka pierwszych lat, główny organizator konwentu z ramienia Conturu; Piotr Kasiński - dziennikarz, ostatnio rzecznik prasowy imprezy; oraz Bartek Kurc - autor książki o komiksie. Mamauta nie było. Wtedy jeszcze mieszkał w Warszawie, więc nie przyjechałby do ŁDeKu, nawet gdybym go zaprosił.
</p><p>
Podczas spotkania rozmawialiśmy o kolejnym festiwalu. Miedzy innymi o tym, że Sobieraj idzie na emeryturę i ktoś będzie musiał przejąć cały ciężar organizacyjny imprezy. Już na wstępie było wiadomo, że tą osobą nie powinien być Mamut. Kurc i Tomaszewski nie byli zainteresowani tak odpowiedzialną funkcją. Tomek ponadto, nie miał zbyt miłych wspomnień, wynikających ze współpracy z Sobierajem. Pozostało więc nas dwóch. Kasiński i ja. Było mi obojętne, czy Piotr zostanie dyrektorem festiwalu. Wiedziałem, że nie może być gorszy od Mamuta. Jednak on, zasłaniając się nadmiarem obowiązków rodzinnych, zgodził się, że dyrektorem festiwalu powinienem zostać ja. Tak więc, kilku dawnych Conturowców miałem za sobą. Sobieraj również poparł moją kandydaturę. Lecz wkrótce okazało się, że na Kasińskim nie mogę polegać.
</p><p>
Miesiąc po spotkaniu otrzymałem taki list:<br />
Panowie.<br />
Ta niezdrowa sytuacja z wyborem Witka na nowego dyrektora festiwalu nie daje mi spac po nocach. Dlatego chcialem Wam powiedzec, ze byla to decyzja zbyt pochopnie podjeta i nie powina byla zapasc bez konsultacji z Sobierajem i Adamem. Dlatego uwazam te sprawe za niebyla. I przepraszam Was za zamieszanie.<br />
Zapewnia Was, ze zalezy mi na fesiwalu i jak co roku wlacze sie z niemniejszym zaangazowaniem w jego organizacje.<br />
pozdrawiam.<br />
Kasinski
</p><p>
Jak widać dziennikarzowi zabrakło odwagi, aby poinformować mnie osobiście, przynajmniej telefonicznie, o zmianie swojej decyzji. W tym momencie, dla mnie koleś ten stracił twarz. Nie czułem nawet współczucia, z powodu jego bezsennych nocy. No cóż. Pewnie Mamut tupnął nogą i Kasiński natychmiast zmienił front. Ciekawe dlaczego tak bał się „zwierzaka”? A może liczył na łaskawość prezesa, przy podziale festiwalowych łupów? Mimo wszystko, życzę Mamutowi, żeby on bardziej mógł polegać na rzeczniku prasowym łódzkiej imprezy.
</p><p>
Tymczasem na osłodę, Sobieraj zaproponował mi stanowisko dyrektora artystycznego imprezy. W hierarchii organizacyjnej, praktycznie pierwszego po „bogu”. Oczywiście, było to przed tym, zanim się na mnie obraził. Ale co by mi dało takie stanowisko, jeśli w pracy musiałbym ciągle zmagać się z pozostałymi „organizatorami”? Dlatego postawiłem kierownikowi jeden warunek. Mamut musi się zgodzić na moją kandydaturę. Niby drobiazg, ale jak trudny do przełknięcia przez „zwierzaka”. W odróżnieniu od prezesa Conturu, ja pełniąc tę funkcję nie zamierzałem być dyktatorem. Uważałem ponadto, że wszelkie poważne decyzje powinny być omawiane i podejmowane wspólnie. Oczywiście, mój głos powinien być decydujący. Przecież, jako dyrektor artystyczny, byłbym odpowiedzialny za całą imprezę. Jestem pewien, że podołałbym temu zadaniu.
</p><p>
Stanowiskiem nie interesowałem się ze względu splendor, ani korzyści materialne z nim związane. Udowodniłem to wielokrotnie pracując społecznie przy niejednej imprezie. Zazwyczaj, przez cały festiwal, siedzę na giełdzie, więc nawet Mamut mógłby oficjalnie pełnić „honory domu” i „zarywać dupeczki” (jego słowa). Byłoby to dla mnie zupełnie obojętne. Jako dyrektor chciałbym sprawić, aby wreszcie spotkanie miłośników historii obrazkowych przypominało Festiwal Komiksu. Nie zaś, beznadziejne wysiłki amatorów, uwalnianych co roku na kilka dni, z komiksowego getta. Żeby nawet goście z Warszawki nie wstydzili się odwiedzać Łodzi. Zrobiłbym wszystko, aby komiks odnalazł właściwe miejsce w naszej kulturze narodowej. Pomogliby mi w tym ludzie, którzy od dawna wiedzą, że jest to pełnoprawny gatunek sztuki.
</p><p>
No cóż. Miałem takie wzniosłe cele, szczytne ideały... Byłem organizatorem, który wielokrotnie sprawdził się boju... A jednocześnie nie interesowały mnie zaszczyty... Znałem się na komiksie... Cieszyłem się również pewnym szacunkiem w środowisku twórców... Byłem kandydatem idealnym na to stanowisko... O co więc chodzi?!... Jeśli nie wiadomo o co chodzi, to oczywiście chodzi o pieniądze.
</p><p>
Gdybym został dyrektorem, na pewno nie pozwoliłbym prezesowi Conturu zarządzać festiwalową kasą. Musiał mieć tego świadomość, dlatego nie zgodził się na moją kandydaturę. Nie mógł przecież pozwolić na odsunięcie od koryta. Ja również nie miałem ochoty na powtarzające się kłopoty z „organizatorami” oraz ŁDeKową magmą, dlatego sam zrezygnowałem z dalszych działań.
</p><p>
Z perspektywy czasu uważam, że dobrze zrobiłem...
</p>
<p style="margin-top:-.5em; font-size:.8em; font-style:italic;">...jest to fragment moich wspomnień, organizatora łódzkiego festiwalu komiksu. Tekst powstał w 2004roku, w momencie pewnego przełomu w historii tej imprezy. Mianowicie, Andrzej Sobieraj (opiekun festiwalu ze strony eŁDeKu) odchodził na emeryturę i nie było wiadomo kto go zastąpi. 13lat prowizorki napisałem piętnaście lat temu. Jednak internetową premierę ma dziś.</p>
<p style="text-align: right;">
ciąg dalszy niewykluczone, że nastąpi wkrótce... :)
</p><p>
<a href="http://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-wstep.html">1. Pierwsze lata</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-odzki-dom-kultury.html">2. Łódzki Dom Kultury</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-jasnie-pan-urzednik.html">3. Jaśnie Pan Urzędnik</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-z-czego-skada-sie.html">4. Z czego składa się Contur?</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/09/13-lat-prowizorki-kwestia-kasy.html">5. Kwestia kasy</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/09/13-lat-prowizorki-konkurs-komiksowy.html">6. Konkurs komiksowy</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/09/13-lat-prowizorki-jurorzy-i-nagrody.html">7. Jurorzy i nagrody</a><br />
8. Jak spieprzyć festiwal?<br />
9. Co dalej?Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-49477000141215615522019-09-21T16:30:00.000+02:002019-09-27T08:16:13.797+02:0013 lat prowizorki - Jurorzy i nagrody<h3>
7. Jurorzy i nagrody
</h3><p>
Czasami myślę sobie, że dla jurorów konkursu komiksowego regulamin powinien być tak szczegółowy, jak przepisy Unii Europejskiej dotyczące kształtu banana. Sędziowie wielokrotnie popełniali gafy, nagradzając prace, które nie powinny być przez nich zauważone. W konkursie dla rysowników doceniali kiedyś rzeźbiarskie wyczyny Conturowców. Obecnie, często nagradzają fragmenty prac lub wariacje na tematy komiksowe. Co należy zrobić, żeby konkursowi arbitrzy zaczęli rzetelnie wykonywać swoją profesję?
</p><p>
Ludzi zajmujących się zawodowo komiksem jest w naszym kraju niewielu. Z czystym sumieniem mógłbym wymienić jedynie dwa nazwiska: Birek i Szyłak. To za mało, aby można było zapewnić obiektywną ocenę prac konkursowych. Dlatego też, organizatorzy konwentu musieli uzupełniać skład sędziowski osobami luźno z komiksem związanymi. Początkowo byli to wykładowcy uczelni plastycznych, oraz osoby związane z instytucjami kulturalnymi. Kiedyś w gronie jury znalazł się nawet Waldemar Ruszczyc, ówczesny dyrektor Muzeum Karykatury. Jednak mimo ogromnej wiedzy z historii sztuki, ludzie ci słabo znali się na komiksie. Oceniając prace konkursowe uwzględniali ważne elementy, lecz nie doceniali oni walorów sztuki narracyjnej. Pewnego razu, znany grafik Andrzej Pągowski sprzeciwił się przyznaniu Grand Prix komiksowi, który obarczony był niewielkim błędem kompozycyjnym. Lecz kiedy w następnym roku zabrakło takiego eksperta, ten sam twórca dostał nagrodę główną. W nowej pracy nie było już błędu, ale komiks był raczej kiepski (choć ładnie namalowany). Dlaczego Conturowcom nigdy nie przyszło do głowy, aby zaangażować do oceny historii obrazkowych człowieka z branży filmowej (reżysera, scenarzysty)?
</p><p>
Dodatkowym kłopotem, wynikającym z powołania na jurorów osób znanych, było zapewnienie im odpowiedniego honorarium. Zazwyczaj, uszczuplało ono znacznie środki przeznaczone na realizację konkursu. Ja również stanąłem przed tym problemem, kiedy w 1996 roku przygotowywałem konkurs na Stulecie Komiksu. Chcąc zaoszczędzić na kosztach, oraz wprowadzić do jury więcej elementów świadomości komiksowej, zrezygnowałem z tradycyjnego sposobu sędziowania. Do oceny prac konkursowych powołałem Akademię Komiksu.
</p><p>
Oto założenia akademii, które spisałem w konsultacji z Waldkiem Jeziorskim - prawnikiem, wydawcą antologii Czas Komiksu:
<ul>
<li>Akademia Komiksu jest nieformalnym stowarzyszeniem osób związanych z komiksem.
</li><li>Akademia Komiksu powołana została do oceny prac komiksowych nadesłanych na konkurs jubileuszowy 100 Lat Komiksu.
</li><li>Celem akademii jest popularyzacja komiksu oraz nobilitacja tego gatunku sztuki w środowisku kulturalnym.
</li><li>Członkostwo w akademii jest dobrowolne. Jej członkowie nie otrzymują z tego tytułu żadnych świadczeń i nie ponoszą żadnych związanych z nim kosztów.
</li><li>W skład Akademii Komiksu wchodzą: twórcy - laureaci konkursów komiksowych organizowanych przy Ogólnopolskich Konwentach Twórców Komiksu; przedstawiciele komiksowych środowisk twórczych; publicyści - zawodowo zajmujący się krytyką komiksową; przedstawiciele polskich wydawców publikujących komiksy.</li></ul>
</p><p>
Pomysł z akademią sprawdził się znakomicie. Prace konkursowe prezentowane na wystawie jubileuszowej oceniło niemal trzydzieści osób. Nigdy w historii imprez komiksowych nie było tak dużego składu sędziowskiego. Werdykt tego gremium został przyjęty pozytywnie przez innych uczestników spotkania. Lecz przede wszystkim, Sobieraj nie musiał nikomu płacić. Argument ten zaważył na dalszym wykorzystaniu akademii przez kierownika. Nowy sposób wyboru najlepszych historii obrazkowych został użyty przy najbliższym konwencie, ale z nieco innym skutkiem.
</p><p>
Podczas Stulecia Komiksu sam czuwałem nad sprawnym przebiegiem głosowania. Natomiast w trakcie późniejszych imprez nie miał kto tego robić. Dochodziło więc do poważnych nadużyć. Problem polegał na tym, że wielu zdolnych rysowników ze środowiska łódzkiego było laureatami konkursów konwentowych. Według założeń Akademii Komiksu, każdy z nich miał prawo głosu. W rezultacie, ich konkursowe oceny przeważnie wspomagały kolegów. Dla pracowników domu kultury było obojętne, kto wybiera najlepsze prace. Praktycznie każdy, kto zgłosił się do biura konwentowego, mógł otrzymać kupon do głosowania. Wyniki takiego plebiscytu zaczynały być problematyczne. W trosce o sprawiedliwy werdykt jury postanowiłem ograniczyć zapędy niektórych akademików. W tym celu, przed konwentem ustalałem listę osób uprawnionych do głosowania. Ale przy braku kontroli ze strony organizatorów imprezy, rozwiązanie to również nie zdało egzaminu. Zdarzyło się podczas jednego konwentu, że dwie różne prace uzyskały tą samą ilość punktów. Wynik obliczeń znany był dopiero przed uroczystym rozdaniem nagród. Ich rodzaj był ściśle ustalony w „świętym” kosztorysie, więc kierownik nie śmiał tego zmienić. Zdecydował natomiast, że należy wybrać tylko jednego szczęśliwca spośród nominowanych. Lecz ktoś inny musiał rozwiązać ten dylemat. Sobieraj nie mógł przecież siebie obarczać taką odpowiedzialnością. Niestety, w imprezowym rozgardiaszu odszukał tylko dwóch członków akademii. Ja byłem zwolennikiem jednego komiksu, zaś mój kolega drugiego. Obaj przytaczaliśmy poważne argumenty, uzasadniając własne stanowisko, ale żaden nie chciał ustąpić. Czas naglił, a ja byłem już bardzo zmęczony imprezą, dlatego zgodziłem się na propozycję rzutu monetą. Mój faworyt przegrał. Klęskę odniosła również formuła obiektywnego typowania najlepszych prac. Okazało się później, że racja była po mojej stronie. Mianowicie, na komiks zwycięzcy głosował wcześniej jego scenarzysta. Chyba nie powinien tego robić, jeśli był w składzie sędziowskim. Dziwne, ale tylko ja czułem się winnym zaistniałej sytuacji. Przecież nie zauważyłem, że wśród osób wybranych do oceny prac jest uczestnik konkursu. Zgodziłem się również na losowy tryb przyznawania nagród. Po imprezie miałem ogromnego kaca moralnego, dlatego postanowiłem zrezygnować z głosowania Akademii Komiksu.
</p><p>
Ku ogromnemu zmartwieniu kierownika, organizatorzy konkursu wrócili do poprzedniego sposobu oceny prac. Zniknął jednak coroczny problem poszukiwania odpowiednich ludzi do jury. Teraz, grono sędziowskie zasilały osoby spośród członków Akademii Komiksu. Oczywiście te, które nie brały udziału w konkursie.
</p><p>
Zastanawiam się, czy zawsze należy jurorów „prowadzić za rączkę”. Często ich działania charakteryzuje dziwne lenistwo. Pisałem już, że werdykty sędziów są niekiedy dyskusyjne. Dlaczego nie potrafią oni myśleć samodzielnie? Czy każdy warunek oceny konkursowych prac musi być zapisany w regulaminie? Moja ostatnia zmiana w jego treści dotyczyła fabularnego zamknięcia historii komiksowej. Oczywiste jest dla mnie, że dzieła nie należy oceniać znając jedynie jego fragment. Dlaczego jurorzy warunek ten muszą mieć jasno określony w regulaminie? Wybierając najlepsze prace, wielokrotnie zachwycali się jedynie ich warstwą wizualną, nie zwracając uwagi na to, czy oceniają skończony, dobrze opowiedziany komiks. A przecież, nie są oni arbitrami w konkursie rysunkowym, ani też rzeźbiarskim. Jest to od początku konkurs komiksowy, więc podstawowym kryterium wyboru najciekawszych realizacji powinny być jedynie zasady rządzące sztuką narracyjną. Ale czy w ogóle jakieś warunki regulaminu są dla jurorów ważne? Jednym z nadrzędnych, jest ustalony termin przysłania prac na konkurs. Sędziowie nigdy nie przywiązywali do niego wagi. Nie przeszkadzało im nawet, kiedy jeden ze znanych autorów montował swój komiks na wystawie podczas obrad jury. Ludzie którzy co roku oceniają prace konkursowe, to zamknięte grono osób znających się od lat. Z braku pieniędzy na jego utrzymanie, nie ma w tym gremium nowych poważnych arbitrów. Chyba już nigdy ten stan się nie zmieni. Uznanego autorytetu nie skusi bowiem stolik na giełdzie, albo łóżko do spania w ŁDeKu, zamiast honorarium. Niewykluczone też, że kiedyś z tego powodu dojdzie do afery.
</p><p>
Dwukrotnie miałem nadzieję znaleźć się w składzie jury. Nie chciałbym się chwalić, lecz dysponuję dość znaczną wiedzą o komiksie. Być może nie jest ona równie profesjonalna jak u Szyłaka czy Birka, ale niewielu ludzi z branży legitymuje się podobną. Zazwyczaj mam ustalony pogląd na każdy temat. Jednak nie boję się go zmienić, pod wpływem dobrze umotywowanych argumentów. Mój autorytet uznaje wielu twórców, a także organizatorzy imprez komiksowych. Mimo to, ani razu nie udało mi się zasiąść w szacownym gronie sędziowskim. Zwyciężyła siła wyższa. Pierwsza szansa przepadła, kiedy Sobieraj na jurora powołał znanego, młodego rysownika. Moje miejsce w jury zajął wtedy jego kolega, scenarzysta. Rysownik oznajmił kierownikowi: „albo sędziują razem, albo wcale”. I obaj zostali sędziami. Dlaczego tak zależało im na 100 złotych honorarium? Czyżby chcieli przegłosować kandydaturę kolejnego znajomego? Za drugim razem zostałem odsunięty od składu sędziowskiego za sprawą znanego łódzkiego grafika, który na stałe przeniósł się do Warszawy. Nie miał gdzie przenocować w trakcie festiwalu, więc Sobieraj zaproponował mu łóżko w ŁDeKu w zamian za sędziowanie. Jestem ciekaw, czy w innych konkursach również powołuje się sędziów w podobny sposób?
</p><p>
Z roku na rok bierze udział w konkursie coraz mniej polskich autorów. Powodem takiej sytuacji na pewno nie jest obawa amatorów przed „zawodowcami”. Na szczęcie, ostatnio coraz liczniej uczestniczą w zmaganiach zagraniczni twórcy. Dlatego liczba przysyłanych komiksów niewiele się zmienia. Zastanawiam się tylko, jak długo utrzyma się taka tendencja. Czy w kraju, w którym nie przeznacza się środków na promocję komiksu, ani też na kształcenie twórców, znajdą się za parę lat chętni do udziału w konkursie?
</p><p>
Ponieważ kilka razy byłem świadkiem nadużycia uprawnień ze strony jurorów, chciałem to zmienić, więc zdecydowałem się wejść do tego grona. Kiedy to się nie udało, postanowiłem znaleźć inny sposób na pokazanie uczestnikom festiwalu pomyłek sędziowskich. Zorganizowałem plebiscyt publiczności. Przez kilka lat męczyłem się z tym „fantem”, ale w końcu dałem za wygraną. Przyczyną mojego postanowienia był znowu brak opieki nad przedsięwzięciem ze strony organizatorów. Wśród uczestników imprezy byli tacy, którzy zbierali porzucone kupony do głosowania, i zwiększali szanse swoich ulubieńców. Problemy moralne nigdy specjalnie nie zaprzątały uwagi konwentowych gości. Oczywiście to ja wymyśliłem plebiscyt, więc powinienem się nim opiekować. Jednak podczas imprezy zajmowałem się już tyloma sprawami. Dlaczego nie mogłem liczyć na pomoc pracowników ŁDeKu? Wystarczyłoby przecież urządzić plebiscyt na wystawie konkursowej, i zatrudnić jedną osobę, która pilnowałaby przebiegu głosowania. Ale tak się nie stało. Nic więc dziwnego, że wyniki plebiscytu były często tak stronnicze, jak rezultat podobnej inicjatywy krakowskiej. Zwyciężali zawsze autorzy mający najbardziej przedsiębiorczych fanów.
</p><p>
Powiem teraz parę słów o nagrodzie Krakowskiego Klubu Komiksu. Pomysł Kamila Śmiałkowskiego realizowany jest od kilku lat przez grupę zapaleńców. Od początku organizatorzy tego plebiscytu specjalnie nie przykładali się do realizacji swojego zamierzenia. Przypominam sobie stertę kuponów do głosowania, leżącą bez dozoru na stoliku w Staromiejskim Domu Kultury. Tam właśnie organizowane były Krakowskie Spotkania Komiksowe. Każdy kto chciał, mógł wziąć sobie dowolną ilość kuponów i zagłosować na swojego faworyta. Czy wynik takich wyborów mógł być miarodajny? Raczej nie. Na szczęście, ostatnie plebiscyty organizowane przez KKK nie powtarzają już tego błędu. Jednak stosunek krakowiaków do przedsięwzięcia niewiele się zmienił. Przykładem tego może być ubiegłoroczne rozstrzygnięcie konkursu. Ponieważ krakowska impreza przestała istnieć, klubowicze postanowili wręczyć swoje statuetki na festiwalu w Łodzi. Jakaż była konsternacja uczestników imprezy, kiedy w trakcie oficjalnego rozdania nagród, zabrakło chętnych do odebrania „kloca” (litera K odlana z gipsu). Krakowiacy zapomnieli zaprosić na uroczystość laureata.
</p><p>
Kłopoty były również z nagrodami w łódzkim konkursie komiksowym. Przede wszystkim brakowało na nie pieniędzy (ile razy jeszcze będę to przypominał). Ale organizatorzy konwentu starali się wykorzystać dostępne możliwości. Co roku zadawali sobie to samo pytanie. Jak można uhonorować zdobywcę Grand Prix, dysponując jedynie paroma groszami? Początkowo Conturowcy musieli załatwiać odpowiednie trofeum we własnym zakresie. Pierwszą statuetkę (a raczej płaskorzeźbę) wykonał własnoręcznie Piotrek Kabulak. Składała się ona z ceramicznej płytki łazienkowej, na której autor przy pomocy modeliny przedstawił jakąś postać komiksową. Owe dzieło tylko niektórym przypadło do gustu. Piotrek chyba zraził się surową oceną jego pracy, dlatego zakończył produkcję nagród. Wtedy właśnie nastała „era” plakietek grawerowanych. Okres ten zawdzięczamy Sobierajowi, który często musiał przygotowywać różne suweniry na własne imprezy, toteż miał pewne doświadczenie w tym względzie. Tymczasem konwent się rozwijał. Nie wypadało więc uszczęśliwiać laureatów konkursu komiksowego banalnym kawałkiem metalu. W międzyczasie, poważniej zająłem się przygotowaniem imprezy, dlatego zaczęła ona przynosić dochód ŁDeKowi.
Kierownik był uszczęśliwiony, bo mógł wreszcie przeznaczyć większe środki na odpowiednią statuetkę. Ja byłem odmiennego zdania. Uważałem bowiem, że młodym twórcom bardziej przydadzą się pieniądze niż figurka do postawienia na półce. Oczywiście zgadzałem się z tym, że główny laureat konkursu powinien być odpowiednio uhonorowany. Sądziłem jednak, iż lepszą nagrodą byłaby dla zwycięzcy unikatowa grafika mistrza (np. oryginał plakatu), zamiast gadgetu okolicznościowego? Swoimi rozważaniami podzieliłem się z Sobierajem. Mój pomysł średnio mu się spodobał, ale przy braku innej alternatywy, zaakceptował go w końcu.
</p><p>
Lecz do realizacji zamierzenia kierownik przystąpił we właściwy sobie sposób. Mianowicie, zwrócił się do Henryka Chmielewskiego, twórcy postaci Tytusa, z propozycją wykonania statuetki Grand Prix. Od początku sceptycznie przyglądałem się akcji Sobieraja. Uważałem bowiem, że taka forma nagrody utwierdzać będzie w świadomości społecznej stereotyp komiksu, jako produktu dla małoletniego odbiorcy. Przecież małpka Tytus jest bohaterem komiksów dla dzieci. Tymczasem w konkursie przeważały dorosłe prace. Nie podejrzewałem jednak, że będzie to najmniejszy problem związany z działaniem kierownika. Papcio Chmiel nie miał wcześniej doświadczenia z rzeźbą, ale do pomysłu Sobieraja podszedł z ogromnym entuzjazmem. Wykonał z modeliny dwie prace: figurkę Tytusa, oraz płaskorzeźbę ukazującą jego fizjonomię. Zaproponował również aby realizację odlewów powierzyć jego znajomemu, który pracę wykona za niewielką opłatą. Domyślacie się pewnie, że ten argument nie uszedł uwadze kierownika. Wszystko zostało zrobione zgodnie z jego intencjami. Tylko efekt tych działań różnił się „nieco” od zamierzonego. Figurka Tytusa uległa zniszczeniu już na etapie przygotowania formy. Wygląd płaskorzeźby również odbiegał znacznie od projektowanego. Ale czy można było wymagać jubilerskiej finezji od eksperta w dziedzinie odlewów z żeliwa?!... Natomiast dla Sobieraja, przy wyborze usługodawcy, istniał tylko jeden argument: „Panie Witku, odlew u tego faceta kosztuje 5 złotych za kilo. Gdzie ja znajdę tańszego wykonawcę nagrody?”... Skąpstwo kierownika zemściło się na nim wkrótce. Kiedy zabrakło „złomu”, musiał on poszukać nowego wykonawcy koszmarnego odlewu. Tym razem, podobna realizacja pomysłu Sobieraja kosztowała już organizatorów 500 złotych od sztuki...
</p><p>
Nowa wersja „małpy” została przez kolejnego autora dodatkowo uszlachetniona. Ale pomimo tych zabiegów, płaskorzeźba była nadal zbyt brzydka, aby można nią było uszczęśliwiać laureatów Grand Prix. Kierownik wymyślił więc nagrodę specjalną dla osób, którym nie wypadało odmówić jej przyjęcia. Ofiarą pierwszego „złoma” padł Wojtek Birek, znany publicysta komiksowy, który przez wiele lat pomagał przy organizacji łódzkiego festiwalu. Sobieraj nazwał swoje wyróżnienie Nagrodą Humoris Causa, zaznaczając tym dodatkowo żartobliwy charakter całego zamierzenia. Jednak wielu osobom zajmującym się popularyzacją komiksu nie było do śmiechu. Wkrótce też okazało się, że brakuje chętnych do przyjęcia tego pustego wyróżnienia. Już na początku akcji powiedziałem kierownikowi, żeby o mnie zapomniał. Mamut również nie chciał być obdarowany „małpą”. Ale Sobieraj to zdolna bestia, toteż szybko znalazł sposób na układnych laureatów. Zaczął wyciągać ich z grobu...
</p><p>
Z obecną statuetką Grand Prix również związana jest pewna historia. Poszukaniem nowego rzeźbiarza zajął się oczywiście Sobieraj. Szybko znalazł zdolnego twórcę, który o komiksie wiedział niewiele, ale z pewnością miał inne, ukryte zalety. Pierwszy projekt tego artysty został przez Conturowców nazwany „kosiarzem”. Na szczęście, twórca migiem poprawił swoje dzieło, i tak powstała dzisiejsza figurka „kreślarza”. Za jedną statuetkę, wykonaną z plastiku i odpowiednio spatynowaną, autor zażyczył sobie 1000 złotych. Nie wiem czy to dużo, lecz kwota ta stanowi jedną trzecią środków przeznaczonych na Grand Prix. Natomiast, kiedy laureat w ramach nagrody otrzymuje na przykład telewizor (dobrze, że nie świnię), pozostałych pieniędzy zostaje mu jedynie na uregulowanie stosunku z Urzędem Skarbowym. Przyznacie chyba, że nie jest to odpowiednia „marchewka” dla wyróżnionego twórcy. No cóż, pozostaje mu jedynie prestiż związany ze zwycięstwem w międzynarodowym konkursie. Ale tym nikt się nie naje...
</p><p>
Myliłby się ktoś sądząc, że pierwszą figurkę za tysiaka otrzymał znakomity rysownik, twórca najlepszego komiksu w konkursie. Premierowa statuetka powędrowała do rąk urzędnika łódzkiego magistratu, który „przylepił się” do imprezy jak przysłowiowy „rzep do końskiego ogona”. Przez ostatnie lata pod płaszczykiem edukacji przeciwpożarowej realizował on własne ambicje. To dziwny facet, ale z gatunku tych „nie do ruszenia”. Mimo reorganizacji urzędu on zawsze znajdował miejsce dla siebie. Kiedyś występował jako „strażak”, dzisiaj stoi za Centrum Zarządzania Kryzysowego. On również załatwił sobie dostęp do Sobieraja przez dyrekcję ŁDeKu, więc kierownik musi się z nim liczyć. Na przykład: w ubiegłym roku „strażak” zażyczył sobie miejsce w głównym programie festiwalu. Dotąd zajmował się tylko dziećmi. Z jakim skutkiem? Już o tym pisałem. Tym razem postanowił uhonorować znajomych „twórców”. Na nic zdały się moje argumenty, że jego protegowani nie będą żadną atrakcją. Życzenie „strażaka” było dla Sobieraja święte.
</p><p>
Tak jak przewidywałem, frekwencja na spotkaniu była znikoma... Czym się zasłużył dla festiwalu ten człowiek, aby wywierać na organizatorach taką presję? Parę razy fundował, z pieniędzy urzędu (czyli podatników), kilka drobnych nagród rzeczowych dla uczestników pseudo konkursu dziecięcego. Kiedyś pomógł też wydrukować broszurkę związaną z sympozjum komiksologicznym. Lecz dostał już za to nagrodę, więcej wartą niż jego pomoc. Pewnego razu, w relacji telewizyjnej z łódzkiego magistratu, zobaczyłem naszą pierwszą figurkę „kreślarza”. Stała ona skromnie na półce obok innych urzędniczych trofeów. Jestem ciekaw, czy pozostałe nagrody zostały również wymuszone na ofiarodawcach...
</p><p>
Jedynie skromne środki dostępne w budżecie festiwalu determinują ów szał rozdawnictwa nagród. Gdyby były większe, Sobieraj wręczałby statuetki wszystkim ulubieńcom. Obecnie, tylko dwaj „kreślarze” (i jedna „małpa”) zajmują miejsce w kosztorysie imprezy. Jeden z nich przeznaczony jest dla najlepszego komiksu w konkursie. Natomiast drugi, dla wydawcy. Nie wiem jednak, kto decyduje o przyznaniu tego ostatniego. Czyżby to była kolejna nagroda opłacona z góry? W końcu Kołodziejczkowi zabraknie miejsca na półce...
</p><p>
Dawniej Conturowcy przyznawali jeszcze małe Grand Prix (mała wielka nagroda?!). Na szczęście, obywali się wtedy bez drogocennej figurki. W przyszłości powinni również wprowadzić mikro Grand Prix, dla uzdolnionych przedszkolaków, a wszyscy byliby uszczęśliwieni. Szkoda tylko, że nigdy nie nurtował ich problem: czy zawsze nagroda główna powinna być przyznana. Nawet jeśli nie będzie w konkursie pracy, która na takie wyróżnienie zasługuje? W ubiegłych latach zdarzało się bowiem, że niektóre komiksy były nagradzane „na siłę”. Oczywiście, nad ustalonym systemem przydziału czuwa sam kierownik. Jego podstawowa dyrektywa brzmi: wszystkie nagrody muszą być rozdane, ponieważ tak zapisane jest w kosztorysie. Co powiedziałaby naczelna księgowa ŁDeKu, gdyby jury odważyło się zrobić inaczej?
</p>
<p style="margin-top:-.5em; font-size:.8em; font-style:italic;">...jest to fragment moich wspomnień, organizatora łódzkiego festiwalu komiksu. Tekst powstał w 2004roku, w momencie pewnego przełomu w historii tej imprezy. Mianowicie, Andrzej Sobieraj (opiekun festiwalu ze strony eŁDeKu) odchodził na emeryturę i nie było wiadomo kto go zastąpi. 13lat prowizorki napisałem piętnaście lat temu. Jednak internetową premierę ma dziś.</p>
<p style="text-align: right;">
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/09/13-lat-prowizorki-jak-spieprzyc-festiwal.html">ciąg dalszy...</a>
</p><p>
<a href="http://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-wstep.html">1. Pierwsze lata</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-odzki-dom-kultury.html">2. Łódzki Dom Kultury</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-jasnie-pan-urzednik.html">3. Jaśnie Pan Urzędnik</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-z-czego-skada-sie.html">4. Z czego składa się Contur?</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/09/13-lat-prowizorki-kwestia-kasy.html">5. Kwestia kasy</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/09/13-lat-prowizorki-konkurs-komiksowy.html">6. Konkurs komiksowy</a><br />
7. Jurorzy i nagrody<br />
8. Jak spieprzyć festiwal?<br />
9. Co dalej?Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-53801671761180147142019-09-14T10:24:00.000+02:002019-09-21T16:34:58.001+02:0013 lat prowizorki - Konkurs komiksowy<h3>
6. Konkurs komiksowy
</h3><p>
Pierwszy konkurs zorganizowany został przy okazji łódzkiego konwentu. Mimo skromnej promocji zamierzenia, do udziału w nim przystąpiło wielu autorów z całego kraju. Conturowcy słusznie przewidzieli, jak ogromny potencjał drzemie w narodzie. Odtąd konkurs towarzyszył każdej kolejnej imprezie.
</p><p>
Początkowo w tytule regulaminu widniało sformułowanie: „krótka forma komiksowa”. Wpłynęło ono znacząco na kształt wielu realizacji, doprowadzając do wynaturzeń w materii gatunku. Na wystawie konkursowej można było zobaczyć prace, które z komiksem niewiele miały wspólnego. Przyznacie sami, że szkielety myszy w towarzystwie mechanizmów zegarowych, akwaria z rybkami, gliniane naczynia, a nawet używane podpaski, to nietypowe składniki materii komiksowej. Owe prace powinny być raczej rozpatrywane w kategoriach: rzeźby lub instalacji, nie zaś formy graficznej. Pewnego razu, w ekspozycji konkursowej pojawiła się nawet prezentacja wideo. Tylko co miała ona wspólnego z komiksem? Jedynie jej autor raczył wiedzieć. Niektóre z tych osobliwych prac były nagradzane za oryginalny pomysł, lub planszę w kolorze. Dowodzi to faktu, że nawet jurorzy nie wiedzieli jak traktować takie przejawy twórczości. Moim zdaniem, ów „nowatorski” sposób pojmowania komiksu, miał na celu jedynie ukryć znikome możliwości twórcy. Podobne realizacje przestały straszyć konwentowych gości dopiero, kiedy udało mi się zmienić nazwę konkursu.
</p><p>
Co roku do Łódzkiego Domu Kultury napływało wiele prac. Prezentowały one różny poziom warsztatowy, zdradzając tym wiek oraz doświadczenie autorów. W trosce o najmłodsze pokolenie komiksowych twórców, organizatorzy konwentu wprowadzili do regulaminu kategorię juniorów. Od początku byłem przeciwny takiemu rozwiązaniu. Uważam bowiem, że skoro konkurs ma charakter otwarty, każdy uczestnik winien mieć takie same szanse. Na ocenę prac nie powinny wpływać żadne dodatkowe kryteria. Najlepsze realizacje zawsze będą zauważone. Mój pogląd potwierdził konkurs zorganizowany przy okazji Stulecia Komiksu. Wielu jego uczestników nie podało wieku, więc organizatorzy musieli „na siłę” przydzielać prace do określonych kategorii. Jaki był ambaras, kiedy nagle okazało się, że dojrzały komiks małoletniego twórcy zajął pierwsze miejsce wśród prac seniorów. Natomiast infantylna historyjka dorosłego autora uhonorowana została nagrodą w kategorii juniorów. Być może podziałem na grupy wiekowe Conturowcy próbowali odseparować część słabszych prac od właściwego konkursu. Może chcieli też zwiększyć szanse najmłodszych autorów. A przecież wystarczyło zorganizować osobny konkurs dla dzieci.
</p><p>
Konkursy dla najmłodszych autorów komiksów pojawiły się w programie festiwalu dopiero w ostatnich latach. Jednak sposób realizacji tego zamierzenia był równie powierzchowny, jak przygotowanie całej imprezy. Organizatorzy zajęli się edukacją przy pomocy komiksu, nie zwracając najmniejszej uwagi na edukację komiksową. Ważniejsze były dla nich kolorowe malowanki na zadany temat, niż czytelne przedstawienie problemu. Dlatego wśród prac konkursowych dominowały plansze zawierające przeróżne układy nie powiązanych ze sobą obrazków. Nasuwa się pytanie. Czy dziecka nie można nauczyć przekazywania myśli za pomocą logicznego ciągu obrazów? Ale któż miałby to zrobić, skoro sami pomysłodawcy konkursu komiksowego byli dyletantami w tej dziedzinie. Jedyną zaletą ich komiksów edukacyjnych, wydanych przez Urząd Miasta, była jakość papieru, na którym zostały wydrukowane. O atrakcyjności tych publikacji najlepiej świadczy brak zainteresowania darmowymi egzemplarzami wśród uczestników festiwalu. Podobno komiksy te miały edukować, a nie odstraszać czytelników. Gdyby jednak na zlecenie Urzędu Miasta powstały przyzwoite scenariusze, nie zaś bezduszne instrukcje BHP. Jednocześnie do ich wizualizacji zatrudniono rysowników sprawnie posługujących się językiem obrazkowym. Efekt na pewno byłby odwrotny. A może Centrum Zarządzania Kryzysowego przy UM Łodzi (obecny patron konkursu), zamiast trwonić pieniądze z naszych podatków na efektowne przedsięwzięcia, zorganizowałoby konkurs z prawdziwego zdarzenia? Najpierw dobry scenariusz. Następnie zdolni rysownicy. Komiks który by powstał, miałby szansę odnieść sukces nawet na wolnym rynku. Przykładem takich realizacji, są coroczne akcje wydawnictwa Egmont, podejmujące ważne tematy, a jednocześnie promujące utalentowanych twórców. Ale wróćmy do dzieci. Organizatorzy festiwalu co roku postępują w niezmienny sposób. Zamiast edukować młodych autorów, być może przyszłych twórców komiksów, zadowalają się jedynie prezentacją dziecięcych prac. A wystarczyłoby, razem z regulaminem konkursu, rozesłać do szkół broszurę wyjaśniającą zasady narracji obrazkowej. Uczniowie z pomocą nauczycieli daliby sobie na pewno radę z materią komiksową.
</p><p>
Osobny problem konkursu, to wytwory pełnoletnich grafomanów komiksowych, bombardujących co roku konwent własną twórczością radosną. Prace te wyraźnie obniżają poziom wystawy, oraz znacząco wpływają na ocenę kondycji polskiego komiksu. Conturowcy zawsze byli zdania, żeby na ekspozycji prezentować wszystkie komiksy biorące udział w konkursie. Mój pogląd w tej kwestii był odmienny. Oczywistym jest, że w każdym konkursie (nie tylko komiksowym) zdarzają się prace lepsze i gorsze. Jednak tych ostatnich nie powinno się w żaden sposób popularyzować. Wszystkie komiksy mają prawo do sprawiedliwej oceny przez jurorów. Ale wyboru prac do ekspozycji powinien dokonywać jedynie komisarz wystawy. Tak też zrobiłem, kiedy objąłem stanowisko komisarza przed festiwalem 2003 roku. Nigdy w historii imprezy nie było tak pozytywnych recenzji wystawy konkursowej.
</p><p>
Awans na komisarza zawdzięczałem skrupulatnemu egzekwowaniu regulaminu. Zagadnienie to przez wiele lat było obojętne pozostałym organizatorom konwentu. Zazwyczaj prace Conturowców oraz ich znajomych pojawiały się na wystawie w ostatniej chwili, czyli długo po oficjalnym terminie zgłoszenia. Ponadto, komiksy te dziwnym trafem zajmowały najbardziej eksponowane części galerii. Takie postępowanie miało niewiele wspólnego ze sprawiedliwym traktowaniem wszystkich uczestników konkursu. A już na pewno, nie powinni czynić tak organizatorzy poważnej imprezy. Wielokrotnie upominałem spóźnialskich, ale autorzy nie traktowali poważnie moich uwag. Wszak proceder ten był od lat akceptowany, aż stał się regułą. Postanowiłem temu zaradzić. Zawsze przed festiwalem zajmowałem się spisywaniem konkursowych prac. Wiedziałem więc, które z nich zjawiły się po terminie. Moja akcja polegała na tym, że na wystawie, obok spóźnionych komiksów przylepiłem żółte kartki z adnotacją: „praca poza konkursem”. Natomiast dla jurorów przygotowałem aktualną listę uczestników konkursu. Pozostawał jeszcze komisarz wystawy, który zazwyczaj głuchy był na moje uwagi, lecz łatwo ulegał wpływom kolegów. Dlatego też, swoją akcję przeprowadziłem tuż przed obradami jury, czym zaskarbiłem sobie dodatkową „wdzięczność” maruderów. Jak widać, nie tylko urzędnicy ŁDeKu stwarzali problemy.
</p><p>
Idealny regulamin powinien być prosty i komunikatywny, aby wszystkie reguły były zrozumiałe dla czytelnika. Jednocześnie lapidarny w formie, którą można łatwo spopularyzować. Szczegółowe warunki powinny odpowiadać możliwościom domu kultury w zakresie obsługi konkursu, oraz autorom w nim uczestniczącym. Kilka lat upłynęło zanim wycyzelowałem regulamin do obecnej formy. Ponieważ wielu twórców miało problemy z materią komiksową, ograniczyłem ilość prac, aby każdy autor koncentrował się na jednym pomyśle. W takim rozwiązaniu widziałem również szanse dla nadmiernie płodnych rysowników. Umożliwiłem też, szerszą prezentację komiksów zrealizowanych na komputerze. Drukarki formatu A3 są trudno dostępne, natomiast A4 jest standardem. Wzorem światowych imprez komiksowych wprowadziłem zasadę, iż laureat konkursu realizuje plakat kolejnego festiwalu. Ponieważ zależało mi na wysokim poziomie konkursu, często zachęcałem doświadczonych twórców do wzięcia w nim udziału. Możliwość sprawdzenia własnych umiejętności, w konfrontacji z najlepszymi, powinna być motywacją dla początkujących rysowników. Dzięki internetowi spopularyzowałem konkurs na świecie.
</p><p>
Wystarczył jednak rok, aby nowi organizatorzy festiwalu wprowadzili własne „usprawnienia”. Zaczęło się od powołania kasty zawodowców. Według słownika języka polskiego, zawodowiec to: „ten, kto pracuje zawodowo w jakiejś dziedzinie”, czyli praca ta przynosi mu pewne dochody. Śmiem twierdzić, że nie ma w naszym kraju twórców, którzy zawodowo zajmują się komiksem. Oczywiście jest kilku rysowników, którzy zarabiają publikując swoje historie. Ale gdyby dzięki tym środkom musieli się utrzymać, dawno zmarliby z głodu. Czy można więc nazwać ich zawodowcami? Organizatorzy festiwalu znaleźli jednak rozwiązanie tego dylematu. Postanowili, że „zawodowcy... (to) twórcy mający za sobą publikacje w albumach lub czasopismach dostępnych w oficjalnym obiegu”. Ponadto, również „debiutanci, zdobywcy pierwszych trzech miejsc... w kolejnych konkursach będą startowali... (jako) zawodowcy”. Proste.
</p><p>
Według takiego sposobu myślenia, autorzy komiksów opublikowanych w katalogu festiwalowym to także zawodowcy. Przecież wydawnictwo jest (jak najbardziej) w oficjalnym obiegu. Co prawda, nigdy nie otrzymali oni żadnego honorarium za publikację, ale już są zawodowcami. U nas wszystko jest możliwe. W kraju, w którym na stoiskach komiksowych w dużych księgarniach publikacje polskich autorów policzyć można na palcach jednej ręki, pojawią się nagle setki zawodowych twórców komiksu. Nigdy nawet o tym nie marzyłem.
</p><p>
Ciekaw jestem kto będzie decydował o przydziale do odpowiedniej kategorii, jeśli autor komiksu zapomni podać, że jest zawodowcem lub amatorem. Przecież żaden z organizatorów nie zna wszystkich publikujących twórców. Co z tego? Na komiksie również się nie znają, a decydują o ważnych sprawach z nim związanych. Może selekcji dokona sprzątaczka? Pani ta już kiedyś odegrała ważną rolę w historii konwentu.
</p><p>
Pieniędzy na nagrody zawsze było mało. Nawet Sobieraj wstydził się podawać w regulaminie ich pełną pulę. Miał przecież świadomość, jak znikome są to środki, w porównaniu z innymi konkursami. W jaki sposób zostaną rozdzielone tegoroczne nagrody? Czy „zawodowcy” dostaną większą kasę, natomiast amatorzy będą musieli zadowolić się dyplomem i... paczką dropsów? A może organizatorom zależy bardziej na początkujących twórcach? Czy „zawodowców” ucieszy jedynie uścisk dłoni prezesa (Conturu)?
</p><p>
Gdzie się podziała otwartość konkursu i równość wszystkich jego uczestników? Rzeczywiście, co roku na wystawie pojawiały się prace autorów z większym doświadczeniem. Była to dla nich jedyna okazja prezentacji nowych komiksów, bowiem wydawcy rzadko po nie sięgali. Historie te były często nagradzane. Wyraźnie podnosiły też poziom konkursu. Ich autorzy, znani i doceniani w środowisku, chętnie odwiedzali łódzką imprezę, ponieważ mieli tu możliwość promocji własnej twórczości. Dzięki nim Łódź zyskała miano: „polskiej stolicy komiksu”, a miasto stało się Mekką dla ludzi zainteresowanych literaturą obrazkową. Rozumiem że obecni organizatorzy festiwalu postanowili zniechęcić „zawodowców” do udziału w konkursie. Przecież co roku odbierali oni nagrody słabszym rysownikom. Bo ile razy można pozwolić takiemu Gawronkiewiczowi na zdobycie Grand Prix? Cóż z tego, że jest on w naszym kraju jednym z najlepszych twórców komiksu. Ba, doceniają go nawet za granicą. Pamiętam gorzkie żale młodego adepta sztuki komiksowej Olgierda Ciszaka, opublikowane ładnych parę lat temu na łamach AQQ. Pisał on, że Przemek Truściński ciągle bierze udział w konkursie i zdobywa nagrody, blokując tym szanse młodych, zdolnych twórców. Minęło trochę czasu, i Ciszak również został na festiwalu doceniony. Publikuje także swoje komiksy, które znacznie różnią się od debiutanckich prac. Przeszedł pewną drogę. Może stracił czas, lecz zyskał umiejętności. Amatorzy powinni rozwijać swój warsztat, a nie myśleć o laurach. Jeśli jednak pewni są własnych możliwości, niech zmierzą się z najlepszymi... Wśród laureatów nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej wielu jest posiadaczy kilku statuetek Oskara. Jednak nikt nie próbuje wyodrębniać dla nich osobnej kategorii. W rozgrywce mają takie same szanse jak debiutanci.
</p><p>
Organizatorom festiwalu również nie przypadła do gustu „nowa świecka tradycja”. Mianowicie: laureat Grand Prix projektuje plakat kolejnej imprezy. A może Mamut nie potrafił się do tego odpowiednio zabrać? Zanim popadłem w niełaskę rozmawiałem o plakacie z Jerzym Ozgą (laureat 2003). Z jego strony nie było żadnego problemu. Zgodził się przygotować projekt na wiosnę (okolice WSKi). Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że plakat opracowuje ktoś inny. Czyżby znany i ceniony grafik zawiódł? Śmiem wątpić. Słyszałem, że Mamut zaczął poszukiwania nowego wykonawcy plakatu dopiero, kiedy termin imprezy wyraźnie już zarysował się w kalendarzu. Szło mu nie sporo, ponieważ autor miał tylko rozrysować jego pomysły. A nikt jakoś nie chciał pracować pod dyktando Mamuta. Czyżby więc Tomek Piorunowski, jego dawny kolega z liceum, uległ wpływom „zwierzaka”? A może jest on ostatnią osobą, na którą prezes Conturu może jeszcze liczyć?
</p>
<p style="margin-top:-.5em; font-size:.8em; font-style:italic;">...jest to fragment moich wspomnień, organizatora łódzkiego festiwalu komiksu. Tekst powstał w 2004roku, w momencie pewnego przełomu w historii tej imprezy. Mianowicie, Andrzej Sobieraj (opiekun festiwalu ze strony eŁDeKu) odchodził na emeryturę i nie było wiadomo kto go zastąpi. 13lat prowizorki napisałem piętnaście lat temu. Jednak internetową premierę ma dziś.</p>
<p style="text-align: right;">
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/09/13-lat-prowizorki-jurorzy-i-nagrody.html">ciąg dalszy...</a>
</p><p>
<a href="http://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-wstep.html">1. Pierwsze lata</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-odzki-dom-kultury.html">2. Łódzki Dom Kultury</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-jasnie-pan-urzednik.html">3. Jaśnie Pan Urzędnik</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-z-czego-skada-sie.html">4. Z czego składa się Contur?</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/09/13-lat-prowizorki-kwestia-kasy.html">5. Kwestia kasy</a><br />
6. Konkurs komiksowy<br />
7. Jurorzy i nagrody<br />
8. Jak spieprzyć festiwal?<br />
9. Co dalej?Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-18280026948874696382019-09-06T15:38:00.000+02:002019-09-14T10:26:26.538+02:0013 lat prowizorki - Kwestia kasy<h3>
5. Kwestia kasy
</h3><p>
W pierwszych latach konwenty nie przynosiły ŁDeKowi dochodu. Ba, instytucja na każdą imprezę musiała sama organizować pewne środki. Nie było w tym nic dziwnego zważywszy, że podobne działania innych grup związanych z domem kultury również generowały koszty. Mamy jednak gospodarkę rynkową i na kulturze również należy zarabiać (bo padnie). Obecnie Międzynarodowy Festiwal Komiksu jest źródłem niewielkiego dochodu dla ŁDeKu. Podejrzewam jednak, że największego spośród wszystkich pozostałych imprez organizowanych w tej instytucji.
</p><p>
Zyski z pewnością byłyby większe, gdyby impreza się rozwinęła. Jednak w tej kwestii ŁDeK prowadzi własną strategię. Jej głównymi założeniami są: minimalne wydatki na inwestycje (w tym promocję) oraz ograniczanie kosztów własnych. Nie od dziś wiadomo, że brak inwestycji nie sprzyja zbytnio rozwojowi. Natomiast kiepsko promowana, mało znana impreza nie zainteresuje potencjalnych sponsorów. Koło się więc zamyka. Wynikiem takiej polityki jest fakt, że festiwal od lat kisi się w ŁDeKowym kociołku, z którego wyjścia nie widać.
</p><p>
Organizacja festiwalu pochłania co roku znaczące środki. Kilka tysięcy kosztuje przygotowanie konkursu komiksowego. Sama plastikowa figurka Grand Prix uszczupla budżet o tysiąc złotych! Nic więc dziwnego, że festiwal jest obecnie jedyną imprezą komiksową w Polsce, która w swoim programie ma konkurs rysunkowy. Niebagatelne koszty generuje sam ŁDeK. Są to wydatki związane z przygotowaniem wystaw, zakupem materiałów biurowych, opłatami telefonicznymi, oraz za nadgodziny pracowników innych działów (obsługa techniczna, kinooperatorzy, sprzedaż biletów i ochrona?!), a także za kserowanie (bilety, gazeta festiwalowa, sympozjum itp.). Kolejne koszty to honoraria autorskie dla zaproszonych na festiwal gości, jurorów oceniających prace konkursowe, komisarza wystawy, rzecznika prasowego oraz prelegentów. Jeśli nawet wydatki związane ze sprowadzeniem gwiazdy pokrywają sponsorzy, to zazwyczaj zapewnienie odpowiedniego wyżywienia i noclegu należy do organizatorów. Opracowanie i druk katalogu festiwalowego jest również poważnym wydatkiem. Na szczęście, w ostatnich latach bilansuje się on w trakcie imprezy. Mam nadzieję, że to częściowo moja zasługa. Kosztów jest oczywiście więcej...
</p><p>
Pieniędzy na przygotowanie konwentu nigdy nie było w nadmiarze. Początkowo ich pozyskiwaniem zajmował się sam ŁDeK. Czasami pomagali mu w tym młodzi Conturowcy. Ostatnio najefektywniej w tej dziedzinie działał Mamut. Środki pochodziły z różnych źródeł i miały różną formę. Niekiedy były to fanty w rodzaju: telewizora, radiomagnetofonu lub konsoli do gier, albo tylko zestawy przyborów rysunkowych, bądź komiksów (zależnie od sponsora). Kiedyś festiwal wspomagał nawet Urząd Miasta (dawno to było). W ostatnich latach, znaczącym sponsorem jest wydawnictwo Egmont. Na własny koszt sprowadza atrakcyjnych gości, a także pokaźną sumą zasila festiwalowe konto. Na ubiegłorocznym festiwalu do Egmontu dołączyła z podobną ofertą Mandragora. Nawet AQQ dorzuciło swoje trzy grosze (może trochę więcej). Moim zdaniem, pieniędzy tych wystarczyłoby na przygotowanie niezłej imprezy, pod warunkiem gospodarnego zarządzania środkami. Ale Sobieraj chciał więcej (budżet ŁDeKu się kurczy). I w tym momencie rozpoczęła się kariera Mamuta, jako współorganizatora festiwalu. Jego zadaniem było pozyskiwanie dodatkowych sponsorów imprezy. Pracował w reklamie i miał zawodowe kontakty z bogatymi firmami. Bez większych kłopotów mógł więc zdobyć atrakcyjne przedmioty na nagrody (konsole, telefony komórkowe). Problem pojawił się, kiedy do gry zaczęła napływać kasa...
</p><p>
Charakterystyczną cechą konta bankowego ŁDeKu jest to, że jeśli znajdą się na nim pieniądze, żadna siła ich stamtąd nie ruszy. Wyjątek stanowią środki zaplanowane w kosztorysie imprezy. Lecz nie można umieścić w nim wydatków, jeśli nie wiadomo, czy uda się załatwić dodatkowe pieniądze (paragraf 22). Kosztorys przygotowany jest kilka tygodni przed imprezą, w oparciu o stałe, pewne przychody: ubiegłoroczne wpływy, oraz deklaracje rzetelnych sponsorów. Na tym etapie, festiwal musi zostać ostatecznie zbilansowany. Po zatwierdzeniu kosztorysu przez księgowość i dyrekcję, żadna siła nie jest w stanie go zmienić. Innymi słowy: obojętnie ile pieniędzy uzyska się z dodatkowych źródeł, wydać będzie można tylko te, które zostały uwzględnione w dokumencie. Problem ten przez lata spędzał sen z powiek kilku pokoleń organizatorów. Aż wreszcie pazerność ŁDeKu została ukarana. W tym właśnie celu powstało pierwsze Stowarzyszenie Twórcze Contur.
</p><p>
Nie będę jednak cofał się tak daleko w czasie. Przypomnę natomiast kłopoty domu kultury z Conturem Mamuta w trakcie przygotowań do festiwalu 2003 roku. Największy sponsor imprezy - Instytut Brytyjski przeznaczył na jej przygotowanie coś koło 20 tysięcy złotych. Oczywiście pieniądze zostały przekazane na konto stowarzyszenia. Trzeba było widzieć Sobieraja, jak wił się niczym piskorz próbując dogadać się z Mamutem, i uszczknąć coś z tej kasy. „Zwierzak” zaś oszczędnie sypał groszem (znany jest z tego). W rezultacie, ŁDeKowi udało się skorzystać jedynie z połowy pieniędzy festiwalowych. Pozostałe środki (wedle zapewnień Mamuta) miały być przeznaczone na promocję, w tym opracowanie specjalnej publikacji o historii i dokonaniach łódzkich imprez komiksowych. Ale wtedy, konto stowarzyszenia było już puste. Dzięki sprytnym zabiegom, Mamut wyrósł na dyrektora festiwalu, z którym każdy musi się liczyć. Wilk jest syty, ale czy owca cała?
</p><p>
Międzynarodowy Festiwal Komiksu wiele zawdzięcza Mamutowi. Pozyskał on dla imprezy hojnych sponsorów i powinien zostać nagrodzony w odpowiedni sposób (nagroda Humoris Causa, procent od załatwionej kasy). Ale czy w ramach honorarium można pozwolić na kierowanie festiwalem człowiekowi, który nie ma żadnego doświadczenia w przygotowaniu takiej imprezy? Mamut znany jest w Łodzi dzięki aferze z Paradą Wolności, którą niegdyś organizował. Walczył o nią nawet z samym prezydentem miasta, załatwiając sobie doskonałą reklamę. Ale czy naprawdę zależało mu na realizacji tej imprezy? Cofnijmy się w czasie. Przez kilka lat Parada Wolności była świetnym widowiskiem, atrakcją turystyczną i wspaniałą promocją dla miasta. Nie przynosiła ona jednak organizatorom spodziewanych dochodów. Postanowili więc, jesienią 2002 roku, podłączyć się do nowej inicjatywy: Festiwalu Czterech Kultur. Początkowo współpraca między organizatorami układała się dobrze, ale w rezultacie nic z tego mariażu nie wyszło. Wieść gminna niesie, że Mamut sporo „umoczył” (nie tylko) własnych środków w tym zamierzeniu. Impreza śniła mu się nocą długo jeszcze po jej zakończeniu. Czy więc zależało mu na ponownym wikłaniu się w kłopoty? Taki głupi to on nie jest. Przed kamerami mediów lokalnych zagrał rolę organizatora, który nie może wygrać z siłą wyższą. Następnie odkurzył Contur i zabrał się za Festiwal Komiksu.
</p><p>
Czy nie ma sposobu na tego osobnika? Na szczęście jest to „kolos na glinianych nogach”. Wystarczy przyjąć odpowiedni tryb postępowania z Mamutem, a niewykluczone, że wreszcie ujrzymy (mam nadzieję) ludzkie oblicze Conturu. Ubiegłoroczny sponsor festiwalu, częściowo skorzystał z tej metody. Piszę częściowo, ponieważ i tak Mamutowi udało się „zagospodarować” połowę otrzymanej kasy. Ale przynajmniej mecenas był usatysfakcjonowany. ŁDeK niestety mniej. Winę za wszystko ponosi sam poszkodowany. Ofertę pomocy ze strony Conturu, Sobieraj potraktował jak dopust boży, nie zaś działania biznesowe. Uwidacznia to w pełni niedojrzałość kierownika, jako organizatora imprez dużego kalibru. Na pewno brakuje mu kompetencji. Boi się również odpowiedzialności. Przecież do przygotowania giełdy kaktusów, czy nawet Festiwalu Ludzi z Pasją nie są od niego wymagane takie umiejętności. Sobieraj preferuje mniejsze akcje. Natomiast instytucji obojętne jest, czy spotkania gromadzą kilkanaście, czy kilka tysięcy uczestników. W zestawieniach liczy się ich liczba, nie jakość. Duże imprezy stwarzają zbyt wiele kłopotów. Przez wiele lat Łódzki Dom Kultury gościł w swych murach festiwal kina niezależnego: Człowiek w Zagrożeniu. Dziś nie ma po nim śladu. Czy taki sam los spotka Festiwal Komiksu?
</p><p>
Może uda się jeszcze coś zmienić. Oto panaceum na „deszcz złota” dla festiwalu. Przedstawiciel ŁDeKu powinien sporządzić szczegółową umowę z podmiotem, który będzie zajmował się pozyskiwaniem środków na imprezę. Do dobrego tonu należy, aby w dokumencie zawarte były konkretne cele, na jakie zostaną spożytkowane otrzymane dobra, oraz wynagrodzenie dla poszukiwacza „złotego runa”. Żyjemy w gospodarce rynkowej, więc każdemu powinno się opłacać. Ważne aby dokument zawierał jak najwięcej szczegółów typu: kto, kiedy, ile, za ile, co i za co. Wierzyć się nie chce, ale nigdy podobna umowa z przedstawicielem Conturu nie została spisana. Sobieraj jest czasami naiwny jak dziecko. Powinniśmy być wdzięczni Mamutowi, że „odpalił działkę” dla domu kultury. Nie musiał... Wszyscy organizatorzy powinni popracować wspólnie nad budżetem imprezy. Muszą oni zadbać również o to, aby dokument zawierał możliwość bardziej elastycznego dysponowania środkami, w przypadku kiedy na konto ŁDeKu wpłyną większe pieniądze od przewidywanych. Tak, na konto ŁDeKu. Bowiem uważam, że lepiej powierzyć kasę poważnej instytucji, niż sztucznemu tworowi, jakim jest stowarzyszenie Contur.
</p><p>
Gdyby warunki współpracy były określone pisemnie, po zakończeniu imprezy można byłoby rozliczyć podmioty umowy z podjętych zobowiązań. Nie opłacałoby się wtedy kombinować. Każde nieczyste zagranie likwidowałoby nierzetelnego współpracownika. Z przyjęcia takiego trybu postępowania wszyscy powinni być zadowoleni. Dom kultury miałby pieniądze na wydatki i nie musiałby żebrać o każdy „ochłap ze stołu” stowarzyszenia. Sponsor byłby zadowolony z własnej promocji. Nawet Mamut, gdyby otrzymał godziwy „kawałek tortu” zapomniałby o Conturze. Brzmi to tak pięknie, że wydaje się nierealne. Ale wystarczy tylko spróbować. Być może okaże się, że „wilk jest syty i owca cała”. Pozostaje kwestia, kto miałby w sposób fachowy sporządzić dla ŁDeKu umowę. Pracownicy biura festiwalowego tego nie zrobią. Ale przecież, panie z księgowości podobno się nudzą. A może instytucja ma własnego prawnika? Wątpię.
</p><p>
Jednak same pieniądze nie rozwiązują problemu. Ważniejsze jest, aby były one efektywnie wykorzystane. Niestety, obecni organizatorzy festiwalu nie potrafią tego robić. Jeśli będą mieli więcej kasy, to ją roztrwonią. Pewnego razu Sobieraj wygospodarował w budżecie imprezy trochę pieniędzy. Była wtedy jakaś okazja (zawsze się znajdzie). Chyba dziesięciolecie konwentu, czy jakoś tak. Środków tych bynajmniej nie przeznaczył na publikację okolicznościową, świadczącą o dokonaniach organizatorów. Pieniądze wydał na bankiet dla VIPów (w starym stylu). Na zrooowie.
</p><p>
Według rzecznika prasowego imprezy, w tym roku festiwalowi również stuknęła okrągła (15) rocznica. I nikogo nie obchodzi fakt, że pod festiwalowym szyldem miłośnicy literatury obrazkowej spotkają się dopiero szósty raz. A komiksowe imprezy organizowane są od czternastu lat. Najważniejsza jest okazja, więc bez bankietu chyba się nie obędzie.
</p>
<p style="margin-top:-.5em; font-size:.8em; font-style:italic;">...jest to fragment moich wspomnień, organizatora łódzkiego festiwalu komiksu. Tekst powstał w 2004roku, w momencie pewnego przełomu w historii tej imprezy. Mianowicie, Andrzej Sobieraj (opiekun festiwalu ze strony eŁDeKu) odchodził na emeryturę i nie było wiadomo kto go zastąpi. 13lat prowizorki napisałem piętnaście lat temu. Jednak internetową premierę ma dziś.</p>
<p style="text-align: right;">
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/09/13-lat-prowizorki-konkurs-komiksowy.html">ciąg dalszy...</a>
</p><p>
<a href="http://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-wstep.html">1. Pierwsze lata</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-odzki-dom-kultury.html">2. Łódzki Dom Kultury</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-jasnie-pan-urzednik.html">3. Jaśnie Pan Urzędnik</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-z-czego-skada-sie.html">4. Z czego składa się Contur?</a><br />
5. Kwestia kasy<br />
6. Konkurs komiksowy<br />
7. Jurorzy i nagrody<br />
8. Jak spieprzyć festiwal?<br />
9. Co dalej?Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-82197783051719572562019-08-30T17:17:00.000+02:002019-09-06T15:39:02.802+02:0013 lat prowizorki - Z czego składa się Contur?<h3>
4. Z czego składa się Contur?
</h3><p>
Pytanie na pierwszy rzut oka wydaje się głupie. Jednak tylko pozornie.
Pamiętam początek lat 90. ubiegłego wieku (fajnie brzmi) i grupę młodych rysowników komiksowych, uczniów łódzkiego liceum plastycznego. Byli to: Piotr Kabulak, Tomek Tomaszewski, Witek Domański, Tomek Piorunowski, Przemek Truściński, Robert Waga, Piotr Kania, Marek Skotarski, Piotr Zdrzynicki i Adam Radoń. Twórcy z wielkim potencjałem i pasją do komiksu. Wszyscy rysowali historyjki obrazkowe i nawzajem się inspirowali. Tworzyli grupę, którą nazwali Contur. To oni zarazili ŁDeK chorobą komiksową.
</p><p>
Wszelako dzisiejszy Contur, czyli Stowarzyszenie Twórcze Contur (albo jakoś tak), podobny jest do tamtej grupy, jak dzień do nocy. Niby powtarzają się niektóre nazwiska i na spotkaniach (pewnie ze dwa się odbyły) czasami słychać echa dawnych haseł. Lecz gdzieś ulotnił się dawny entuzjazm i cele są nieco inne. Obecnie młodzi twórcy spoważnieli, wydorośleli. Bardziej interesują się problemami życia codziennego niż młodzieńczymi marzeniami. Wielu „starych” Conturowców nie zajmuje się już komiksem, nie wygrzewa również stołków w stowarzyszeniu. Ale na ich miejsce przyszli nowi, młodsi. Nowa generacja, która ulepiona jest z innej gliny (może lepszej?).
</p><p>
Motorem ostatniej reaktywacji Conturu był Mamut. Stało się to chyba jakieś trzy lata temu. Zastanawiałem się wtedy, po co to robi? Co może zdziałać kierując zbieraniną tak różnych indywidualności? Wypalonych weteranów oraz młodych z pomysłami, ale bez odrobiny doświadczenia. Ludzi którzy interesowali się komiksem, lecz nie mieli ochoty bawić się w organizatorów. Domyślałem się, jaki to przewrotny plan powstał w mamucim rozumku. Potrzebne mu były „martwe dusze” aby mógł zarejestrować stowarzyszenie. Przy pomocy łapanki udało się Mamutowi zgromadzić wystarczającą liczbę członków i „słowo ciałem się stało”. Mnie również prezes zaproponował udział w stowarzyszeniu. Lecz nie wyraziłem zainteresowania. Dzięki temu zostałem wyproszony ze spotkania organizatorów festiwalu, które podobno nie było tajne. Później, w trakcie imprezy, oczywiście pomagałem. W tym względzie, nigdy nie można było liczyć na pełnoprawnych członków Conturu.
</p><p>
Pierwszego stowarzyszenia nie założył jednak Mamut. W grupie było wtedy jeszcze wielu dawnych Conturowców, którzy dobrze znali tego „zwierzaka”. Na początku lat 90. ogromnym autorytetem młodych twórców cieszył się Jakub Wiejacki, znany łódzki grafik oraz wykładowca PWSP. On właśnie zarejestrował Contur, jako stowarzyszenie twórcze. Sobieraj nazywał Wiejackiego „człowiekiem z fajką”. Określenie to najlepiej świadczy o stosunkach panujących między tymi dwoma organizatorami konwentu. Urzędnika domu kultury doprowadzał do wściekłości brak porozumienia z liderem Conturu. Kierownik miał trudności z uzyskaniem jakichkolwiek środków z konta stowarzyszenia. I do dzisiaj niczego się nie nauczył...
</p><p>
Zawsze zastanawiałem się, dlaczego ludzie Conturu nie chcą występować indywidualnie jako organizatorzy. Dlaczego nie firmują własnym nazwiskiem swojej pracy? Przecież zazwyczaj tylko kilka osób działa aktywnie przy realizacji konwentu. Pozostali zjawiają się dopiero... na imprezie. Od lat domagałem się, aby działania poszczególnych osób były jawne. Żeby każdy punkt programu miał własnego, odpowiedzialnego opiekuna. Niestety, nie udało się tego osiągnąć nawet kiedy na „placu boju” pozostało tylko dwóch Conturowców. Co prawda, ja zazwyczaj występuję jako Komiks Forum. Ale jestem twórcą i jedynym wydawcą tej antologii. Wolę promować publikacje niż nazwisko, które nie musi być znane. Natomiast Mamut wszelkie działania kreuje zawsze pod szyldem Conturu. Obojętnie czy występuje sam, lub towarzyszą mu przy pracy jakieś „martwe dusze”. Nigdy nie widziałem (nawet na festiwalu) więcej niż trzech członków stowarzyszenia razem. Może mają oni tajne spotkania? Wątpię też, aby kiedykolwiek zeszła się w jednym miejscu przynajmniej połowa „działaczy” tej organizacji. Kilkanaście osób, to minimum wymagane przy rejestracji. Nie sądzę, aby Contur miał ich więcej. Czy więc stowarzyszenie istnieje w innej formie niż tylko na papierze? A może powstało jedynie po to, aby ukryć odpowiedzialność za błędy Mamuta?
</p><p>
Wiedziałem od początku, że Contur będzie papierowym tworem. Nie tak dawno skarbnik organizacji żalił się, że do kasy nigdy nie wpłynął nawet grosz ze składek członkowskich. Ale któż miałby płacić? Przecież nie „martwe dusze”. Stowarzyszenie nie powstało po to, by drenować kieszenie jego członków, lecz aby pozyskiwać fundusze i gospodarować nimi w „odpowiedni sposób”. Cele statutowe traktowane są przez szefa Conturu jedynie jako ozdobnik wymagany prawem. Oczywiście stowarzyszenie musi wykonywać pewne posunięcia, zawsze odpowiednio rozreklamowane. Jednak to tylko pozory działalności, których zadaniem jest ukrycie prawdziwego powodu istnienia organizacji. Idealnym przykładem takich akcji, jest pomoc przy organizacji międzynarodowej imprezy.
</p><p>
Dlaczego Contur nigdy nie wspierał przygotowań do Warszawskich Spotkań Komiksowych lub krakowskiego festiwalu? Przecież w statucie jest na pewno zapisane coś o promocji polskiego komiksu (lub równie ładnie). Jestem pewien, że warszawiacy na taką pomoc nigdy by się nie zgodzili. Natomiast imprezy krakowskie, rozpłynęły się w miejskim smogu. Pozostaje biedna Łódź, w której oprócz mnie nie ma już nikogo, kto zechciałby zdemaskować symulowane akcje Conturu, a raczej „zwierzaka”, który od początku niepodzielnie rządzi stowarzyszeniem. Dlatego napiszę o tym jeszcze...
</p>
<p style="margin-top:-.5em; font-size:.8em; font-style:italic;">...jest to fragment moich wspomnień, organizatora łódzkiego festiwalu komiksu. Tekst powstał w 2004roku, w momencie pewnego przełomu w historii tej imprezy. Mianowicie, Andrzej Sobieraj (opiekun festiwalu ze strony eŁDeKu) odchodził na emeryturę i nie było wiadomo kto go zastąpi. 13lat prowizorki napisałem piętnaście lat temu. Jednak internetową premierę ma dziś.</p>
<p style="text-align: right;">
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/09/13-lat-prowizorki-kwestia-kasy.html">ciąg dalszy...</a>
</p><p>
<a href="http://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-wstep.html">1. Pierwsze lata</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-odzki-dom-kultury.html">2. Łódzki Dom Kultury</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-jasnie-pan-urzednik.html">3. Jaśnie Pan Urzędnik</a><br />
4. Z czego składa się Contur?<br />
5. Kwestia kasy<br />
6. Konkurs komiksowy<br />
7. Jurorzy i nagrody<br />
8. Jak spieprzyć festiwal?<br />
9. Co dalej?Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-30480934502212534532019-08-28T22:48:00.000+02:002019-08-28T22:48:55.485+02:00Rower z kawą ważniejszy od komiksowej ekspozycji :(<p>
Na festiwal do Łodzi przyjeżdżają co roku olbrzymie rzesze fanów komiksu. Za każdym razem event gości również sporą liczbę twórców sztuk wizualnych. Śmiem twierdzić, że największą w kraju. Przynajmniej, jeśli chodzi o komiksy. Pewnie jestem chory umysłowo ponieważ kiedyś ubzdurałem sobie, że impreza dla fanów literatury obrazkowej powinna zewsząd epatować obrazami.
</p><p>
Naturalną ozdobą każdego eventu są wystawy. Ale one, od czasów Atlas Areny, „wyemigrowały” gdzieś w miasto. Poza obszar imprezy. W myśl zasady: niech całe miasto „żyje” komiksem (jak w Angouleme). Może to i dobrze. Na „placu boju” pozostały jedynie skromne ekspozycje okolicznościowe, które zazwyczaj ogląda niewielu. A także prezentacja laureatów konkursu dziecięcego, która moim zdaniem nie powinna być „atrakcją” festiwalu. Bowiem utwierdza w społeczeństwie przekonanie, że komiks, to rozrywka wyłącznie dla dzieci.
</p><p>
Na pierwszych konwentach bardzo dobrą tradycją było organizowanie w trakcie imprezy comics session. Czyli wspólnego rysowania na dużych planszach, w specjalnie wydzielonej przestrzeni. Każdy uczestnik spotkania mógł tam pochwalić się własnymi zdolnościami rysunkowymi. Amatorzy stawali obok „mistrzów”, a publiczność podziwiała efekty ich pracy. Dzięki odpowiedniej organizacji całego przedsięwzięcia poziom rysunków był naprawdę niezły. Choć zdarzały się przypadki komiksowej grafomanii :) Comics session było niewątpliwie unikalną atrakcją łódzkich imprez.
</p><p>
Jednak pod rządami Mamuta akcja ta uległa dziwnemu wynaturzeniu. Odtąd amatorzy mazali swoje bohomazy publicznie na sztalugach, pod dyktando jakiegoś dyletanta (pracownika eŁDeKu), który nie znał się na rysunku wcale. A na komiksie, tym bardziej. Przecież był tylko odpustowym wodzirejem :) Całość prezentowała tak żenujący poziom, że na kolejnych imprezach zrezygnowano z tej „atrakcji”. W tym samym okresie „mistrzowie” demonstrowali swój kunszt rysunkowy wieczorami, na pijacko-densowym afterparty. Zabawa nazywała się: „wybory rysunkowej miss festiwalu”. Czy jakoś tak. Nigdy tam nie byłem, więc nie mogę oceniać tej akcji. Jednak myślę, że pod wpływem promili atmosfera była naprawdę świeeetna :)
</p><p>
Ostatnie comic session w „starym stylu” przygotowałem ja. Było to przy okazji pożegnania starego dworca kolejowego Łódź Fabryczna, który miał wkrótce zostać zburzony. Podczas festiwalu, w przestrzeni targowej znajdującej się w budynku Textilimpexu, na dużych planszach rysowali: Rosiński, Tomaszewski i wielu innych znanych twórców, których poprosiłem osobiście. Niewątpliwie, na oczach zgromadzonej publiczności powstała rzecz unikalna. Może ją kiedyś udostępnię szerszej społeczności :) Oczywiście, każda festiwalowa akcja musi być w odpowiedni sposób przygotowana. Zawsze uważałem, że powinna mieć ona również swojego opiekuna. Odpowiedzialnego za całą realizację. Jednak, kiedy go zabraknie, z atrakcji „nici” :(
</p><p>
Od lat, wizualna strona przestrzeni handlowej Międzynarodowego Festiwalu Komiksu niczym nie różni się od podrzędnych targów książki. Wszędzie takie same boksy zbudowane ze ścianek octanorm. Takie same lady, oraz podobni sprzedawcy. Tylko zawartość półek jest różna, bardziej komiksowa :) Nikt by nie przypuszczał, że impreza gromadzi w tym miejscu awangardę grafików naszego pięknego kraju. Uważam bowiem, że aby dobrze rysować komiksy należy mieć naprawdę wysokie umiejętności ilustratorskie. W całej historii festiwalu, chyba tylko raz powstała specjalna aranżacja komiksowa. Było to stoisko Gildii promujące album „Kot Rabina”. Nawet Egmont, potentat w branży komiksowej, przez większość lat miał ekspozycję w stylu „tania książka”. Dopiero ostatnio to się zmieniło. Częściowo za moją sprawą :) Napiszę o tym jeszcze...
</p><p>
Jako organizator strefy targowej, oraz miłośnik wszelkich sztuk wizualnych :) starałem się odmienić obraz imprezy w oczach festiwalowych gości. Tak, aby event zapierał im dech w piersiach również od wizualnej strony :) Kiedyś zaproponowałem pozostałym organizatorom prosty konkurs na najładniejsze stoisko festiwalu. Ale pomysł upadł, jak większość moich propozycji. To rozległy temat, więc napiszę o tym jeszcze...
</p><p>
Skoro więc nie mogłem realizować moich wizji „globalnie”, postanowiłem stworzyć atrakcyjną ekspozycję we własnym zakresie :) Przez lata doświadczenia nauczyłem się, że komiksy umieszczone w pudełkach sprzedają się słabo. A poza tym, niszczą się, ciągle przeglądane przez klientów. Natomiast, na powierzchni stolika jest za mało miejsca na moją bogatą kolekcję :) Dlatego skonstruowałem specjalne stojaki, na których komiksy ustawione są pionowo. Owe standy zajmują bardzo mało miejsca. Mają niewielką głębokość (tylko 30cm). Natomiast moja kolekcja prezentuje się na nich bardzo okazale. Dzięki temu, wzbudza duże zainteresowanie oglądających. Kilka standów umieszczonych obok siebie (każdy ma szerokość 70cm) tworzy niesamowitą „ścianę komiksów”, której nie oprze się żaden miłośnik literatury obrazkowej :) Całość uzupełniają plakaty komiksowe, powieszone na specjalnej listwie nad standami. Ekspozycja jest bez wątpienia atrakcją każdej imprezy. Wielu festiwalowych gości robi sobie na jej tle pamiątkowe selfie. A na warszawskim Comic Conie, zawodowy fotograf na tle mojej komiksowej ściany robił zdjęcia cospleyerom. Taka prezentacja kolekcji komiksów jest ekspozycją unikalną, której wielu innych wystawców mi zazdrości. Znajdują się na niej wyłącznie publikacje oryginalne, amerykańskie. Obecnie dość rzadkie (szczególnie w naszym kraju). „Najmłodszy” komiks na wystawie ma prawie 20lat. Ponadto, cała konstrukcja jest bardzo lekka, ponieważ wykonałem ją z tektury. Toteż, w razie potrzeby, nawet dziecko może bez trudu ją przesunąć. Dlatego, komiksowe stojaki najlepiej „czują się” przy ścianie :)
</p><p>
Projektując swoje stoisko starałem się aby zajmowało w przestrzeni targowej jak najmniejszą powierzchnię, ponieważ wiem jaka ona jest cenna :) Jednocześnie postanowiłem wykorzystać miejsce, które nie pomieści tradycyjnej zabudowy targowej, ani nawet zwykłego stolika dla kolekcjonera. Nie chciałem zajmować przestrzeni innym wystawcom. Moje standy mogłem ustawić gdzieś przy ścianie, w korytarzu, a nawet przejściu. Nie blokowały bowiem ruchu. Dotychczas kolorowe stojaki „pojawiły się” na festiwalu komiksu w Łodzi, warszawskim Comic Conie, oraz na imprezie „Niech żyje komiks” zorganizowanej w Muzeum Etnograficznym w Warszawie. Wszędzie budziły zachwyt i zainteresowanie :)
</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmQye_fYQ4Da6CgZNJouO-SEVWkSqLUMBHb4FuU5UAopz6-3R4u4UEJ7nBL3at_XNdGp3vumm_MuLqiiEbS3U3UQap_HO_gIZ6yOzZqnxzJXVkKTpY_fI0BckeIjD9d9BDPbheGka2_R-J/s1600/expo-03m.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmQye_fYQ4Da6CgZNJouO-SEVWkSqLUMBHb4FuU5UAopz6-3R4u4UEJ7nBL3at_XNdGp3vumm_MuLqiiEbS3U3UQap_HO_gIZ6yOzZqnxzJXVkKTpY_fI0BckeIjD9d9BDPbheGka2_R-J/s640/expo-03m.jpg" width="100%" data-original-width="980" data-original-height="460" /></a>
<p style="margin-top:-.5em; font-size:.8em; font-style:italic;">Tak mogłoby wyglądać moje stoisko na tegorocznym festiwalu</p>
</div>
<p>
Komiksowe standy są estetyczne i bardzo kolorowe. Bezpieczne dla eventowych gości. Łatwo je przemieścić ponieważ są lekkie. A także ekologiczne i nietoksyczne :) Moja „ściana komiksów” ozdobi chętnie każdą imprezę komiksową, grową lub fantastyczną. Oczekuje tylko zaproszenia :)
</p><p>
Wrócę teraz do ostatniej wizyty w biurze organizatorów festiwalu, w budynku EC1. To było dziwne spotkanie. Ale wreszcie dowiedziałem się, że przestałem być potrzebny jako organizator festiwalu komiksu. Witek zrobił swoje. Witek może odejść :(
</p><p>
Zaczęło się spokojnie. Chwilę rozmawiałem z Piotrem o problemach organizacyjnych nadchodzącej imprezy. Piotr zajmuje się układaniem programu festiwalu. Robi to sposobem jemu wygodnym. Mianowicie, poszczególne prelekcje, bądź spotkania autorskie, ustala godzinowo w kolejnych salach. Później, zazwyczaj tydzień przed imprezą :(, program pojawia się na stronie festiwalowej (?!), oraz w broszurze dostępnej dla odwiedzających event. Metoda Piotra Jest logiczna. Jednak niezbyt ergonomiczna. Teraz, kiedy uczestnik imprezy zechce dowiedzieć się, co na niego czeka o konkretnej godzinie, musi przewertować cały program (kilka stron), sala po sali. Wygodniejszy byłby zapewne wykaz w układzie godzinowym. Wtedy gość festiwalu mógłby łatwo wybrać jedną z tych atrakcji, które odbywają się w różnych salach jednocześnie, o tej samej porze. Ale chyba byłoby to zbyt proste :(
</p><p>
Wiem, że przed festiwalem Piotr jest bardzo zajętym człowiekiem. I nie ma czasu na jakiekolwiek fanaberie. Zaproponowałem więc, że sam przerobię jego „program salami” :) na wersję godzinową. A następnie, szybko odeślę mu poprawiony tekst, aby mógł go umieścić w broszurce festiwalowej. Już kiedyś tak zrobiłem. A nawet ulokowałem w Internecie, na swojej stronie, godzinową wersję programu. Żeby pokazać wszystkim, że takie rozwiązanie jest lepsze od dotychczas stosowanego. Jednak organizatorzy nie skorzystali z mojej pomocy. Zazwyczaj „olewali” moje działania. Tak było i tym razem. Piotr powiedział: że nikt dotąd (oprócz Witka :) nie zgłaszał uwag do programu w wersji „salami”, więc nic nie będzie zmieniać.
</p><p>
Oczywiście, to szczegół. Ale właśnie takie, z pozoru nic nie znaczące, drobne elementy, kreują wizerunek każdej imprezy w oczach gości. Jeśli organizatorzy nie dbają o detale, to znaczy, że na evencie nie zależy im wcale. „Odwalają” tylko swoją „brudną robotę”. Chałturzą, aby jedynie wykazać się w statystykach :(
</p><p>
Tymczasem do biura przyszedł sam Mamut. Przez chwilę rozmawialiśmy o filmie, który nakręciłem podczas pierwszego łódzkiego Konwentu Twórców Komiksu w październiku 1991roku. Ale to historia na osobny wpis. W końcu, poruszyłem temat mojego festiwalowego stoiska, które przygotowuję od lat. Od początku łódzkich imprez komiksowych. Wszak jestem organizatorem pierwszej komiksowej giełdy :) Piotr skierował mnie do Mariusza, który zajmuje się organizacją strefy targowej festiwalu. I tu zaczęły się „schody” :(
</p><p>
Nie rezerwowałem wcześniej stolika na giełdzie kolekcjonerskiej ponieważ nie był mi potrzebny. Ale miesiąc wcześniej, zanim jeszcze którykolwiek z organizatorów zabrał się do pracy nad festiwalem, rozmawiałem z Mamutem. Tradycyjnie zaoferowałem mu swoją pomoc przy organizacji imprezy. Powiedział mi: „żebym zgłosił się w lipcu, kiedy jego współpracownicy wrócą z urlopów i żebym trzymał rękę na pulsie”. Niestety, rozmowy z Mamutem charakteryzują się tym, że zwierzak pamięta o nich przez kolejne pięć minut :( W podobnej sytuacji znalazł się „Biskup”, który jest drugim największym wystawcą festiwalowym (zaraz po Egmoncie). On też negocjował wcześniej warunki swojego stoiska z Mamutem i o nim również zwierzak zapomniał. Jestem ciekaw, czy tak samo dyrektor Międzynarodowego Festiwalu Komiksu i Gry traktuje sponsorów?.. Napiszę o tym jeszcze... Na szczęście, o Biskupie oraz innych znanych mi wystawcach pamiętałem ja. Osobiście poinformowałem ich, o kończących się wolnych miejscach w strefie targowej. Mimo, że nie należało to już do moich obowiązków. Przecież nie byłem już organizatorem. Na pewno, napiszę o tym jeszcze :)
</p><p>
Stolika nie rezerwowałem, ale w kiermaszu festiwalowym uczestniczyłem co roku od początku istnienia łódzkiej imprezy. Wiedzą o tym wszyscy organizatorzy eventu. Począwszy od dyrektora Mamuta, a na Mariuszu Dziamradze, w tym roku odpowiedzialnym za strefę targową, skończywszy. Co prawda, ten ostatni jest na etacie w EC1 dopiero drugi rok. Ale już wcześniej, chyba będzie z dziesięć lat, pętał się przy festiwalu organizując „turnieje” konsolowe. Miał więc świadomość, że nie jestem zwykłym „człowiekiem z ulicy”, tylko organizatorem festiwalu z długoletnim stażem. Jakież więc było moje zdziwienie, kiedy Mariusz oświadczył mi, że nie ma już miejsc na giełdzie kolekcjonerskiej.
</p><p>
Oczywiście, wyprowadziłem go z błędu. Powiedziałem, że nie chcę blokować cennych stolików innym kolekcjonerom. Kolekcjonerom?! To temat na osobny artykuł. Poprosiłem Mariusza o odrobinę przestrzeni dla moich standów. Trochę miejsca na podłodze, przy ścianie, którego nie zajmie nikt inny. Bowiem żaden stolik kolekcjonerski nie zmieści się na powierzchni o głębokości 30cm. Spojrzałem na plan stoisk i znalazłem wolną przestrzeń idealną dla mnie. Stosunkowo blisko giełdy kolekcjonerskiej i wejścia na główną halę. Ale okazało się, że Mariusz zaplanował tam ustawienie roweru z kawą?! Sic!
</p><p>
Wyobrażacie sobie. Rower, plus zbiornik z kawą na tle dużej białej ściany. Nie wiem jak wąski jest ten rower, ale z pewnością, dużo szerszy niż moje stojaki komiksowe. Na pewno będzie blokował wejście na halę. Nie mówiąc już o zapachu, który będzie roztaczał. A jeśli jeszcze staną przy nim klienci? Przejście będzie znacznie ograniczone. Rok temu, na festiwalu widziałem taki rower. Stał sobie na świeżym powietrzu, przed halą Atlas Areny. Ale widocznie awansował :) Niewykluczone też, że rower jest „znajomym królika” :( W ostatnich latach, nasiliła się tendencja obsadzania intratnych lokacji kumplami Mamuta. Przykład idzie z góry :( Pewnie napiszę o tym jeszcze... No cóż. Dożyłem czasów, w których na imprezie komiksowej rower z kawą jest ważniejszy od komiksów. Chyba czas umierać :(
</p><p>
Ta sytuacja przypomniała mi, moje wieloletnie monitowanie zwierzaka, żeby zakazał w trakcie festiwalu sprzedaży tłustych przekąsek, w hali Atlas Areny. Goście imprezy chętnie pałaszowali chrupki, czy inne nachosy, dostępne w punktach gastronomicznych, umieszczonych obok stoisk komiksowych (?!). A następnie tłustymi paluchami przeglądali wydawnictwa. Efekt takich poczynań widoczny był niestety, dopiero po pewnym czasie. Chciałbym zobaczyć minę autografożercy, który zechce pochwalić się znajomym oryginalnym rysunkiem Rosińskiego. Zdobytym z wielkim trudem na festiwalu. Otwiera album... a tu półprzezroczysta plama :( Pamiętam też jedną z odpowiedzi Mamuta. Zaproponował: że Contur kupi serwetki, które będzie wręczać wszystkim klientom punktów gastronomicznych. Ciekawe, jaki genialny sposób ma dyrektor festiwalu na rozlaną kawę? Może gąbkę? Na rachunek EC1 :)
</p><p>
Ale wróćmy do planu strefy targowej tegorocznego festiwalu w hali Expo. Mariusz powiedział mi: że powierzchnie nie opisane na mapce są jeszcze wolne. Wybrałem najbliższą, która okazała się jednak zajęta. Kolejna „wolna” przestrzeń również taką nie była. W tym momencie dotarło do mnie, że gdybym wskazał dowolny pusty punkt na planie, też byłby zajęty przez jakąś ważną firmę lub kolejnego „znajomego królika”. Trochę się zdenerwowałem i chyba podniosłem nieco głos. Wtedy Mariusz wpadł w histerię. Zaczął piszczeć: „żebym na niego nie krzyczał”. Że od dwóch lat jest etatowym pracownikiem EC1 i nie jestem jego szefem, żebym miał prawo się na niego wydzierać. Widocznie Mamut często go opieprza :) To się chyba nazywa mobbing?
</p><p>
Zrozumiałem, że argument posiadania etatu od dwóch lat, miał dodać Mariuszowi prestiżu. Przypomniałem mu wtedy, iż ja organizuję te imprezy od ponad ćwierć wieku. I gdyby nie moja wieloletnia praca, koleś nie miałby swojego ukochanego etatu. A nawet sam Mamut pewnie by występował w innym „cyrku” :) I choćby z tego powodu „zdobywca etatu” nie powinien mnie traktować jak upierdliwego petenta. Ale raczej jak kogoś, komu cała łódzka impreza wiele zawdzięcza. Z odrobiną szacunku. Nie mówiąc już, o życzliwości :( Odpowiedź była równie histeryczna, co głupia: „teraz wszyscy są organizatorami”. Dalsze moje wyjaśnienia Mariusz starał się zagłuszyć krzykiem. Wtedy spokojnie, tylko przez moment, pokazałem urzędasowi jak wygląda prawdziwy krzyk. Piski Mariusza nie mogły się z nim równać :) To wystarczyło. Niestety, nie było to zbyt mądre posunięcie z mojej strony. Ale nie lubię, jeśli ktoś mnie traktuje jak idiotę :( Wkrótce „przytruchtał” sam Mamut, który doskonale słyszał naszą „rozmowę” z sąsiedniego pokoju. Powiedział mi: „żebym przeprosił jego podwładnego, dlatego że krzyczę na niego w miejscu pracy”. Tak. Jakoś umkło :) dyrektorowi, że ów podwładny był powodem całego zamieszania.
</p><p>
Prawdopodobnie, powodem takiej reakcji Mariusza było „zmęczenie materiału” ludzkiego. Zauważyłem, że Mamut często narzuca swoim współpracownikom taką ilość obowiązków, z którymi nie mogą sobie poradzić. Nierzadko zmienia zdanie w kwestiach zasadniczych. Pod wpływem nieznanego impulsu. Wielokrotnie miałem okazję sam się o tym przekonać :( Na przykład: podczas ostatniego festiwalu zwierzak poprosił mnie (nie mógł mi kazać, bo nie byłem jego podwładnym :), żebym na planie strefy targowej dalej przeniósł stoisko stałego wystawcy, zinu „Mydło”. A na jego miejsce wstawił firmę handlującą kubkami i koszulkami (sprawdziłem to w Internecie)?! Oczywiście Mydło zaprotestowało :) i musiałem całą sprawę odkręcić. W pierwszy dzień festiwalu :( Niestety, fryzy z nazwą i numerem stoiska były już przygotowane wcześniej, przez firmę od zabudowy targowej. I nie miała ona możliwości tego zmienić. Ponieważ jej pracownicy musieliby rozebrać dwa stoiska. W czasie trwania imprezy (?!) Pozostały więc metody „partyzanckie” :) Czyli prowizorka. Bo taki charakter mają rokrocznie przygotowania do kolejnego festiwalu. Oczywiście sprawca całego bałaganu niczym się nie przejmował. Wydawał tylko rozkazy i wymagał ich realizacji. Bez względu na koszty :( Ostatnio również, stres związany z pracą przy festiwalu i odpowiedzialnością za jej efekty kumulował się w Mariuszu. Lecz kiedyś, w jakiś sposób musiał się rozładować. Miałem pecha, że akurat trafiłem na ten moment :(
</p><p>
Mariusz próbował mnie zakrzyczeć, ale się nie rozpłakał. Natomiast Iwona, która przez trzy lata pomagała przy imprezie, często tak reagowała na kontakt z „grubą skórą” dyrektora festiwalu. Iwona miała, z całej ekipy organizatorów, największe doświadczenie w przygotowywaniu różnych eventów. Wiem na pewno, że w hali Expo organizowała targi fotograficzne, o których budżecie zwierzak może tylko pomarzyć. Ponieważ nikt rozsądny nie powierzy mu takich pieniędzy :) Bez wątpienia, festiwalowi była potrzebna osoba z doświadczeniem Iwony. Jednak kobieta zrezygnowała z pracy. Po prostu, miała dość kontaktu z Mamutem :( Olbrzymiego stresu i nerwów z tym związanych. Tak więc, zwierzak ma już na sumieniu Iwonę. Czy będzie miał również Witka? Kto następny opuści ten „okręt”, dowodzony przez durnego „kapitana”?
</p><p>
Oczywiście, Mariusza przeprosiłem od razu. Za to, że miałem czelność podnieść głos na etatowego pracownika EC1 (od dwóch lat :)
</p><p>
Na zakończenie spotkania Mamut powiedział, że poinformuje mnie o moim miejscu w strefie targowej, kiedy tylko firma od zabudowy (?!) ukończy plan stoisk. Ciekawe, czy tym razem dyrektor Międzynarodowego Festiwalu Komiksu i Gry dotrzyma słowa?
</p><p style="text-align: right;">
Pewnie napiszę o tym jeszcze :(
</p>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-53314483206598201152019-08-24T16:07:00.001+02:002019-08-31T17:15:31.581+02:0013 lat prowizorki - Jaśnie Pan Urzędnik<h3>
3. Jaśnie Pan Urzędnik
</h3><p>
Kiedyś myślałem, że w domu kultury tworzy się dobra niematerialne. Artyści kreując swoją sztukę sprawiają, że życie staje się piękniejsze. Pozytywna energia krąży w murach instytucji, a jej pracownicy pełnią służebną rolę wobec twórców. Byłem wtedy młody i głupi.
</p><p>
Szybko przekonałem się, że prawdziwa rzeczywistość jest inna. Wystarczyło zobaczyć przygotowania do pierwszego konwentu. Młodych rysowników, którzy mogli wreszcie zrealizować swoje marzenia. Stworzyć imprezę. Pokazać całemu światu własną twórczość. Widziałem jak gasł entuzjazm w oczach Conturowców borykających się z przygotowaniem wystawy. No i te dyskusje. Koszmarnie długie nasiadówki w biurze organizacyjnym, podczas których wałkowano kilkakrotnie te same tematy, mimo iż większość spraw była już ustalona. „Zabawne” dygresje kierownika wysłuchiwane po raz kolejny. Później, w trakcie konwentu, nieustanne strofowanie i presja „wielkiego brata”. Bezustanne poszukiwania zaginionych kluczy, oraz inne „uroki” współpracy z tą instytucją kulturalną. Czy możecie uwierzyć, że cały ten zamęt generowała jedna osoba?
</p><p>
Pracuj efektownie, ale nie wychylaj się. Pilnuj stołka. Wykonuj bez szemrania wszystkie polecenia służbowe i bądź lojalny w stosunku do przełożonych. Pilnuj stołka. Utrzymuj dobre stosunki z kierownictwem innych działów. Pilnuj stołka. Trzymaj krótko współpracowników niższych rangą. Pilnuj stołka. Bądź niezwykle ostrożny w stosunku do ludzi z zewnątrz. Lecz przede wszystkim,.. pilnuj stołka.
</p><p>
Gdyby Andrzej Sobieraj, kierownik działu zajmującego się w domu kultury organizacją różnych imprez, zdawał egzamin z powyższych zasad dobrego urzędnika, otrzymałby ocenę celującą. Jednak jego „pomoc” w przygotowaniach do konwentu była często problematyczna. W zasadzie, większość wad jakie w moim tekście przypisałem całej instytucji, wynikało z kontaktów z jego osobą. Lecz nie mogłem ich uniknąć, jeśli chciałem cokolwiek w ŁDeKu zrobić.
</p><p>
Przypominam sobie pewną historię. Było to jakiś czas po zakończeniu piątego konwentu w 1994 roku. Przygotowania wyssały ze mnie ostatnie soki. Na imprezę przygotowałem pierwszy numer antologii Komiks Forum, lecz nie mogłem odpowiednio go wypromować, ponieważ cały czas naprawiałem błędy innych. Dziwne że tylko ja, jako organizator, czułem się odpowiedzialny za wszystkie elementy konwentu. Po imprezie byłem wykończony i rozgoryczony. Miałem serdecznie dość bałaganu organizacyjnego, tworzonego przez niepoważnych ludzi. Postanowiłem więc sam zorganizować własną imprezę, również w domu kultury. Nie chciałem jednak mieć do czynienia z Sobierajem. Facet podczas konwentu wystarczająco mnie zmęczył. Był on powodem problemów z katalogiem oraz honorariami za prelekcje. Kierownik nie wywiązał się z ustnej umowy ze mną, bał się bowiem przekroczyć budżet imprezy, dlatego sam musiałem uregulować niektóre płatności.
</p><p>
Rozwiązanie kwestii Sobieraja było dziecinnie łatwe. Przygotowałem plan oraz kosztorys swojej imprezy, a następnie skierowałem się na wyższy szczebel instytucji. Pani dyrektor ŁDeKu doceniła moją pracę i po chwili namysłu zgodziła się na realizację zamierzenia. Zastrzegła jednak, że będę musiał kontaktować się z Sobierajem, ponieważ jest on kierownikiem jedynej komórki, która zajmuje się organizacją podobnych imprez w domu kultury. Chcąc nie chcąc, musiałem się na to zgodzić. Ale wtedy Sobieraj był już innym człowiekiem. Wyraźnie nabrał do mnie szacunku. Nie przeszkadzał mi w pracy, a nawet starał się pomagać. W końcu go zaakceptowałem, razem z jego wadami. Cóż, skoro był filarem nie do ruszenia.
</p><p>
Impreza się udała. Zgromadziła niemal tyle samo uczestników co konwent. Były wystawy, prelekcje, warsztaty komiksowe (po raz pierwszy), projekcje filmów, giełda oraz konkurs na komiks gazetowy. Pierwsze Targi Komiksu miały program niemal konwentowy. Ich realizacja kosztowała mnie trochę wysiłku, ale byłem zadowolony. Dzięki targom udowodniłem Conturowcom, że bez ich pomocy mogę zorganizować dużą imprezę. Mój sukces był tym większy, ponieważ wykonałem wszystko dysponując znikomymi środkami.
</p><p>
Chciałbym przybliżyć nieco charakter głównego „organizatora” festiwalu, tym wszystkim, którzy nie mieli okazji poznać go osobiście. Przypomnijcie sobie postać gospodarza domu z telewizyjnego serialu Alternatywy 4. Oczywiście kierownik z ŁDeKu nie jest takim prostakiem, jak bohater szklanego ekranu. Posiada mgr. przed nazwiskiem, więc ukończył różne szkoły. Jednak współpraca z nim, oraz „pomoc” jakiej udziela w trakcie przygotowań do kolejnej imprezy, podobne są często do efektów działań telewizyjnego Anioła. Słyszałem też nieco o wcześniejszej karierze kierownika. Jego współpracownicy z podłódzkiej placówki również „bardzo go lubili”.
</p><p>
Mimo wszystko, nauczyłem się pracować z Sobierajem. Dziwiło to Conturowców, zwłaszcza tych, którzy zetknęli się z nim bliżej. Oni nie potrafili go zaakceptować. Najdłużej przy organizacji konwentu wytrzymał Tomek Tomaszewski. Jednak w końcu, jemu również kierownik zbyt mocno zalazł za skórę. Przyczyniła się do tego pewna międzynarodowa wystawa, która nigdy nie doszła do skutku, ponieważ facet nie wykonał w odpowiednim czasie ważnego telefonu. Ale to już nie moja historia.
</p><p>
Kiedy zostałem sam na placu boju, zacząłem realizować wcześniejsze zamierzenia. Pierwszym był festiwal. Bardzo mi pomógł Kamil Śmiałkowski (nieświadomie zresztą). Mianowicie, na spotkaniu przed konwentem 1999 roku pokazałem kierownikowi ulotkę reklamującą krakowski Festiwal Komiksu i Mangi. Powiedziałem też, że jeśli nie zmienimy nazwy łódzkiej imprezy stracimy sponsorów i szanse na dalszy rozwój. Moja propozycja nie przypadła Sobierajowi do gustu. Na szczęście, w gabinecie oprócz niego była jeszcze Pani Ewa (pracownica działu). Zaproponowałem więc głosowanie nad zmianą nazwy. Pani Ewie festiwal podobał się bardziej od konwentu. I tak już zostało.
</p><p>
Ponieważ festiwal był moim pomysłem (Conturowcy nie chcieli zmieniać nazwy), przejąłem się bardzo jego organizacją. Poprawiłem regulamin konkursu i zacząłem aktywnie promować go w kraju i na świecie. Wynikiem tych działań były pierwsze zagraniczne prace na wystawie konkursowej. Zachęciło to mnie do dalszych wysiłków w tym kierunku. W kolejnych latach zająłem się propagowaniem festiwalu w internecie. Robiłem to na własną rękę, ponieważ ŁDeK jeszcze długi czas nie miał dostępu do sieci. Trochę przerażały mnie rachunki telefoniczne, ale miło było zobaczyć informacje o festiwalu na zagranicznych stronach. Impreza stała się międzynarodowa. Oprócz nowych uczestników konkursu mieliśmy także zagranicznych gości. Co prawda, ich nazwiska brzmiały raczej swojsko. Ale fakt pozostaje faktem.
</p><p>
Sobieraj „jadł mi z ręki”. Był bardzo zadowolony, ponieważ to on nominalnie zajmował się organizacją międzynarodowej imprezy. Wzrósł jego prestiż w gronie pozostałych kierowników ŁDeKu. Mnie nigdy nie zależało na splendorze, więc pozwoliłem Sobierajowi cieszyć się tą funkcją. Ale w przygotowaniach do imprezy kierownik był raczej papierową postacią. Wszelkie decyzje podejmowałem ja (oczywiście „w konsultacji”). Sobieraj tak uzależnił się od mojej opinii, że o mały włos nie doszło do kryzysu. Mianowicie, kiedy przed jednym z festiwali prace organizacyjne spiętrzyły się bardzo, nagle zamilkłem. Zbliżał się termin oddania katalogu do drukarni. Była to priorytetowa realizacja, więc musiałem zająć się nią w pierwszej kolejności. Tymczasem kierownik przeszkadzał mi w pracy, dzwoniąc co pół godziny z pytaniami o każdy szczegół imprezy. W końcu się wkurzyłem i wyłączyłem telefon na jeden dzień. Kiedy nazajutrz zjawiłem się w domu kultury, Sobieraj był na mnie bardzo obrażony. Powiedział: „Panie Witku, tyle spraw mamy na głowie, a pan nagle zamilkł. Już myśleliśmy, że coś się panu stało. Mieliśmy nawet zamiar wezwać pogotowie”. Hm... To miłe, że tak się wtedy troszczyli o mnie (czyli „woła roboczego”). Na szczęście, „złego diabli nie wezmą”...
</p><p>
Między komiksowymi imprezami kierownik zajmuje się równie ważnymi sprawami. Przygotowuje spotkania ludzi nadmiernie wysokich i magików, akwarystów i ptaszników, Piłsudczyków i Kresowiaków oraz miłośników starego Lwowa. Organizuje Dni Gór i Morza (albo odwrotnie), giełdy staroci, filatelistów i kaktusów, wystawy i koncerty, oraz wiele innych akcji o podobnym ciężarze gatunkowym. Oczywiście nie robi tego wszystkiego własnymi rękami, ale czuwa nad całością. Jak widać, jest niezmiernie wszechstronnym pracownikiem ŁDeKu.
</p><p>
Kierownik pod swoją opieką ma również kluby, zrzeszające niemal samych geriatryków. Sobieraj raczej nie przepada za młodzieżą. Może uczniowie szkoły, której klasy umieszczono nad jego gabinetem, dają się zanadto we znaki? Po co miałby zajmować się młodymi ludźmi? Znają oni przecież tyle atrakcyjnych sposobów na spędzenie wolnego czasu (szczególnie w biednym mieście). Na pewno nie powinni pałętać się po kulturalnej instytucji. Nic więc dziwnego, że mangowcy szukający miejsca dla swojego klubu, nie mieli szans u kierownika. Trochę szkoda, bo młoda krew byłaby bazą dla komiksowych działań domu kultury. Tak jak to było za czasów pierwszego Conturu. Teraz przed każdym dniem mangowym na festiwalu, Sobieraj musi od nowa zabiegać o ich względy. Nie ma bowiem komu powierzyć przygotowania tego punktu programu. Kierownik lubi utrudniać sobie życie.
</p><p>
Kolejny przykład, to Klub Miłośników Fantastyki. Dzięki mojemu poparciu, jego kariera w ŁDeKu zaszła nieco dalej. Spotykaliśmy się co tydzień przez pół roku, nie czyniąc żadnej szkody substancji domu kultury. Niestety, przed wakacjami Sobieraj skreślił nas z listy. Być może nie chciał zostawiać po sobie sprawnie działającej grupy, udawał się bowiem na zasłużoną emeryturę. Na pewno jednak zrobił to na złość mnie, ponieważ osobiście byłem w działalność klubu zaangażowany. No cóż. Łódzki Klub Miłośników Fantastyki działa od lat 70-tych. W swojej historii przetrwał stan wojenny, przemiany gospodarcze i ustrojowe, oraz wielokrotne przeprowadzki. Czy mógłby mu więc zaszkodzić jakiś urzędniczyna? Raczej nie. Zaczęliśmy więc spotykać się na korytarzu (jak w stanie wojennym). Miejsce to było bardziej gościnne od wielu sal ŁDeKu. W zimne dni, chętnie korzystały z niego pracujące pod domem kultury kobiety publiczne, oraz ich menadżerowie.
</p><p>
Znam zasady współpracy z ŁDeKiem. Wiem doskonale, że instytucja nie udostępnia pomieszczeń za darmo, nawet na działalność kulturalną. Aby więc nie płacić za wynajmowanie sal, oprócz spotkań klubowych powinniśmy również co jakiś czas organizować bardziej spektakularne akcje. Wszak dom kultury musi wykazywać się działalnością. Kto jednak ma się tym zajmować, skoro urzędnicy mają ręce zajęte trzymaniem własnych stołków?
</p><p>
Ponieważ wtedy byłem już banitą, poprosiłem prezesa klubu o prezentację Sobierajowi planowanych działań klubu fantastyki. Swoją rozmowę z kierownikiem streścił mi w jednym zdaniu: „Witek, jak mogłeś przez tyle lat współpracować z tym idiotą?”
</p><p>
Członkowie klubu fantastyki to poważni ludzie. Są wśród nich tłumacze literatury, prawnicy, informatycy. Łączą ich wspólne zainteresowania literaturą i sztuką. Mają na swoim koncie organizacje wielu konwentów, wystaw, przeglądów filmowych. Dlaczego więc nie mogą działać w ŁDeKu? W czym są oni gorsi od hodowców ptaszków lub zbieraczy kaktusów, ulubieńców Sobieraja? Czy w tej instytucji jest jeszcze miejsce na kulturę? Elementy fantastyki pojawiają się na każdym festiwalu. Ciągle więc potrzebni są eksperci. W ubiegłym roku kierownik importował prelegentów z Warszawy, chociaż pod nosem miał zawodowców. Koszty były znaczące, a efekty... Kto był na imprezie, ten widział. Na szczęście, brytyjski sponsor zapewnił wystarczającą ilość gotówki do zmarnowania. Czy Sobieraj zawsze musi wywarzać otwarte drzwi?
</p><p>
Niektóre „atrakcje” komiksowych imprez są zasługą kierownika. Na szczęście, niewiele jego projektów doszło do skutku. Zwykle brakowało wykonawców (facet jest od myślenia), albo środków na ich realizację. W programie festiwalu nie było więc komiksowych pocztówek, stempli i znaczków okolicznościowych, oraz występów folklorystycznych. Chociaż... Sobieraj kocha artystów wszelkiego autoramentu (najbardziej amatorów). Zawsze pragnął nasycić nimi każdą imprezę firmowaną przez jego Sekcję do spraw Ruchu Społeczno-Kulturalnego, Łódzkiego Domu Kultury. Właśnie kierownikowi festiwal zawdzięcza wszystkie jarmarczne akcje. Pamiętacie występy „niedzielnych” rycerzy w ubiegłym roku, albo koncert jazzowy rok wcześniej? To jego pomysły. Ale jaki mają one związek z komiksem?
</p><p>
Tylko jedno z zamierzeń Sobieraja przetrwało próbę czasu - aukcja. Jednak pierwszą licytację oryginalnych plansz oraz komiksów przygotowałem ja, podczas Stulecia Komiksu (1996). Była to kolejna impreza, którą sam organizowałem.
</p><p>
Oczywiście nie mogłem liczyć na pomoc finansową ze strony ŁDeKu. Poprosiłem więc kilku rysowników, aby przekazali jedną pracę na aukcję. Uzyskane pieniądze miały wspomóc imprezę. Sam również wystawiłem kilka komiksowych rarytasów z własnej kolekcji. W odróżnieniu od unikatowych grafik, komiksy zlicytowałem wszystkie. Świadczyło to o niewielkim zainteresowaniu oryginalnymi pracami ze strony uczestników aukcji. Plansze, które nie znalazły nabywców, zawisły w gabinecie Sobieraja. A ja znowu byłem sponsorom własnej imprezy... No proszę. Wymyśla, finansuje, realizuje. Idealny organizator.
</p><p>
Kierownik nigdy nie miał szczęścia do aukcji. Jeśli nawet udało mu się upłynnić wszystkie fanty, pojawiał się problem beneficjenta uzyskanych środków. Pamiętam kłopoty Sobieraja z odszukaniem dziecięcego hospicjum, o którym dowiedział się z telewizji, i postanowił je wspomóc. Cóż, nie łatwy jest los mecenasa za cudze pieniądze. Lecz nie ważny jest cel. Liczy się aukcja, czyli efektowny punkt programu. Niekiedy dziwił mnie sposób realizacji tego pomysłu. Zdarzało się, że klient niezadowolony zakupem wymieniał obiekt po licytacji. A co powiecie na wystawienie brudnego podkoszulka Chmielewskiego, który w trakcie festiwalu został przez autora poplamiony kawą. Pewnie nabył go jakiś fan Tytusa, pragnący sklonować Papcia Chmiela. Na koszulce zostały przecież komórki rysownika.
</p><p>
Możecie posądzać mnie o czepianie się drobiazgów. Ale przecież mądrość ludowa rzecze: „diabeł tkwi w szczegółach”. One to powodują początkowo niewielkie problemy, by w rezultacie doprowadzić do katastrofy. Czy nie stałoby się tak, gdyby łódzki Festiwal Komiksu nagle zniknął? Jak niewiele do tego brakuje. Wystarczy żeby Mamut przestał czerpać korzyści z imprezy. Co roku są inni sponsorzy, ponieważ poprzedni wycofali swoje poparcie, kiedy poznali jego „talent organizacyjny”. A jeśli kolejnych mecenasów zabraknie? Będzie mniej pieniędzy na przygotowanie imprezy. Nie wystarczy już wtedy „okruszków” dla Mamuta, i zapomni on o festiwalu tak, jak pożegnał się z Paradą Wolności. Kto więc zajmie się organizacją? Emeryt na pewno sam nie przygotuje imprezy. Byłoby to zabójcze dla jego zdrowia. A poza tym, jak wielokrotnie powtarzał, on na komiksie się nie zna. Czy kolejna inicjatywa kulturalna zniknie z mojego miasta?
</p><p>
Dom kultury stracił już niejedną szansę. Raz jeszcze pozwolę sobie wrócić do moich działań. Oprócz komiksów interesuję się grami komputerowymi. Zawsze wiedziałem, że w tej gałęzi rozrywki drzemią ogromne możliwości. Zachęcony sukcesem Stulecia Komiksu oraz targów, postanowiłem zorganizować imprezę dla graczy. Wyzwanie było ogromne, ponieważ sam musiałem zajmować się każdym szczegółem. Sobieraj mówił: „Panie Witku, ja się na tym nie znam. Pan zrobi to lepiej.”, i spychał na mnie wszystkie obowiązki. Załatwiałem więc komputery, nagrody i promocję całej imprezy. Było to dość trudne, zważywszy że budżet wynosił... zero złotych. A przecież musiałem w nim jeszcze uwzględnić honorarium dla pani sprzedającej bilety, oraz nadgodziny pracowników domu kultury. Oczywiście nie mogłem nawet marzyć o materialnym wynagrodzeniu mojej pracy. To nie leżało w naturze ŁDeKu (kierownik tak mówił).
</p><p>
Turniej komputerowych graczy nazwałem Cyberiada. Słowo to, będące tytułem zbioru opowiadań fantastycznych Sanisława Lema, dobrze kojarzyło się z igrzyskami (spartakiada) cybernetycznych wojowników. Ku olbrzymiemu zaskoczeniu kierownika, impreza odniosła spory sukces. Przysporzyła mu oprócz sławy organizatora, parę groszy do kasy ŁDeKu. Ale jak długo mogłem realizować turnieje, angażując jedynie własne siły? Nie jestem specjalnie łasy na nagrody. Udowodniłem to wielokrotnie pracując społecznie przy realizacji różnych projektów. Ale jak długo można harować na czyjeś konto? W 2003 roku Łódzki Dom Kultury obchodził 50-lecie swojego istnienia. Z tej okazji Sobieraja ruszyło sumienie i zapragnął uhonorować moją współpracę z instytucją. Mowa była o jakimś dyplomie dla „zasłużonego działacza kultury” (czy jakoś tak). Ale na szczęście, nic z tego nie wyszło. Jak bym się dzisiaj czuł obdarowany taką „marchewką”?
</p><p>
Ostatnią edycję Cyberiady zorganizowałem w roku 1999, czyli rok wcześniej, zanim ruszyły World Cyber Games, światowe igrzyska komputerowych graczy. Wydarzenie które obecnie tak chętnie relacjonują media. Tym razem, w przygotowaniach pomagał mi człowiek z warszawskiej firmy reklamowej. Po zakończeniu imprezy powiedział do mnie: „Daj sobie spokój z organizacją Cyberiady w ŁDeKu. W domu kultury nie ma warunków dla tej imprezy. Łatwiej byłoby zrobić turniej w budynku obok (Textilimpex). A najchętniej, to odkupiłbym od Ciebie prawa do niej i zrobiłbym ją w Warszawie”. Mimo że byłem jedynym prawdziwym organizatorem, nie sprzedałem praw do Cyberiady. Nie zrobiłem też kolejnej imprezy. Miałem dość harówki, z której korzyści czerpali inni.
</p><p>
Podobny los spotkał wkrótce Targi Komiksu, które przez kilka lat organizowałem w maju. Również grudniowa Gwiazdka z Komiksem w ŁDeKu raczej się nie odbędzie. A pamiętacie comiesięczne spotkania komiksowe? One również przez parę lat zajmowały miłośników historii obrazkowych. Sobieraj już nie jest ich „organizatorem”. Nadeszła kolej na festiwal. Co się stanie z imprezą, kiedy zabraknie sponsorów, a Mamut porzuci nową „zabawkę”?
</p><p>
Kiedyś otrzymałem propozycję zorganizowania imprezy komiksowej w łódzkiej Hali Expo. Miało to być przedsięwzięcie wyłącznie komercyjne. Mamut rzuciłby się na temat wszystkimi czterema kończynami. Ja jednak uważałem, że komiksowa impreza w tak dużym obiekcie nie zarobiłaby na siebie. Nie chciałem też, aby organizatorzy ponosząc straty zrazili się do komiksu. Dlatego zrezygnowałem z oferty. Myślę jednak, że w takiej hali można byłoby przygotować akcję łączącą różne gatunki kultury popularnej. Targi Pop Kultury, na których komiks mógłby zaistnieć obok filmu, muzyki, mody... Byłaby to świetna promocja dla miasta. Czy ktoś wykorzysta ten pomysł?
</p><p>
Ale zanadto odbiegłem od tematu. O Sobieraju wspomnę jeszcze nie raz w tym tekście. Mimo wszystko, życzę kierownikowi spokojnej emerytury. Mam nadzieję, że nie będzie już straszył na Festiwalu Komiksu.
</p>
<p style="margin-top:-.5em; font-size:.8em; font-style:italic;">...jest to fragment moich wspomnień, organizatora łódzkiego festiwalu komiksu. Tekst powstał w 2004roku, w momencie pewnego przełomu w historii tej imprezy. Mianowicie, Andrzej Sobieraj (opiekun festiwalu ze strony eŁDeKu) odchodził na emeryturę i nie było wiadomo kto go zastąpi. 13lat prowizorki napisałem piętnaście lat temu. Jednak internetową premierę ma dziś.</p>
<p style="text-align: right;">
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-z-czego-skada-sie.html">ciąg dalszy...</a>
</p><p>
<a href="http://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-wstep.html">1. Pierwsze lata</a><br />
<a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-odzki-dom-kultury.html">2. Łódzki Dom Kultury</a><br />
3. Jaśnie Pan Urzędnik<br />
4. Z czego składa się Contur?<br />
5. Kwestia kasy<br />
6. Konkurs komiksowy<br />
7. Jurorzy i nagrody<br />
8. Jak spieprzyć festiwal?<br />
9. Co dalej?Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-29659236671883196562019-08-18T15:56:00.000+02:002019-08-31T17:16:37.211+02:0013 lat prowizorki - Łódzki Dom Kultury<h3>
2. Łódzki Dom Kultury
</h3><p>
To osobliwa instytucja, tkwiąca głęboko korzeniami w zamierzchłych czasach. Współpracowałem z nią kilkanaście lat organizując przeróżne imprezy (nie tylko komiksowe). Jednak zawsze potrafiła mnie zadziwić. Wiele układów i zależności personalnych jest dla mnie tajemnicą do dziś. Nie mogę zrozumieć również ogromnej niechęci do porozumienia, a niekiedy nawet okazywana wrogość między różnymi działami domu kultury. Doprawdy, każdy z nich jest państwem w państwie. Aby można było cokolwiek uzyskać od najniższego rangą pracownika dowolnej komórki, należy zdobyć przychylność jej naczelnika. Taka sytuacja skutecznie utrudnia wszelkie działania organizacyjne.
</p><p>
Na przykład: kiedy w 2002 roku część sal ŁDeKu była remontowana i kiermasz wydawnictw musiałem urządzić w sali kinowej (wtedy jeszcze bez foteli), z której wyjścia prowadzą między innymi do galerii fotograficznej. Naturalnym wydawało się skorzystanie z niej, aby uczestnicy festiwalu mogli łatwo dostać się na wystawy komiksowe usytuowane na wyższych piętrach (galerie połączone są wspólną klatką schodową). Pomimo iż festiwal miał „zielone światło” od dyrekcji ŁDeKu, żadna siła nie była w stanie nakłonić kierownika galerii fotograficznej do współpracy. Dlatego każdy uczestnik imprezy, który będąc na kiermaszu zapragnął obejrzeć prace konkursowe, musiał zejść dwa piętra niżej, przejść do drugiej klatki schodowej, i dopiero pokonawszy trzy kondygnacje wzwyż mógł znaleźć się w galerii. Proste.
</p><p>
W domu kultury znajdują się dwie sale kinowe, a ostatnie lata obfitują w ekranizacje literatury obrazkowej. Pomyślałem kiedyś, że można byłoby przy okazji festiwalu zorganizować w kinach ŁDeKu tygodniowy przegląd filmów komiksowych. Wzbogaciłby on repertuar łódzkich kin, a jednocześnie skutecznie informował o zbliżającej się imprezie. Niestety, przez wiele lat pomysł ten był sprawnie torpedowany przez kierownika kina, oburzonego tak narzuconą formą aktywności. Pewnego razu cała sprawa otarła się nawet o dyrekcję instytucji. W wyniku czego, wyraźnie skruszony kierownik kina poprosił mnie o listę filmów do projekcji. Lecz wybrał z niej jedynie tytuły, które jemu pasowały, i puścił je bez żadnej reklamy w czasie, który był dla niego odpowiedni. W ten sposób zademonstrował swój stosunek do organizatorów międzynarodowej imprezy. Nic więc dziwnego, że Instytut Brytyjski, który patronował festiwalowi w ubiegłym roku, do przeglądu filmów wybrał kino... odległe o 2 kilometry od ŁDeKu.
</p><p>
Rokrocznie czyha na organizatorów festiwalu wiele podobnych problemów. Przeważnie zdarza się, że czegoś nie można zrobić, bo akurat komuś to przeszkadza. A jeśli nawet jest szansa aby urzeczywistnić jakieś zamierzenie bezkonfliktowo, to najpierw należy dostąpić łaski odpowiedniego pracownika domu kultury. Pamiętam własne perypetie w galerii. Zanim zaczynałem realizować wystawy, obliczałem ile będę potrzebował ram, w których będą umieszczone prace. Następnie ustalałem z działem technicznym termin dostarczenia do galerii wystarczającej ich ilości (kilkudziesięciu). Jednak określonego dnia czekało na mnie tylko kilka sztuk. Kolejne kilkanaście ram otrzymałem łaskawie po pewnym czasie. Ponadto oburzony dostawca zaznaczał, że jego kierownik nie informował go o moich potrzebach. Teraz musiałem zwrócić się z prośbą do kierownika działu odpowiedzialnego za festiwal. Jeśli miałem szczęście i ŁDeKowy zegar nie wybił jeszcze magicznej godziny 16 (po której zamiera wszelkie konstruktywne życie tej instytucji) mogłem otrzymać następnych kilkanaście ram. Nadal było ich mało, lecz kontynuowałem pracę. Brakujące ramy kierownik zwykle wygrzebywał gdzieś z czeluści ŁDeKu, i kończyłem wystawę (niestety, dopiero pierwszą). Praca przy organizacji festiwalu co roku przypomina zmagania przysłowiowej muchy w smole. Zawsze powtarza się ten sam scenariusz, tak jakby impreza była organizowana po raz pierwszy. Przepraszam, w latach ubiegłych były problemy ze stelażami i czystymi szybami (oraz cudownymi koszyczkami), których zawsze brakowało, ale w końcu można było zgromadzić wystarczającą ilość (niektóre kryły się w bardzo ciekawych miejscach). Podobne perypetie związane są także z przygotowaniem kiermaszu. Nikt w domu kultury nigdy nie wie ile jest wolnych stolików, ławek, gablot, krzeseł, oraz gdzie one się aktualnie znajdują. Tak jakby przedmioty te żyły własnym życiem. Przed każdą imprezą muszę je tropić od nowa. Czasami myślę, że wszystkie schematy realizacji zamierzeń należą w tej instytucji do jakiegoś odwiecznego, tajemnego rytuału, o którego przebieg dbają najstarsi rezydenci ŁDeKu...
</p><p>
Mimo to, że mam kontakty z ŁDeKiem od wielu lat, ciągle poraża mnie biurokracja rządząca działaniami tej instytucji. Aby wykonać kserokopię jakiegoś dokumentu, przygotować w pracowni komputerowej ulotkę lub afisz informujący o jakimkolwiek działaniu, należy sporządzić szczegółowe zamówienie, które musi uzyskać akceptację (podpis) dyrektora, lub przynajmniej kierownika działu. Kłopoty wynikające z konieczności sprostania tym wymogom zabierają czas i rujnują nerwy każdego, nawet najbardziej odpornego organizatora. Jednak myliłby się ktoś sądząc, że jeśli posiada ważne (opatrzone podpisem szefa), ŁDeKowe zamówienie, wszystkie drzwi instytucji stoją przed nim otworem. Dopiero wtedy zaczynają się schody. Bowiem każdy pracownik ŁDeKu jest panem i władcą własnego stanowiska pracy, w myśl zasady: „szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie”. ŁDeK nie zatrudnia zwykłych ludzi. Nic więc dziwnego, że posiadacz certyfikatu spotyka na swej drodze barona kserografu, magnata komputerowego lub cesarzową księgowości. Jeśli trafi on na dobry humor pana i uzyska natychmiastową audiencję, może nazywać siebie szczęściarzem. Przeważnie jednak usłyszy: „maniana” (chyba, że ma znajomości), bo pracownik jest właśnie zajęty lekturą prasy, układaniem pasjansa albo grą w kulki. Nie od dziś wiadomo, że w kulturze nie zarabia się wiele. Być może więc jaka płaca, taka praca. Są jednak inne profity. Słyszałem o pewnym pracowniku domu kultury zajmującym „kluczowe” stanowisko, którego cała rodzina już dawno urządziła się za wielką wodą. Zaś on sam, mimo zachęty z ich strony, nie zamierza opuścić kraju przodków. Tutaj jest kimś. Piastuje „ważny” urząd. Ludzie muszą się z nim liczyć. A kim byłby za granicą?... Dom kultury zatrudnia ludzi z wyższym wykształceniem, jako pracowników fizycznych. Ale są również tacy (pracują w biurze), którzy nie potrafią zredagować ulotki informacyjnej o najmniejszej nawet imprezie (a może im się nie chce). Jestem pewien, że gdyby kiedyś zbłąkani terroryści, albo życzliwi kosmici przyczynili się do redukcji pogłowia personelu ŁDeKu o połowę, nikt nie zauważyłby ich braku.
</p><p>
Żeby więc na własnej skórze nie odczuwać wpływu biurokratycznej machiny, często sam przygotowywałem potrzebne materiały. Robiłem to również w trosce o ich jakość, ponieważ plakaty, ulotki, zaproszenia czy inne druki wykonywane na zlecenie, wyglądały przeważnie na robotę pod przymusem. Nigdy nie zapomnę plakatu, jaki stworzył na turniej komputerowy naczelny grafik ŁDeKu. Spójrzcie uważnie na „dzieła” tego „artysty” towarzyszące festiwalowi co roku. Totalna amatorszczyzna. W ostatnich latach dyrekcja domu kultury zabroniła korzystania z usług zewnętrznych, więc moje działania wiązały się niestety z dodatkowymi kosztami, które oczywiście ponosiłem z własnej kieszeni. Tłumaczenia w rodzaju: że ŁDeKowa kserokopiarka jest kiepskiej jakości, albo że zależy na czasie, a „Pana Ździsia” nie ma już w pracy (bo pracuje na pół etatu), nie pomagały. Rachunkami za kserokopie mógłbym dzisiaj wytapetować sobie mieszkanie.
</p><p>
Czasami pracownicy ŁDeKu sami utrudniają sobie życie (pewnie z nudów). Zaczynają od drobiazgów, takich jak brak numeratora do biletów. Może wygodniej jest ręcznie opisać kilka tysięcy pasków. Bilety są drukiem ścisłego zarachowania, więc muszą być ponumerowane. Krążą legendy o numeratorze oraz o innych przydatnych narzędziach, jak klucze do stelaży, lub śrubokręty. Ale tak naprawdę, to nikt żadnego z nich nigdy nie widział. I jeśli kiedykolwiek ujrzycie festiwalowy bilet z wydrukowanym numerem, będzie to sprawka drukarni (ale przecież one są kserowane), a może ja zafunduję im numerator... Nie będzie to mój pierwszy „sponsoring” tej instytucji. Parę lat temu organizowałem tu Cyberiadę (turniej komputerowy). W czasie przygotowań do kolejnej imprezy okazało się, że w domu kultury nie będzie wystarczającej ilości przedłużaczy do komputerów. Mój kolega, który miał sklep komputerowy, zgodził się wypożyczyć mi kilka sztuk na weekend. Jednak po Cyberiadzie przedłużacze zniknęły (może uciekły), więc musiałem kupić nowe.
</p><p>
W biurze organizacyjnym festiwalu funkcjonuje zeszyt, w którym muszą być notowane ze szczegółami (numer, rozmówca, cel rozmowy) wszystkie zamiejscowe i komórkowe rozmowy telefoniczne. Przecież biling nie pokaże tematu rozmowy. Informacje zawarte w zeszycie kontrolowane są w regularnych odstępach czasu, a pracownice biura odpowiadają za wszelkie wątpliwości. Zdarzało im się zapłacić karę za niezidentyfikowane rozmowy, więc boją się telefonować. Dzięki temu, kiedy przed ubiegłorocznym festiwalem Sobieraj (kierownik) wyjechał do sanatorium, jego współpracownice rzadko konsultowały przygotowania z szefem. Obawiały się podjąć jakąkolwiek decyzję, dlatego codziennie (przez osiem godzin) „pracowały” jedynie nad kolorowymi pismami dla pań. Przed każdą imprezą, kilka razy w tygodniu odwiedzam biuro organizacyjne. Zgadnijcie, kto najczęściej „wisi” na telefonie? A jaka wyniknęła afera, kiedy zeszyt kontrolny po festiwalu zaginął. Na szczęście, obyło się bez ofiar wśród personelu. Okazało się bowiem, że Mamut (mamut) „przypadkowo” go zabrał (miał niezłą lekturę). Mimo to widać gołym okiem, że postęp cywilizacyjny nie obcy jest włodarzom domu kultury. Kilka lat temu, żeby wysłać faks z ŁDeKu, niezbędna była pisemna zgoda dyrektora. Natomiast faksować można było tylko raz w tygodniu, w środę (międzynarodowy dzień faksu?)...
</p><p>
To wszystko pikuś. Przed ostatnim festiwalem zadziwiły mnie panie z księgowości. Nikt rozsądny o brak zajęć nigdy by ich nie posądzał. A jednak. Postanowiły one wystawiać faktury VAT do każdego stolika na giełdzie. Oczywiście swoją akcję motywowały odpowiednim, ważnym przepisem Urzędu Skarbowego. Wiem doskonale, że nie był to najważniejszy powód ich działań. Musiały przecież zaznaczyć swoją obecność przy organizacji międzynarodowej imprezy. Trochę były zdziwione niewielkim zainteresowaniem fakturami ze strony uczestników giełdy. Jednak specjalnie nie zraziły się tym faktem. Zapewne przy następnej okazji będą dołączały fakturę do każdego biletu festiwalowego... A może wystarczyłoby stosowną informację umieścić na bilecie. Nie, byłoby to zbyt proste.
</p><p>
Gdybym chciał opowiedzieć o wszystkich „urokach” Łódzkiego Domu Kultury powstałaby gruba książka. Nie mam jednak czasu, ani chęci aby się tym zająć. Poza tym pozbawiłbym rozrywki przyszłych organizatorów festiwalu...
Świadom ograniczeń i problemów, jakie stawia przed organizatorami substancja domu kultury, byłem naprawdę zaskoczony, kiedy po trzech latach starań udało mi się zorganizować dla uczestników festiwalu niedrogie noclegi na terenie ŁDeKu. Tak więc instytucja jest reformowalna. Być może za kilka lat komiks wkroczy nawet do galerii fotograficznej. Boję się o tym marzyć...
</p>
<p style="margin-top:-.5em; font-size:.8em; font-style:italic;">...jest to fragment moich wspomnień, organizatora łódzkiego festiwalu komiksu. Tekst powstał w 2004roku, w momencie pewnego przełomu w historii tej imprezy. Mianowicie, Andrzej Sobieraj (opiekun festiwalu ze strony eŁDeKu) odchodził na emeryturę i nie było wiadomo kto go zastąpi. 13lat prowizorki napisałem piętnaście lat temu. Jednak internetową premierę ma dziś.</p>
<p style="text-align: right;">
<a href="http://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-jasnie-pan-urzednik.html">ciąg dalszy...</a>
</p><p>
<a href="http://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-wstep.html">1. Pierwsze lata</a><br />
2. Łódzki Dom Kultury<br />
3. Jaśnie Pan Urzędnik<br />
4. Z czego składa się Contur?<br />
5. Kwestia kasy<br />
6. Konkurs komiksowy<br />
7. Jurorzy i nagrody<br />
8. Jak spieprzyć festiwal?<br />
9. Co dalej?Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-40390651711366006732019-08-10T16:55:00.000+02:002019-08-18T16:12:23.222+02:0013 lat prowizorki - wstęp<p>
Pozwalam sobie w tym miejscu przypomnieć początki łódzkiego festiwalu komiksu. Tekst powstał w 2004roku, w momencie pewnego przełomu w historii organizacji tej imprezy. Mianowicie, Andrzej Sobieraj (opiekun festiwalu ze strony eŁDeKu) odchodził na emeryturę i nie było wiadomo kto go zastąpi.
</p><p>
To były inne czasy. Komiks nadal nie cieszył się zbytnią sympatią, ani w mediach, ani wśród potencjalnych konsumentów dóbr kultury. Wydawnictw popularnych było niewiele. A bardziej ambitnych propozycji, praktycznie wcale. Ludzie Conturu i innych nieformalnych grup twórczych (związanych z festiwalem) kończyli studia i „uciekali” z łodzi, za pracą, bądź karierą. Organizacją imprezy praktycznie zajmowałem się tylko ja. Pod patronatem Sobieraja, oczywiście. W ostatnich latach pomagał mi Piotr Kasiński. Czasami pojawiał się Mamut, który na stałe rezydował w Warszawie. Ponoć zdarzyło mu się załatwić, raz czy dwa, jakiegoś sponsora imprezie (wie to tylko Sobieraj). Jednak przeważnie, bardziej swoimi działaniami wprowadzał zamęt, niż pomagał w organizacji festiwalu. Zresztą, zostało mu to do dziś :(
</p>
<h2>
13 lat prowizorki, czyli wspomnienia organizatora</h2>
<p>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji1aLb-04tGxstSZmiPCjK4mgNTlJNSmqtLkFhsAjL6aFwJ6qTpNhE82E8wHqaiG3y2GwwcfXdECWzYvRvoh4SLDW8BnjSm9Wi836yTr_ThjPk5qqwJyxEY_vp4zNq_63LhoQvezs0M1rL/s1600/13_lat_okladka.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="13 lat prowizorki, czyli wspomnienia organizatora - okładka publikacji o historii festiwalu komiksu" border="0" data-original-height="675" data-original-width="480" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji1aLb-04tGxstSZmiPCjK4mgNTlJNSmqtLkFhsAjL6aFwJ6qTpNhE82E8wHqaiG3y2GwwcfXdECWzYvRvoh4SLDW8BnjSm9Wi836yTr_ThjPk5qqwJyxEY_vp4zNq_63LhoQvezs0M1rL/s320/13_lat_okladka.jpg" title="13 lat prowizorki, czyli wspomnienia organizatora - okładka" width="227" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">13 lat prowizorki - okładka</td></tr>
</tbody></table></p>
1. Pierwsze lata<br />
2. Łódzki Dom Kultury<br />
3. Jaśnie Pan Urzędnik<br />
4. Z czego składa się Contur?<br />
5. Kwestia kasy<br />
6. Konkurs komiksowy<br />
7. Jurorzy i nagrody<br />
8. Jak spieprzyć festiwal?<br />
9. Co dalej?<br />
<br />
<h3>
Czy komiks jest sztuką?</h3>
<p>
Historie obrazkowe towarzyszą człowiekowi od zarania dziejów. Ta forma przekazywania myśli pojawiła się dużo wcześniej niż powstało pismo. Począwszy od prehistorycznych rysunków naskalnych, poprzez egipskie hieroglify oraz bogato ilustrowane, średniowieczne księgi, przekaz wizualny ukazywał swoją uniwersalność. Koś kiedyś powiedział: „jeden obraz, to tysiąc słów”. Jak wiele w tym prawdy. Jestem pewien, że XXI wiek będzie erą cywilizacji obrazkowej. Media już teraz atakują nas zewsząd niezliczoną ilością przekazów wizualnych. Bez prasy, reklamy, filmu, telewizji, oraz internetu nie mogłaby istnieć współczesna cywilizacja. Dzięki mediom docierają do nas proste komunikaty o naturze otaczającego świata, ale również obrazy przemyślane, które wnikając do ludzkiej świadomości pobudzają głębsze uczucia. Wszystkie one są składnikiem obecnej rzeczywistości.
</p><p>
Film jest młodszym bratem komiksu. On również komunikuje się z odbiorcą za pomocą obrazu. W przeciągu stu lat historii kinematografii powstawały arcydzieła gatunku, ale też realizacje nie warte obejrzenia. Jednak dla każdego myślącego człowieka oczywiste jest, że reżyser kręcąc film może stworzyć dzieło sztuki. I choć nie zawsze się to udaje, produkcja filmów powszechnie uważana jest za działalność artystyczną. Publicyści zajmujący się w naszym kraju kulturą znają dorobek światowego kina, lecz niewielu z nich poznało arcydzieła literatury obrazkowej. Czy więc powinni oni wyrokować o wartości artystycznej komiksu jedynie na podstawie skromnego dorobku naszych twórców? Chyba nie. Tym bardziej, że nie możemy pochwalić się większymi osiągnięciami w tej dziedzinie. Kogoś znającego komiks światowy nie zainteresują przecież opowieści z Kajtkiem i Kokoszem, które są jedynie słabą namiastką przygód Asterixa. Zwariowany Tytus, czy milicjant Żbik również nie wzbudzą większej ciekawości. Przez rodzimych miłośników komiksu uznawane niemal za arcydzieła gatunku, poza granicami kraju historie te będą tylko elementami naszego folkloru. Nawet Rosiński, jedyny Polak, który odniósł w komiksie światowy sukces, i jest niewątpliwie wysoko cenionym twórcą, ma niewielkie szanse, aby jego dorobek zostawił głębszy ślad w historii gatunku. Moim zdaniem, większy potencjał drzemie w nowych polskich rysownikach.
</p><p>
Nie jestem krytykiem sztuki, ani kulturoznawcą. Czy więc powinienem głosić że: komiks jest gatunkiem sztuki? Pomyślmy. Skoro opakowanie tkaniną budowli, lub umieszczenie przez twórcę w przestrzeni układu obiektów jest uznawane za działanie artystyczne. Tak prozaiczny przedmiot użytkowy jak krzesło może być dziełem sztuki, dlaczego nie mógłby nim stać się przekaz myśli w formie ciągu obrazów. Komiks na świecie jest bardziej doceniany. Zarówno jako produkt kultury masowej, ale też jako medium posiadające potencjał artystyczny. Utwory literatury obrazkowej nierzadko honorowane są przez znawców sztuki najbardziej prestiżowymi nagrodami. Natomiast w naszym kraju komiks jest powszechnie uznawany za rozrywkę dla dzieci, lub niedojrzałych intelektualnie, infantylnych maniaków. Taki sposób postrzegania gatunku kreują zgodnie media i wydawcy, ale również organizatorzy Festiwalu Komiksu. Jedynie twórcy próbują nieśmiało sprzeciwiać się podobnym stereotypom. Zanim jednak wywołają oni zmianę w świadomości rodaków, powinni opanować do perfekcji arkana komiksowego języka. Dopiero wtedy okaże się, że tworzenie historii obrazkowych rzeczywiście jest sztuką.
</p>
<h3>
List otwarty do miłośników komiksu...</h3>
<p>
Międzynarodowy Festiwal Komiksu
</p><p>
Nic na to nie poradzę, ale czuję się odpowiedzialny za wizerunek tej imprezy. Od początku pomagałem przy organizacji łódzkich konwentów komiksowych, a ostatnio robiłem nawet więcej. Kiedyś przekonałem organizatorów do zmiany nazwy z konwentu na festiwal. Później, w trosce o zwiększenie siły przebicia, dodałem określenie międzynarodowy. Chciałem, żeby impreza stała się wielka. Aby popularyzowała komiks w Polsce i promowała rodzimych twórców na świecie. Była świętem tego gatunku sztuki. Żeby stała się Międzynarodowym Festiwalem Komiksu znanym nie tylko w naszym kraju.
</p><p>
Od pierwszego łódzkiego konwentu w 1991 roku formuła corocznych spotkań miłośników komiksu w Łódzkim Domu Kultury uległa niewielkim zmianom. Kiedyś organizatorzy nie mieli możliwości, obecnym brakuje woli. Przykro mi to stwierdzić, ale obecny kształt festiwalu jest ciągle daleki od mojego wyobrażenia o nim. Podobną opinię prezentuje wielu uczestników odwiedzających imprezę. Przyczyn takiego stanu jest wiele.
</p><p>
Łódzki Dom Kultury - główny organizator imprezy, traktuje festiwal niemal tak samo jak spotkania miłośników Lwowa, giełdy kolekcjonerów staroci czy wystawy kaktusów. Czyli, należy zebrać grupę zapaleńców, która w oparciu o własne środki i możliwości zrobi show. W normalnym świecie impreza na miarę Międzynarodowego Festiwalu Komiksu byłaby doskonałą okazją do promocji miasta, a przynajmniej instytucji, która ją organizuje. W budżecie miasta byłyby środki na rozwój takiej inicjatywy. Niestety, w naszych realiach jest odwrotnie. Nie dość, że pieniędzy nie ma, to czasami jako organizator czuję się niczym piąte koło u wozu...<br />
<br />
Dla Stowarzyszenia Twórców Contur (nie mylić z grupą rysowników Contur), a raczej „konturu” Mamuta - współorganizatora imprezy, festiwal jest doskonałą okazją do skoku na kasę od sponsorów. Dla tego zwierzaka mniej ważny jest wizerunek imprezy czy promocja komiksu, od dobrego samopoczucia firm, które wspomagają festiwal (owa troska nie jest bynajmniej bezinteresowna). Oczywiście sponsorzy też mają swoje prawa, lecz nie można podporządkować im wszystkich działań. W końcu, to nie dla nich organizowany jest festiwal...
</p><p>
Twórcy komiksów również nie traktują festiwalu jak święto. Oczywiście pojawiają się oni na imprezie dość licznie. Uczestniczą w spotkaniach autorskich, seansach autografów. Niekiedy ich prace pojawiają się na wystawach środowiskowych. Lecz robią to wszystko bez przekonania. Jakby z obowiązku (niektórym zdarza się zapomnieć o własnym spotkaniu autorskim). A przecież to właśnie z myślą o nich przygotowywany jest festiwal...
</p><p>
Wydawcy literatury obrazkowej zauważają imprezę (choć nie wszyscy). Jednak większość z nich traktuje festiwal jak kolejną okazję do sprzedaży wydawnictw. Jedynie Mandragora i Egmont interesują się promocją własnych publikacji. Zapraszają twórców na spotkania autorskie. Corocznie przygotowują na festiwal specjalną ofertę komiksów. I to wszystko. Nigdy żaden wydawca nie pokusił się o przygotowanie nawet najmniejszej ekspozycji, prezentującej na przykład prace publikowanych autorów lub plany wydawnicze. A przecież byłaby to doskonała promocja...
</p><p>
Media to osobliwy problem. Zazwyczaj interesują się festiwalem dopiero w trakcie jego trwania. Nie ma więc mowy o wcześniejszej promocji imprezy, tak aby zainteresowała się nią większa liczba potencjalnych uczestników. Zwykły czytelnik komiksów dowiaduje się o festiwalu zbyt późno, aby mógł go odwiedzić. Dlatego frekwencję przeważnie budują jedynie najzagorzalsi fani literatury obrazkowej, zwłaszcza mający dostęp do Internetu. Bowiem tylko to medium informuje wcześniej o wszelkich działaniach komiksowego światka. Osobna sprawa to echa festiwalu. Czytając relacje prasowe z imprezy zawsze dziwiłem się ile błędów merytorycznych może popełnić dziennikarz opisujący festiwal. Ale zazwyczaj (niestety) zajmują się tym ludzie, którzy nie są specjalistami w temacie. Jednak palmę pierwszeństwa w kategorii totalnych bzdur niepodzielnie dzierżą dyskusje internetowe. Kampania negatywna to najgorszy sposób promocji festiwalu. Witamy w polskim piekiełku...
</p><p>
Miłośnicy komiksu z roku na rok pojawiają się na imprezie mniej licznie. Czyżby nie przyciągały ich atrakcje programu? A może nie interesuje ich specjalna oferta wydawców (czasami po promocyjnej cenie), oraz propozycje oficyn niezależnych (niedostępne w normalnej dystrybucji)? Co się dzieje ze zwykłymi czytelnikami komiksów? Oni z reguły trafiają do Łódzkiego Domu Kultury przypadkowo. Powodem takiego stanu rzeczy jest brak polityki informacyjnej oraz właściwej promocji festiwalu...<br />
<br />
Powyższe tematy rozwijam na swojej stronie. Zapraszam do dyskusji tych wszystkich, których interesuje los Międzynarodowego Festiwalu Komiksu oraz polskiej literatury obrazkowej.
</p><p>
Pozdrawiam.<br />
Witek Idczak - <s>komiksforum@wp.pl</s> (adres już nieaktualny)
</p><p>
<br />
<h3>
Piątek 12 marca 2004 roku</h3>
<p>
Znany jestem wśród organizatorów festiwalu z donośnego głosu (może to początek głuchoty), oraz kontrowersyjnych (dla niektórych) wypowiedzi. Być może dlatego wiele moich uwag i pomysłów dotyczących imprezy nie mogłem przedstawić w trakcie zwykłej rozmowy. Współpracownicy często przerywali mi w pół zdania, nie pozwalając dostatecznie umotywować moich zamierzeń. Postanowiłem więc do dyskusji o kształcie kolejnej imprezy wybrać pisemną formę prezentacji poglądów. Takie rozwiązanie nie było zbyt wygodne dla mnie, bowiem nie posiadam talentu literackiego. Musiałem jednak znaleźć sposób, aby wreszcie wyrzucić z siebie to, co od dłuższego czasu leżało mi na duszy.
</p><p>
Moje poglądy nie są zbyt wielką tajemnicą dla (pozostałych trzech) organizatorów festiwalu. Jednak postanowiłem przedstawić je również szerszemu ogółowi komiksowego fandomu. Zdumiała mnie reakcja na mój czyn człowieka, z którym przez lata współpracowałem. Kiedy przekroczyłem dzisiaj próg jego gabinetu, znalazłem się w... przedszkolu. Sobieraj zachowywał się tak, jakbym zabrał mu jego ulubioną zabawkę. Nie pozwolił mi dotknąć komputera, mimo iż tydzień wcześniej szkoliłem na nim obsługującą go panią. W końcu wyprosił mnie z pokoju mówiąc, że musi załatwić jakąś sprawę. Przed publikacją mojego listu wielokrotnie zostawałem sam przy komputerze (nawet kilka godzin). Często również, jako osobie zaufanej, był mi powierzany klucz od pomieszczenia. A tu nagle taka zmiana. W taki sposób dowiedziałem się, że zostałem banitą... Taka reakcja Sobieraja budzi we mnie tym większy niesmak, zważywszy ile facet ten, oraz cała instytucja mnie zawdzięcza. Przez kilkanaście lat służyłem mu pomocą w najróżniejszych sprawach. Sam realizowałem wiele imprez (nie tylko komiksowych), których organizacja była zaliczona na konto Sobieraja, oraz działu przez niego kierowanego. Człowiek ten zawsze mógł na mnie liczyć. Lecz kiedy popełniłem świętokradztwo w postaci upublicznienia kulisów festiwalu, facet się ode mnie odwrócił. W jego biurze stałem się persona non grata.
</p><p>
Nasuwa mi się pewna refleksja. Kiedy w latach ubiegłych poruszałem w obecności Sobieraja temat niepochlebnej opinii dotyczącej festiwalu, publikowanej w prasie branżowej oraz Internecie, moje uwagi zbywał stwierdzeniem: „a niech sobie piszą”. Mnie to bolało, bowiem w realizację każdego pomysłu wkładałem wiele wysiłku. Dlatego ataki na festiwal traktowałem jak skierowane na moją osobę, i pisałem sprostowania. Sytuacja zmieniła się diametralnie, kiedy Sobieraj sam znalazł się w sieci. I chociaż moje uwagi nie były tak ostre, jak niektóre opinie z forów dyskusyjnych (czy wypowiedzi Śledzia), popadłem w niełaskę. Może prawda zawarta w moich słowach zabolała Sobieraja bardziej, niż najgorsze oszczerstwa? Gdybym był o dwadzieścia lat młodszy, pewnie całą tę sytuację skomentowałbym odpowiednim, soczystym epitetem. Ale jako „stary” organizator postanowiłem pisać dalej... Początkowa forma mojej internetowej wypowiedzi, łagodnie traktowała substancję ŁDeKu. Natomiast o wybrykach Sobieraja nie pisałem wcale. Chciałem dać szansę temu urzędnikowi domu kultury. Miałem bowiem nadzieję, że facet jeszcze się wyprostuje. Niestety, jego struktura okazała się zanadto skostniała (stara, „dobra” szkoła). Teraz, skoro nie mam już nic do stracenia, nie widzę powodu aby dłużej oszczędzać organizatorów festiwalu.
</p><p>
Hm. W programie najbliższej WSKi (Warszawskie Spotkania Komiksowe) rozbawił mnie punkt: „spotkanie z organizatorami tegorocznego MFK”. W pierwszej chwili pomyślałem: kogo jeszcze (oprócz Kasińskiego) Mamut wyciągnie z kapelusza? Wszak Sobieraj chyba się nie zjawi (ŁDeK nie wypłaca już delegacji). A może pojawią się w Warszawie pozostałe „martwe dusze” Conturu. Ale przecież Mamut z Kasińskim to już liczba mnoga. Zapewne tylko oni dwaj roztaczać będą miraże festiwalu przed uczestnikami spotkania. Radziłbym notować ich wypowiedzi. Zabawnie wypadną w konfrontacji z rzeczywistością (tak jak to było w przypadku ubiegłorocznego patronatu Fantastyki).
</p>
<h3>
1. Pierwsze lata</h3>
<p>
Bez wątpienia, pierwszy Ogólnopolski Konwent Twórców Komiksu odbył się zimą 1991 roku w Kielcach. Pojawili się na nim (niezbyt licznie) wyłącznie autorzy komiksów. Krążyły opowieści, że spotkanie odbywało się w dość osobliwej atmosferze (C2H5OH). Gościli na nim także młodzi rysownicy z grupy Contur, nazwani „pieszczotliwie” przez pozostałych uczestników „mafią łódzką”. Kształt oraz forma kieleckiego konwentu nie przypadł łodzianom specjalnie do gustu, dlatego postanowili przygotować kolejną imprezę własnymi siłami w Łodzi.
</p><p>
Łódzki Dom Kultury zainteresował się inicjatywą młodych twórców. Konwent w nowej formule zorganizowany został jeszcze jesienią tego samego roku. Tym razem impreza była otwarta dla wszystkich zainteresowanych komiksem: twórców, wydawców, krytyków oraz miłośników literatury obrazkowej. Głównym elementem konwentu stał się konkurs komiksowy, który od początku cieszył się ogromnym zainteresowaniem rysowników z całego kraju, oraz uczestników imprezy.
</p><p>
Sukces pierwszego łódzkiego konwentu był w dużej mierze wynikiem ogromnego entuzjazmu, z jakim Conturowcy przystąpili do realizacji własnych marzeń. Łódzki Dom Kultury również był zauroczony współpracą z młodymi twórcami. Jednak konfrontacja zapału, ale też młodzieńczej niefrasobliwości ówczesnych licealistów, z ustalonymi regułami szacownej instytucji nie mogła wytrzymać próby czasu. Nic więc dziwnego, że w kolejnych latach szeregi organizatorów stopniowo się przerzedzały. Pozostali jedynie najwięksi zapaleńcy oraz ci, którym udział w imprezie mógł przynieść korzyści.
</p><p>
Jestem miłośnikiem sztuki komiksowej. Znam prace wielu polskich rysowników. Uważam, że grafików mamy doskonałych. Często jednak forma opowiadanej historii nie dorównuje warstwie plastycznej dzieła. Na pierwszym konwencie było mało komiksów, które by mnie zainteresowały. Twórcy sprawnie posługiwali się rysunkiem, lecz brakowało im znajomości języka komiksu. Postanowiłem więc zorganizować giełdę, dzięki której młodzi autorzy komiksów mieliby dostęp do materiałów szkoleniowych z całego świata. W kolejnych latach zaczęły napływać na konkurs coraz lepsze prace. Nie było jednak wydawców, którzy chcieliby publikować najciekawsze historie. Zdecydowałem że sam się tym zajmę, aby najlepsze komiksy nie odeszły w zapomnienie. Tak powstał pierwszy katalog konwentowy.
</p><p>
Początkowo młodzi organizatorzy konwentu mieli wiele pomysłów na rozwój imprezy. Wszelako zawsze brakowało ludzi, którzy chcieli je realizować. Kiedy dodatkowo pojawiały się problemy, zapał Conturowców nagle znikał. W grupie brakowało osoby, która miałaby wizję przyszłej imprezy, i potrafiła ukierunkować działania organizacyjne. Urzędnik domu kultury, który „opiekował się” konwentem, nie był zainteresowany funkcją lidera. On przecież zajmował się „ważniejszymi” sprawami. Poza tym, nadawał na innych falach, więc dla młodych ludzi był zupełnie obcy. Od początku przyglądałem się zmaganiom Conturowców z materią domu kultury. Jednak trzymałem się na uboczu, zajmując się tylko giełdą oraz wydawnictwami. Uważałem bowiem, że to ich impreza i tylko oni mają prawo decydować o jej kształcie. Kiedy jednak zauważyłem, że łatwiej rozwiązuję problemy organizacyjne, zaproponowałem Conturowcom większą pomoc. Na jednym ze spotkań przed kolejną imprezą oznajmiłem, że mógłbym zostać koordynatorem działań organizacyjnych. Chłopcy doceniali mój wkład w przygotowanie konwentu, dlatego też o mały włos (Agnieszki) nie zostałem kierownikiem imprezy. Kto wie, jak wglądałby dzisiejszy festiwal, gdybym wtedy objął tę funkcję?
</p><p>
Jednak historia potoczyła się inaczej. Conturowcy znaleźli lidera w postaci Jakuba Wiejackiego. Z jego inicjatywy powstało pierwsze stowarzyszenie. Postanowiłem nie przeszkadzać, choć przeczuwałem dalszy rozwój wydarzeń. Usunąłem się w cień i wróciłem do wcześniej podjętych działań. Niekiedy sugerowałem drobne zmiany, albo nowe posunięcia organizacyjne. Wybrałem spokojną drogę ewolucji, zamiast gwałtownych przemian. Może źle zrobiłem?
</p><p style="text-align: right;"><a href="https://komiksforum.blogspot.com/2019/08/13-lat-prowizorki-odzki-dom-kultury.html">ciąg dalszy...</a></p>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-18791794750425058582019-08-06T20:39:00.000+02:002019-08-06T20:39:51.664+02:00stoiska festiwalowe „obok kibla”Dzisiaj odwiedziłem biuro organizatorów Międzynarodowego Festiwalu Komiksu i Gier. Dowiedziałem się tam, że układ stoisk w strefie targowej festiwalu będzie przygotowywany przez firmę od zabudowy targowej. Jest to rozwiązanie bardzo wygodne dla organizatorów festiwalu. Ale czy równie dobre dla „starych” wystawców, którzy odwiedzali łódzką imprezę w czasach, kiedy jeszcze wyniki sprzedaży komiksów nie były zbyt obiecujące? Czy powinni oni się dziwić, jeśli ich stoiska znajdą się na końcu hali targowej. Gdzieś „obok kibla” :(<br />
<br />
Organizując strefę targową, od początku istnienia łódzkiej imprezy komiksowej, starałem się przygotować ją tak, aby uwzględnić potrzeby wydawców od lat wiernych festiwalowi. Oczywiście, nie mogłem dogodzić wszystkim. Ale wątpię, żeby firma od zabudowy targowej wykazała się podobną starannością. Najwięksi wystawcy mogą spać spokojnie. O interesy Egmontu i Multiversum zadbał już sam Mamut. Natomiast mniejsi wydawcy zostaną potraktowani w myśl zasady: „zapłać i spier..laj”. A firma od zabudowy targowej umieści ich stoisko tam, gdzie będzie jej wygodnie. Takie traktowanie mniejszych podmiotów wpisuje się doskonale w „nową świecką tradycję”. Zapoczątkowaną przez warszawski Comic-Con. Liczy się tylko wynik finansowy imprezy :(<br />
<br />
Jak już wspomniałem, pomagałem przy organizacji łódzkich imprez od początku ich istnienia. Jestem też nieoficjalnym kronikarzem tych eventów. Kiedyś popełniłem: „13 lat prowizorki, czyli wspomnienia organizatora”. Od tamtego czasu zdarzyło się, przy organizacji festiwalu, wiele śmiesznych, strasznych lub dziwacznych sytuacji. Teraz, odkąd nie muszę już przygotowywać strefy targowej, mogę wreszcie zająć się ich spisywaniem :)<br />
<br />
Moje wspomnienia pojawią się wkrótce na blogu: komiksforum.blogspot.com<br />
Wrzucę tu też „13 lat prowizorki, czyli wspomnienia organizatora”. Dla tych, którzy jeszcze tego nie czytali :)Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-3138557748610224702018-11-15T22:07:00.000+01:002018-11-15T22:42:38.378+01:00<h2>
wyprawa na Warszaw Comic Con, akt3 - ...spowrotem</h2>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaNpTZ75wFwa96r6flcBOoWQ8c_IyDD0qpTB7pFtNJESTlUlq2MjOU8k1SuAs0aJ1-LeeUbT2TGhd1C5KinoUehsqZ-J0MAwLvjoexJ7O9LsnH0Wjm05_ufoO_xNiekFNJ3TFwCIpuOsoC/s1600/blog_comiccon_bumble.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaNpTZ75wFwa96r6flcBOoWQ8c_IyDD0qpTB7pFtNJESTlUlq2MjOU8k1SuAs0aJ1-LeeUbT2TGhd1C5KinoUehsqZ-J0MAwLvjoexJ7O9LsnH0Wjm05_ufoO_xNiekFNJ3TFwCIpuOsoC/s320/blog_comiccon_bumble.jpg" width="320" /></a></div>
Czas, to osobliwa niezmienna :) Kiedy mam go w nadmiarze, zazwyczaj się spóźniam :( Jeśli jednak jest go niewiele, wykorzystuję każdą nanosekundę i przeważnie "zdanżam" :) Ale zawsze, kosztem ogromnego stresu i zużytej energii :( Tak było i tym razem.<br />
<br />
Żal mi było stracić kolejne pięć dych (a pewnie więcej) na "taryfę" powrotną. Postanowiłem więc dojechać do miasta, na dworzec, autobusem comicconowym. Przecież nie po to, zarabiałem z trudem na komiksach grosze, żeby się nimi dzielić z taryfiarzem :! Impreza kończyła się o 18. Pociąg miałem o 19. Dużo wcześniej zacząłem więc demontaż swojej ekspozycji. Wybór momentu był o tyle trudny, ponieważ nie wiedziałem ile czasu zajmie mi dekonstrukcja. Ścianka była instalacją premierową. Dlatego, ledwo zdążyłem na autobus o 18. I tylko dzięki pomocy Piotra z Gdyni, nie musiałem stosować metody wahadłowej do transportu moich bambetli :)<br />
<br />
Deszcz zaczął kropić, a moje konstrukcje z tektury były :( Na szczęście podjechał autobus. Do środka "przebiłem się" przez tłum, korzystając wydatnie z argumentów słownych i mocy... głosu :) Wkrótce też ruszyłem do cywilizacji. Miałem świadomość swoich marnych szans na dogonienie pociągu. Wieczorny autobus jechał przecież dłużej, ze względu na korki. A czekał mnie jeszcze "bieg wahadłowy" na Dworzec Centralny, spod Pałacu Stalina :( Przewidywałem, że zajmie mi on przynajmniej 30minut. Byłbym więc na dworcu kwadrans po czasie :(( Z taką właśnie perspektywą przemierzałem nocne, wilgotne ulice Stolycy. Oczywiście, planowałem wcześniejszy wyjazd z Comic Conu. Ale wyszło, tak jak wyszło :(<br />
<br />
Autobus nie miał zbyt dużego opóźnienia. Dojechał na przystanek pałacowy 20minut przed dziewiętnastą. Ale dla mnie, nadal było za mało czasu do odjazdu pociągu. Na szczęście, pomógł mi po drodze, poznany w autobusie miłośnik anime z Wejherowa, który też udawał się na dworzec. Oszczędził mi tym samym ogromnego wysiłku, który musiałbym poświęcić na "bieg wahadłowy" (o utraconych wiadrach potu nie wspomnę :), oraz potężnego stresu niepewności: czy na pociąg zdążę. Jestem mu za to bardzo wdzięczny :)<br />
<br />
Do pociągu zdążyłem "na styk". Oczywiście, bilet już miałem wykupiony. Dla mnie i Rowera :) Ale to był inny skład. Po raz kolejny spowiła mnie rzeczywistość PKP. Jakże inna, od świata prezentowanego w reklamach Intercity :( Są one zapewne przeznaczone dla "głupich ludzi", o których mówił kiedyś w nagraniach aktualny premier Morawiecki ;) Zamiast nowego, nowoczesnego, czystego wagonu PESY miałem do dyspozycji zdegradowany obiekt pierwszej klasy, średnio-obskurne wspomnienie lat minionych. Pociąg był pełny. W moim wagonie brakowało jednego rzędu foteli, na które przewoźnik sprzedał bilety. O miejscu "na rower" mogłem oczywiście pomarzyć :( Zdezorientowanych podróżnych, dla których zabrakło wykupionych siedzisk, konduktor w czasie jazdy usadzał w innych wagonach. Ja nie miałem takiego szczęścia :( Co prawda, moje miejsce istniało fizycznie w wagonie, ale zajął je jakiś "pierwszy lepszy" pasażer. Ponieważ jednak, w pobliżu nie było przestrzeni na moje bambetle, nie wyje...rzuciłem go z hukiem :) Dlatego całą podróż spędziłem na stojąco. W jedynym miejscu przestronnym. Przy "kiblu". Na szczęście, w miłym towarzystwie. Niech żyje "Inter...cipy"!<br />
<br />
Podczas ciekawej konwersacji z pasażerami, dla których również zabrakło wykupionych miejsc, mimo niewygody i opóźnienia pociągu, podróż upłynęła dość szybko. Wkrótce dotarłem do stacji Łódź-Chojny. Ale dalszych kilkuset metrów od dworca, do mojego "betonowca" nie zapomnę nigdy :(<br />
<br />
Padał niewielki deszcz i powiewał lekki wiaterek. Pomyślałem, że w pół godziny zdołam się "doturlać" do domu, bez większego uszczerbku dla moich bambetli. Metodą wahadłową, oczywiście ;) Jednak "matka" natura miała inne plany wobec mojej osoby :( Było ciemno, więc nie widziałem zbliżających się chmur czarnych. Dopadły mnie one sto metrów od dworca, a w okolicy nie było żadnego zadaszenia :(( Wzmógł się wiatr, więc pozostawiony samotnie (pamiętacie zasady metody wahadłowej :) tekturowy futerał na standy, mimo swojej masy, co chwilę "lądował" kałuży. Aby zabezpieczyć delikatną konstrukcję, skorzystałem z odziedziczonej po festiwalu folii malarskiej, którą przezornie trzymałem w moim ekwipunku ekspedycyjnym (jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz :) Jednak spróbujcie rozwinąć 20 metrów kwadratowych cienkiego plastiku w deszczu i wietrze. Moje zmagania, dla postronnego obserwatora, przypominały zapewne słynne zdjęcie: żołnierzy trzymających na szczycie wulkanu Suribachi amerykańską flagę, po zdobyciu Iwo Jimy. Ale nikogo w pobliżu nie było :((( Ponieważ jednak, żołnierzy na zdjęciu było kilku, a ja byłem sam, odpuściłem sobie w końcu zmagania z moją "flagą". I z determinacją ruszyłem w dalszą drogę :((((<br />
<br />
Zapewne znacie (...młodzi padawani :) polskie drogi z początku XXIwieku. Niby gładkie, asfaltowe. Ale nierówne, pełne dziur i wykrotów. Obramowane niedostępnymi krawężnikami. A po deszczu najeżone niezliczoną ilością pułapek. Pokonałem je wszystkie :)<br />
<br />
Tak więc brnąłem dalej. Targany wiatrem. W strugach deszczu. Mokry od góry i od podłoża. Kres wędrówki, widoczny z daleka, zdawał się być niemal na końcu świata :( W połowie drogi, od tekturowego futerału oderwała się część uchwytu, więc miałem trudniej. Ale w końcu dotarłem :) Na klatce schodowej oderwał się cały uchwyt, lecz byłem już w domu :))<br />
<br />
Wieczorem, musiałem jeszcze rozdzielić przemoczone plakaty. Gdyby wyschły złączone, nie dałoby się później ich odkleić. Uzupełniłem "elektrolity" Ż :) i padłem...<br />
<br />
<h3>
konkluzje:</h3>
Najważniejsza! Osoby starsze, niepełnosprawne, poruszające się z wózeczkiem, bądź na wózku, mają w stolicy niemal czterdziestomilionowego kraju przeje...rąbane :( Poruszanie się po zniszczonych drogach, nierównych chodnikach, pokonywanie schodów, krawężników i tuneli jest karkołomnym doświadczeniem. Od wielu lat, tyle się o tym mówi w mediach, organizuje kampanie społeczne, a słowo "integracja" niemal nie schodzi z ust Bolandczyków. Tymczasem, to tylko pozory. W przestrzeni publicznej, rzadko widoczne są efekty jakichkolwiek działań integracyjnych. A niektóre pomysły są wręcz chybione :((( Na Dworcu Centralnym zdumiewają mnie zawsze rzędy stalowych listew, które umieszczono kilkanaście lat temu na posadzkach, w korytarzach i na peronach. W założeniu, miały one ułatwić poruszanie się osobom niewidzącym. Jednak są tak wysokie, że potykają się o nie ludzie zdrowi. Natomiast dla niepełnosprawnych stanowią kolejną przeszkodę :( A wystarczyło przecież sfrezować granitowe płyty podłogi na głębokość dwóch milimetrów. I wszyscy byliby zadowoleni. Nie, to by było zbyt proste :(<br />
<br />
Można pojechać na Comic Con z towarem i bez samochodu. Jednak wyprawa w pojedynkę, szczególnie z tak rozbudowanym stoiskiem, jak moje, to olbrzymi wysiłek i zmęczenie "materiału ludzkiego". Przydałaby się druga para rąk :) Stołeczna impreza ma niesamowity potencjał. Duże, ładne i funkcjonalne hale wystawiennicze stwarzają wiele możliwości ich wykorzystania. Wiejska lokalizacja nie stanowi dużej przeszkody, bowiem kompleks targowy jest dobrze skomunikowany z centrum Warszawy. A niewielkie problemy transportowe zapewne znikną w przyszłości.<br />
<br />
Gorzej jest z ofertą atrakcji Comic Conu. O ile tematy serialowo-przebierankowe trzymają się nieźle, a gadżeciarze i planszówkowcy mają też coś do "ugryzienia", to reprezentacja komiksu, na imprezie par excellence komiksowej, wygląda tragicznie. Rozmawiałem ostatnio z przedstawicielem wspólnego stoiska kilku mniejszych wydawców komiksów, które na evencie firmowała Planeta Komiksów. Moje uwagi, dotyczące małego zainteresowania imprezą komiksowych fanów, skwitował stwierdzeniem dziwnym, żeby nie powiedzieć głupim: że Comic Con nie jest przeznaczony dla miłośników komiksu, ponieważ na sprzedawane wydawnictwa nie może udzielać kilkunastoprocentowego rabatu, jak to czyni na festiwalu w Łodzi ?! Od kiedy to upusty cenowe są głównym argumentem do odwiedzenia najstarszej imprezy komiksowej w Bolandzie? Z doświadczenia wiem, że nieco wyższa cena nie jest żadną przeszkodą w zakupie, dla zainteresowanego dobrym tytułem fana. Natomiast, łowcy rabatów zawsze znajdą alternatywne źródło przystępnej ceny. W dzisiejszych czasach możliwości jest mnóstwo.<br />
<br />
Oczywiście, ważną przyczyną znikomej reprezentacji komiksu na Comic Conie są koszty uczestnictwa w imprezie. Zarówno wystawców, jak i gości. Nie od dziś wiadomo, że handlowiec nie weźmie udziału w evencie, który nie przyniesie mu zysku. Wszystkie koszty: wynajęcia stoiska, dojazdu, pobytu, wyżywienia i noclegu, muszą się zbilansować. Nikt też nie pracuje za darmo. Nawet promocja nowego tytułu, lub wydawnictwa, ma swoje granice finansowe. Ale jak można robić promocję skoro zainteresowanych tematem brak? Ceny biletów wstępu dla "oglądaczy" są również znaczną barierą. A przecież, to oni właśnie tworzą atmosferę imprezy. Nie ma nic bardziej żenującego, niż stoiska wyczekujące na fanów. Sprzedawcy "polujący" na nielicznych klientów. Ptak powinien coś o tym wiedzieć. Ma przecież wiele podobnych hal, w różnych miejscach Bolandu. Sklepy wypełnione towarem po sufit, a kupujących mało.<br />
<br />
Tymczasem organizator Comic Conu jest nastawiony na to, żeby maksymalnie "kosić" wszystkich "jeleni" :( Rozumiem, że jest to impreza komercyjna i musi przynosić zysk, ale nie można zarzynać "dojnej krowy". Przygotowanie strefy handlowej na takiej imprezie, to bardzo delikatna materia. Jeśli bowiem stoiska będą za drogie, to wielu wystawców zrezygnuje z udziału w evencie. Mniejsza ilość ekspozycji spowoduje spadek liczby odwiedzających i mniejsze wpływy z biletów oraz niewielkie przychody pozostałych wystawców. Paradoksalnie, ten sam efekt przyniosą zbyt drogie bilety wstępu. Duże firmy, jak Nickelodeon, Hasbro, czy Lego (obecne na konwencie) mają w swoim budżecie odpowiednie środki na promocję, więc mogą sobie pozwolić na duże, bogato aranżowane ekspozycje. Trudno jednak, wymagać tego samego od zwykłych wystawców, lub sklepów z gadżetami. Jeszcze mniejszymi środkami dysponują kolekcjonerzy, antykwariusze, rzemieślnicy, czy drobni handlarze. A przecież, bez nich każda impreza traci wiele z atrakcyjności.<br />
<br />
Na Festiwalu Komiksu w Łodzi rozwiązaliśmy te problemy w sposób najlepszy z możliwych. Rekiny multimedialne i duże firmy, sklepy lub wydawcy, otrzymują do dyspozycji eksponowane przestrzenie za odpowiednią cenę. Mniejsi wystawcy mogą wynająć profesjonalne stoiska, odpowiednie do ich możliwości finansowych. Najmniejsze kosztuje poniżej 500zł. Natomiast "budżetowcy" otrzymują stolik w przestrzeni targowej za jedyne 100zł (na trzy dni)! I każdy jest zadowolony :) A popularność imprezy, z roku na rok, rośnie.<br />
<br />
Oczywiście, miłośnicy komiksu nie polubią warszawskiego konwentu z dnia na dzień. Potrzebna jest odpowiednia promocja komiksowej części imprezy. A także dodatkowy "magnes" dla fanów. Oprócz atrakcyjnych stoisk, kolejnych uczestników mogą przyciągnąć goście specjalni oraz wystawy. W tym roku gośćmi imprezy byli znani na świecie artyści: Bisley i Fabry. Co prawda, mogło być ich więcej, ale wiadomo, koszty. Natomiast wystawy przygotowane przez portal PolishComicsArt były zupełnym nieporozumieniem. Dla młodych uczestników Comic Conu (a tacy byli w przewadze) prezentacja prac polskich "mistrzów" literatury obrazkowej, oraz nowych twórców, nie była żadną atrakcją. Miłośnicy popkulturowych seriali i pozostali "pożeracze multimediów" byliby bardziej zainteresowani ekspozycją z pogranicza filmu i komiksu. Znanymi bohaterami, jak Batman, Avengers, czy ostatnio Venom. Natomiast oferta oryginalnych plansz komiksowych (druga ekspozycja), do kupienia za kilkaset, do kilkunastu tysięcy złotych, to "strzał kulą w płot". Nie ten target. Młodzi mają zdecydowanie cieńszy portfel.<br />
<br />
Reasumując. Jak już wspominałem, warszawska impreza ma duży potencjał. Część ilustrowaną można odpowiednio rozbudować tak, aby Comic Con stał się świętem, również dla miłośników komiksu. Trzeba to jednak zrobić bardziej "z głową", niż dotychczas. Chętnie podzielę się, w tym względzie, moim niemal trzydziestoletnim doświadczeniem z organizacji łódzkiego Festiwalu Komiksu :)Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-68909310654156930492018-11-03T20:48:00.000+01:002018-11-15T22:25:11.679+01:00<h2>
wyprawa na Warszaw Comic Con, akt 2 - i...</h2>
<div>
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIA3XmuKXkWDjcnD5HdU-qofOClN2ESs8HiqnGygYRbWO9m4c7h2ynuhXHFbbL9aWEaCCZ_A2dAXyzGQZBPGJKCQTmMR9DufyAU1T11NcwSBP5R0mrNUH8wLCfh8x2eROcRHklctGwWnQu/s1600/20181028_wyprawa_stolyca.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" data-original-height="250" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIA3XmuKXkWDjcnD5HdU-qofOClN2ESs8HiqnGygYRbWO9m4c7h2ynuhXHFbbL9aWEaCCZ_A2dAXyzGQZBPGJKCQTmMR9DufyAU1T11NcwSBP5R0mrNUH8wLCfh8x2eROcRHklctGwWnQu/s1600/20181028_wyprawa_stolyca.jpg" title="Warszawa da się lubić... :)" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Warszawa da się lubić... :)</td></tr>
</tbody></table>
Rejestracja wystawcy na Comic Conie przebiegła sprawnie. Szybko więc ruszyłem na przyznane mi miejsce. Co prawda, trudno było je znaleźć na planie (chyba jakiś amator go robił :) ale w końcu trafiłem. Znajdowało się jakieś 100metrów od głównego wejścia, w strefie zdominowanej przez antykwariuszy. Komiksów było tam naprawdę mało :( Honoru branży musieli więc bronić jedynie: Piotr z Gdyni, Rafał z Łodzi, Screem z "szarego miasta", oraz ja. Jak na "Strefę Komiksu" na stołecznej imprezie, która komiks ma w nazwie, to trochę mało :( Było jeszcze stoisko grupowe tubylców, jednak w zupełnie innym miejscu. Niby lepszym, bo przy samym wejściu. Ale odgrodzone barierkami, zmuszało miłośników literatury obrazkowej do nadkładania drogi. Niewielu docierało tam od razu, bowiem skutecznie kusiły ich wcześniejsze atrakcje imprezy. Być może, przy kolejnej odsłonie Comic Conu, uda się zorganizować Strefę Komiksu z prawdziwego zdarzenia. Wszystkie stoiska i ekspozycje w jednym miejscu. Chętnie w tym pomogę :) Ciekawe, że na pięć stoisk komiksowych, trzy były z Łodzi. Ale przecież w Bolandzie Łódź stolicą komiksu jest... młodzi padawani :)
<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF0Zwklxzui07Z6No5pHSoUIWuP7ewHHNpqQo-E_NPSIndrdac3UKoD5xrvKGzQS840XsAVusJoUUWQ6heX7aK-4BZJCeU1clLXXDQawsU2h_T95ukQE1Ou3SZ_eCmHnFmoXujtsds0g1R/s1600/20181026_wyprawa_stoisko.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF0Zwklxzui07Z6No5pHSoUIWuP7ewHHNpqQo-E_NPSIndrdac3UKoD5xrvKGzQS840XsAVusJoUUWQ6heX7aK-4BZJCeU1clLXXDQawsU2h_T95ukQE1Ou3SZ_eCmHnFmoXujtsds0g1R/s320/20181026_wyprawa_stoisko.jpg" title="strefa komiksu? nie, to moja ekspozycja :)" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">strefa komiksu? nie, to moja ekspozycja :)</td></tr>
</tbody></table>
W jakąś godzinę rozstawiłem swoje bambetle. Było piątkowe południe, więc publiczność powinna już oblegać stoiska. Ale jakoś nie było jej widać :( Po kolejnej godzinie zrozumiałem, że nie musiałem się tak spieszyć. Mogłem spokojnie zaoszczędzić pięć dych, które pożarła taryfa, i przyjechać do Nadarzyna autobusem. Po następnej godzinie wiedziałem, że lepiej byłoby zjawić się wieczorem, albo w sobotę rano. Niewiele by mnie ominęło. Przez cały dzień sprzedałem tylko jeden plakat :( Komiksu żadnego :(( Inni wystawcy mieli podobne "obroty". Co mnie specjalnie nie pocieszyło, bo nie zarobiłem nawet na kanapki, które przywiozłem z domu. O zwrocie kosztu biletów, na pociąg i taryfę, mogłem tylko pomarzyć :(<br />
<br />
Nie wiem co zawiodło. Dlaczego publiczność w pierwszy dzień Comic Conu tak słabo dopisała? Podobno, winne były szkoły, które nie chciały zwolnić z lekcji uczestników imprezy :) Tak przynajmniej twierdził organizator. Na pewno zawiodła promocja imprezy. Brak większych atrakcji tego dnia. Duża odległość od miasta. Choć event był nieźle skomunikowany z centrum Warszawy bezpłatnymi autobusami. Jednak trzeba było poświęcić przynajmniej pół godziny na dojazd do Nadarzyna. A przecież zwykli ludzie mają w piątki jeszcze sporo obowiązków: szkoła, praca, i mniej czasu wolnego. Myślę jednak, że głównym powodem była cena biletu, taka sama jak w pozostałe dni - 50zeta. Jeśli ktoś planował odwiedzić Comic Con tylko raz, to wybierał raczej dzień wolny od zajęć. Miał wtedy więcej czasu na podziwianie atrakcji, za te same pieniądze :)<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKWg8slRIRa6rVhjQ6GTpuy-B68i8_kIE2nLR9MlO-v_mU__Nr7VAYPf9qgT4VdNPlQmxJy9DoAm1kO4C1W8LD7W7DvlHbE3xYptyQZX7-lUQ1mBfLEGXCd3IEsQL8INi0bZUU1G3Al4Vj/s1600/20181028_wyprawa_wystawa.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" data-original-height="250" data-original-width="600" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKWg8slRIRa6rVhjQ6GTpuy-B68i8_kIE2nLR9MlO-v_mU__Nr7VAYPf9qgT4VdNPlQmxJy9DoAm1kO4C1W8LD7W7DvlHbE3xYptyQZX7-lUQ1mBfLEGXCd3IEsQL8INi0bZUU1G3Al4Vj/s320/20181028_wyprawa_wystawa.jpg" title="skromne i smutne stoisko tubylców, obok wystawy" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">skromne i smutne stoisko tubylców, obok wystawy</td></tr>
</tbody></table>
Jestem pewien, że gdyby piątkowy bilet był tańszy, albo wstęp na imprezę bezpłatny, to frekwencja byłaby dużo większa. Największym błędem początkujących organizatorów, jest chęć pozyskania maksymalnych środków, ze wszystkich źródeł. Tymczasem, powinni oni uwzględniać również potrzeby innych uczestników eventu. Organizatorzy przecież nie płacą za umieszczanie stoisk na Comic Conie. A wystawcy przecież muszą zarobić, żeby zbilansować koszty udziału w imprezie. Kiedy jednak nie ma klientów, handlarze są baaardzo zawiedzeni :( i używają słów brzydkich :)<br />
<br />
Tymczasem upłynął pierwszy dzień Comic Conu. Zamierzałem skorzystać z bezpłatnego autobusu do centrum, jednak zniechęcił mnie dziki tłum ludzi, oczekujących na przystanku. Impreza kończyła się o 20, a między 19.40 i 21 nie było żadnego autobusu. Wątpię też, czy do tego ostatniego zmieścili się wszyscy chętni. To była ewidentna wpadka organizatorów. Chęć rozładowania imprezy jednym autobusem. Godzinę po jej zakończeniu!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzNGJKWSxn7jo1b8n6MACDQ2qkCv3iVBP8hoUXEiBSF8lsDbCeEUr3FAaYdq-zQMQQdnoa5cFmHOFA_1gX_GqVEW5Kv0Hu6vvo2hk0uaLzVkuv4n31FpruGlelbPNCBQvoTCgU1gLBk3F4/s1600/20181028_wyprawa_autobus.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="600" height="106" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzNGJKWSxn7jo1b8n6MACDQ2qkCv3iVBP8hoUXEiBSF8lsDbCeEUr3FAaYdq-zQMQQdnoa5cFmHOFA_1gX_GqVEW5Kv0Hu6vvo2hk0uaLzVkuv4n31FpruGlelbPNCBQvoTCgU1gLBk3F4/s320/20181028_wyprawa_autobus.jpg" width="320" /></a></div>
Darmowy autobus, to bez wątpienia doskonały pomysł. Najlepszy sposób zapewnienia frekwencji na imprezie. Sam z niego często korzystałem. Ale raczej rano, niż wieczorem, w drodze powrotnej z Comic Conu. Pół godziny jazdy i byłem u celu podróży, ponieważ autobus nie zatrzymywał się na innych przystankach. Alternatywna komunikacja publiczna zabrałaby dwukrotnie więcej czasu i niemałe środki. Normalny bilet 20minutowy kosztował mnie 3,40zł (innych nie kupowałem). Ale ponieważ Nadarzyn leży w podmiejskiej strefie taryfowej, dojazd do centrum Warszawy, z przesiadkami oczywiście, kosztowałby chyba dychę :( Ponadto, stołeczna komunikacja jest specyficznie zorganizowana. Wymusza, aby przyjezdni zostawiali swoje "bryki" w strefach "parkuj i spieprzaj" :) A stamtąd, poruszali się po mieście taborem miejskim: autobusem, tramwajem, metrem, albo rowerem :) Podmiejskie autobusy również dojeżdżają tylko do "parkuj i spieprzaj". Dlatego podróż z Comic Conu do Pałacu Stalina :) może trwać ponad godzinę.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrA2E-0ORN0sgFhsU9hXQjKuyYVCoOiNeWdv6M_VVOf-TeJjBR7x9QtOtDjJD-YDFT7GkzfHzuoAFZRc-9gZSIvHg68vVgnvZMeMR9KoVLg2QIMR-kGzS7Qg2gEz2xgKdmdFikgbS_zT9S/s1600/20181028_wyprawa_lego.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" data-original-height="250" data-original-width="600" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrA2E-0ORN0sgFhsU9hXQjKuyYVCoOiNeWdv6M_VVOf-TeJjBR7x9QtOtDjJD-YDFT7GkzfHzuoAFZRc-9gZSIvHg68vVgnvZMeMR9KoVLg2QIMR-kGzS7Qg2gEz2xgKdmdFikgbS_zT9S/s320/20181028_wyprawa_lego.jpg" title="strefa lejgo :)" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">strefa lejgo :)</td></tr>
</tbody></table>
Na szczęście, w piątkowy wieczór, do miasta podwiózł mnie antykwariusz, który miał stoisko niedaleko mojego. Jestem mu za to bardzo wdzięczny. Dzięki niemu, ominęła mnie wątpliwa przyjemność godzinnego oczekiwania na autobus, do którego mógłbym się nie dostać :( Od Wisłostrady do placu bankowego, gdzie miałem nocleg, dojechałem tramwajem. Co było dalej tego wieczoru, nie pamiętam :(<br />
<br />
Obudziłem się wcześnie rano. Dłuższą chwilę trwało, zanim przygotowałem mój organizm do działania. Po śniadaniu "dopełzłem" do metra i dwie stacje dalej wysiadłem obok autobusu wożącego geeków na Comic Con. Pół godziny później byłem już w Nadarzynie. Przyjechałem pierwszym kursem. Spod pałacu, o ósmej. I mimo, że do otwarcia imprezy dla gawiedzi, o dziesiątej, było jeszcze sporo czasu, nie miałem siły żeby zwiedzić halę :(<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNgxHbkSc3AFtBYrSJKFdYeqLlupESLoZK819uwSYUuT2n4oKV3QlBqD4ps2_b3DKgG-sm7o-CucrX50CkP9TgwWPPHSxU0cjNc8jnWYpRJHTCvUzQqrs5BOBGGG_uE5zp98MSvw6XK5fs/s1600/20181027_wyprawa_goscie.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" data-original-height="337" data-original-width="600" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNgxHbkSc3AFtBYrSJKFdYeqLlupESLoZK819uwSYUuT2n4oKV3QlBqD4ps2_b3DKgG-sm7o-CucrX50CkP9TgwWPPHSxU0cjNc8jnWYpRJHTCvUzQqrs5BOBGGG_uE5zp98MSvw6XK5fs/s320/20181027_wyprawa_goscie.jpg" title="każdy chciał u mnie zrobić zdjęcie :)" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">każdy chciał u mnie zrobić zdjęcie :)</td></tr>
</tbody></table>
Tego dnia ruch był nieco większy. Jednak, daleko mu było do soboty na Festiwalu Komiksu w Łodzi. Zaobserwowałem natomiast dziwne zjawisko. Niemal wszyscy uczestnicy Comic Conu poruszali się wyłącznie wzdłuż ciągów komunikacyjnych, prowadzących do wnętrza hali. Niewielu zatrzymywało się przy stoiskach, a jeszcze mniej wchodziło wgłąb strefy antykwarycznej, w której była moja ekspozycja. Przypominało to, jako żywo, przemarsz stada antylop Gnu przez wyschniętą równinę Serengeti, w drodze do nowych pastwisk :) Tym razem, powodem takiej pielgrzymki była strefa autografów, w której miłośnicy telewizyjnych seriali mogli kupić (?!) podpis swojego ulubionego aktora B-klasy :) Potwierdza to ewidentnie target eventu. Skierowny raczej do telemaniaków, niż fanów komiksu :( Przepraszam, ale znowu nasuwa mi się porównanie z łódzką imprezą. U nas, nawet "autografożercy" :) kontemplują w spokoju kolejne stoiska. Być może dlatego, że tłok w korytarzach nie pozwala im rozwinąć większej prędkości :) Ale nikt się nie spieszy, mimo, że podpisy, a nawet rysunki są za darmo!<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFSKMHFga4-0D5H1MQKo8yJ0xYyVMRPQHQjgdGLcNvJM8Q4CffAKhI1WJlAouGfn5sX-ZmllxYLDuKhB6whBDj_RfaT3KgC9X_RYzrj7WWoNkP6w7b9rfTAyQSQBKAvToGl5mqd_wKWqU2/s1600/20181028_wyprawa_spider.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" data-original-height="250" data-original-width="600" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFSKMHFga4-0D5H1MQKo8yJ0xYyVMRPQHQjgdGLcNvJM8Q4CffAKhI1WJlAouGfn5sX-ZmllxYLDuKhB6whBDj_RfaT3KgC9X_RYzrj7WWoNkP6w7b9rfTAyQSQBKAvToGl5mqd_wKWqU2/s320/20181028_wyprawa_spider.jpg" title="Spider-Man atakuje od wejścia :)" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Spider-Man atakuje od wejścia :)</td></tr>
</tbody></table>
Dzień drugi konwentu upłynął mi na obsłudze stoiska. Na szczęście, rano przygotowałem sobie kanapki, a wodę kupiłem na stacji benzynowej w Nadarzynie (uwaga! zarabiają na niej lepiej, niż na paliwie). Nie musiałem więc oddalać się od moich komiksów :) Mimo to, słyszałem o wszystkich atrakcjach imprezy. O niektórych nawet więcej, niż bym pragnął :( Szczególnie uciążliwe było nagłośninie sceny "cosplejowej", która znajdowała się jakieś 50metrów ode mnie. Dochodziły z niej na zmianę, jakieś durne dialogi, wypowiadane przez amatorów przebieranek, albo kocia muzyka jakejś niewy...żytej "artystki", lub tematy filmowe :( Marsz imperialny znienawidziłem przynajmniej na rok :(( Skoro nadmierne nagłośnienie przeszkadzało mnie (a podobno jestem przygłuchy), to jak mogli odbierać dźwięki widzowie przed sceną. Zapewne dzień na Comic Conie skończył się dla nich bólem głowy :(<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDkjBeJ1w7S8c5ZjefIJYV1wwtepMZTCvIE3Gu_H5ErRvm9Tj7uzWbscomJWucxtVW9a4AXBON2C6WZL5D0EAafPEIDAmaGZMf_7TLP_OvmSd8-AeIPhvOUQ8bSVRjcn6A66g9nXRObXKK/s1600/20181028_wyprawa_bitwa.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" data-original-height="250" data-original-width="600" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDkjBeJ1w7S8c5ZjefIJYV1wwtepMZTCvIE3Gu_H5ErRvm9Tj7uzWbscomJWucxtVW9a4AXBON2C6WZL5D0EAafPEIDAmaGZMf_7TLP_OvmSd8-AeIPhvOUQ8bSVRjcn6A66g9nXRObXKK/s320/20181028_wyprawa_bitwa.jpg" title="strefa bitwy żołnierzykami :)" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">strefa bitwy żołnierzykami :)</td></tr>
</tbody></table>
Wieczorem, do cywilizacji podwiózł mnie inny antykwariusz. Tak bałem się kontaktu z przeładowanym autobusem :( Noc upłynęła spokojnie. A rano, jak zwykle, obudziłem się przed budzikiem :( Ale nadal zdrewniały :( Adrenalina ciągle bulgotała mi w żyłach :) Dalej: śniadanko, kanapki, prysznic i wymarsz. Rutyna :) Autobus przed Pałacem Stalina - 8.00. Nadarzyn - 8.30 :!<br />
Czułem się nieco lepiej. Do publicznego otwarcia Comic Conu została jeszcze godzina, więc odważyłem się zwiedzić halę. Niestety, tylko jedną, bo na drugą sił mi zabrakło :( Zresztą, komputery, lub konsole z grami widuję na co dzięń, nic więc nie mogło mnie tam zaskoczyć :)<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL6hDQVM-_6IJErZvpiauZhRAjeoIWMkkBm7sUVg85JxKLsWOxZeLW5GUB2tMpMopnfttUtS89MafjEU_1tn0Ex97VnwxL9pYm0dMU0iigVel-O28WhNY62Jsc2KfLM_mrKSYUXR-4nKd-/s1600/20181028_wyprawa_barierki.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" data-original-height="250" data-original-width="600" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL6hDQVM-_6IJErZvpiauZhRAjeoIWMkkBm7sUVg85JxKLsWOxZeLW5GUB2tMpMopnfttUtS89MafjEU_1tn0Ex97VnwxL9pYm0dMU0iigVel-O28WhNY62Jsc2KfLM_mrKSYUXR-4nKd-/s320/20181028_wyprawa_barierki.jpg" title="labirynt Pac-Mana, przy wejściu :)" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">labirynt Pac-Mana, przy wejściu :)</td></tr>
</tbody></table>
Halę B warszawskiego Comic Conu, w której odbywała się część serialowo-komiksowa, można podzielić na cztery równe części. W pierwszej, przestrzeń przy wejściu była bardzo obszerna, i pusta :( Nieco dalej, organizatorzy przygotowali dla uczestników, z barierek, korytarz w ktałcie węża :) który miał chyba kilometr długości :) Przypominał trochę labirynt z Pac-Mana. Brakowało tylko groszków/cukierków, które odwiedzający mogliby zbierać po drodze, ku obopólnej radości :) Po prawej stronie, od wejścia, w oszklonych salach były komiksowe galerie. Rano zamknięte, więc jedynie przez szybę zobaczyłem, iż pokazują prace polskich autorów. Nieopodal, było grupowe stoisko komiksowych wydawców. Niestety, prezentowało się nad wyraz skromnie, żeby nie powiedzieć biednie :( Aby dostać się do tej strefy, trzeba było pokonać "las" barierek. Większość uczestników Comic Conu wybierała jednak drogę na wprost. W stronę dużych, ładnych, profesjonalnie przygotowanych aranżacji "rekinów" multimedialnych, które zajmowały także kolejną ćwiartkę hali.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU9DH9zDYq79QAdShbjcMpNyLUo6hXzJgnR_VW4nEkuHFdSh-dSYV4lXCiSUD5igbezh6FaE8hpCKCjtG00CIk071-hMC3CEvWfgRGVS-2HWAgprJsQsAEAbARQXIJWE7S6bZX0sDL-1Ys/s1600/20181028_wyprawa_stoiska.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" data-original-height="250" data-original-width="600" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU9DH9zDYq79QAdShbjcMpNyLUo6hXzJgnR_VW4nEkuHFdSh-dSYV4lXCiSUD5igbezh6FaE8hpCKCjtG00CIk071-hMC3CEvWfgRGVS-2HWAgprJsQsAEAbARQXIJWE7S6bZX0sDL-1Ys/s320/20181028_wyprawa_stoiska.jpg" title="stoiska popkulturowego chłamu :)" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">stoiska popkulturowego chłamu :)</td></tr>
</tbody></table>
Dalej, w następnej części obiektu, były już tylko stoiska z popkulturowym chłamem (w pozytywnym znaczeniu tego słowa, oczywiście :) Czyli kubki, maskotki, kostiumy, figurki, koszulki, przypinki... i setki innych gadżetów, których przeznaczenia, mam nadzieję, nigdy nie poznam :) Nie zabrakło tutaj stoisk z "planszogrami", rzeźbami ambitnymi, klockami "lejgo" i kolorowymi napojami, w których pływały dziwne gluty :) Czyli oferta, jak najbardziej trendy :) Skutecznie drenująca kieszeń biednych fanów :( Po lewej stronie hali znajdowała się przestrzeń antykwaryczna, a w niej, skromna reprezentacja "strefy komiksu" :( Natomiast po prawej była zagłuszająca myśli scena "przebierankowa" :( wraz z entuzjastycznie reagującą widownią.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_nQtb3DsNRrfi_06t2HEUCIYGiA0RZCtr2l6HfzSVVASnNuguvpVz6n2bN86fNDu0I-4Yhc28XyKqNZdGToy1JA6TVPp_svMhJwuCHQhQazN3-EOEh-BlUYcRQ_8IlS1kEMzxzEJ8dpiS/s1600/20181028_wyprawa_autografy.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_nQtb3DsNRrfi_06t2HEUCIYGiA0RZCtr2l6HfzSVVASnNuguvpVz6n2bN86fNDu0I-4Yhc28XyKqNZdGToy1JA6TVPp_svMhJwuCHQhQazN3-EOEh-BlUYcRQ_8IlS1kEMzxzEJ8dpiS/s320/20181028_wyprawa_autografy.jpg" title="strefa autografów i fotek płatnych :(" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">strefa autografów i fotek płatnych :(</td></tr>
</tbody></table>
Ostatnią, ogromną przestrzenią hali B władała strefa autografów. Miała ona dużą scenę i nie mniejszą widownię, osobną kasę, "ściankę" fotograficzną, i ogrodzone "wybiegi" dla poszczególnych gwiazd konwentu :) Nawet bez publiczności, miejsce to wydawało się drogie :( Czym prędzej więc czmychnąłem stamtąd i nigdy już nie wróciłem :)<br />
<br />
Niedzielny obrót wypadł nieco słabiej. Jednak, nie on zaprzątał mi głowę. Przerażeniem napawała mnie myśl, o powrocie do domu. Demontażu stoiska. Pakowaniu bambetli. Pielgrzymce do Warszawy i pościgu za pociągiem... Czyli to, co "tygrysy" nie lubią najbardziej :((<br />
<br />
- ale o tym, w kolejnym wpisie...<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><i>Przepraszam, za słabą jakość fotek, ale mam taki smartfon, na jakiego mnie stać. A lepsze takie zdjęcia, niż żadne :)</i></span>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-59490549478560456872018-10-31T15:33:00.000+01:002018-11-15T22:25:50.900+01:00<h2>
wyprawa na Warszaw Comic Con<br />- tragedia w trzech aktach :)</h2>
<div>
<br /></div>
<h3>
</h3>
<h3>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDes5e0Wj2FkCHclSfbdQoIaP1hWF202kJ6yiiGaq5lXglnpH1r08pp8h3Hh9FiBhB2ZR95n4muy1jEvpp-2qCw4aqXveRBJvlcyIFysskSpmTYmi7ME85s5kzr1koiFgbhysCY_stoMiX/s1600/20181026_wyprawa_comiccon.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDes5e0Wj2FkCHclSfbdQoIaP1hWF202kJ6yiiGaq5lXglnpH1r08pp8h3Hh9FiBhB2ZR95n4muy1jEvpp-2qCw4aqXveRBJvlcyIFysskSpmTYmi7ME85s5kzr1koiFgbhysCY_stoMiX/s320/20181026_wyprawa_comiccon.jpg" width="320" /></a>akt 1 - Tam...</h3>
Nigdy nie byłem na Comic Conie, choć bardzo chciałem. Ani na tym prawdziwym, w San Diego. Ani nawet na tym, organizowanym w Bolandzie, w Warsawie :) Nadszedł więc czas, aby pierwszy handlarz komiksowy Bolandu (a przynajmniej najstarszy :) pojawił się również na tej imprezie. Stało się to na czwartej edycji stołecznego konwentu. Gdzieś na wsi. W Nadarzynie pod Warszawą. Ptak maczał w tym palce :) Na szczęście były ładne, wygodne autobusy, które regularnie dowoziły gawiedź ze Stolycy na imprezę.<br />
<br />
Mała dygresja. W międzyczasie (od ostatniego mojego wpisu na blogu) pojawiło się dodatkowe wyjaśnienie przesunięcia terminu łódzkiego festiwalu komiksu. Mianowicie, Mamut obawiał się, że Comic Con, wtedy odbywający się we wrześniu, odbierze uczestników organizowanej od ćwierci wieku, w październiku właśnie, łódzkiej imprezie. Uważam, że troski zwierzaka były bezpodstawne. To są zupełnie inne imprezy. Co widać, słychać i czuć :)<br />
<br />
Choć nazwa zobowiązuje, warszawski Comic Con jest imprezą raczej dla fanów telewizyjnych seriali i popkulturowych gadżetów, niż miłośników komiksu. I chyba kilka lat upłynie, zanim cokolwiek się w tej materii zmieni. Oczywiście, wśród uczestników eventu było niejakie zainteresowanie komiksem. Jednak, na zasadzie obowiązującego aktualnie trendu, niż głębszego uczucia do tej dziedziny sztuki. Czyli, poszukiwany był Venom, który właśnie trafił do kin. Znani ze srebrnego ekranu Avengersi również byli modni. Ale komiksy dotąd nie ekranizowane, już mniej. Natomiast, publikacje słabo znane szerszemu ogółowi, niezależne, nie wzbudzały zainteresowania prawie wcale.<br />
<br />
Ale wróćmy do wyprawy. Udział w Comic Conie był dla mnie wyzwaniem na wielu płaszczyznach.<br />
Po pierwsze, finansowej. Koszty uczestnictwa w konwencie dla osoby takiej jak ja, czyli kolekcjonera i drobnego handlarza były horrendalne. Rozumiem, że warszawska impreza ma charakter komercyjny i musi zarabiać prawdziwe pieniądze. Ale traktowanie kolekcjonera amatora na równi z profesjonalnym sklepem, lub wydawnictwem komiksowym jest pozbawione senu. Drobni zbieracze komiksów nie pochwalą się na giełdzie swoimi zbiorami wcale. Natomiast małe wydawnictwa, dla których wysokie koszty promocji są również nie do przyjęcia, prezentują swoje publikacje pod szyldem czegoś w rodzaju wspólnego sklepu. A przecież sklepów komiksowych mamy dostatek. Tych realnych i wirtualnych. Dlatego propozycje Comic Conu, dla miłośnika komiksu, nie są żadną atrakcją.<br />
<br />
W Łodzi, na festiwalu komiksu rozwiązaliśmy ten problem w prosty sposób. Drobni zbieracze komiksów, czy innych gadgetów, małe, niezależne wydawnictwa mogą wynająć zwykły stolik, na trzy dni imprezy, za jedyne 100zł. Takie stoiska nie stanowią konkurencji dla profesjonalnych handlarzy, czy dużych wydawców, ale zwiększają atrakcyjność eventu dla odwiedzających.<br />
Jakoś udało mi się rozwiązać finansowy problem udziału w Comic Conie :)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibYYkkDX_ma0FsFxEvLtEsvabKKhjLE5G-Y0jXQdkqZssoXC3n_8FMcy79a5eSM8jJygPVy9MCtLSFmmnsN0XPC68C35cQLb9P4lom0feIIV-xBz83PnmO1rZTJUlh-lxt49gMPqcu916v/s1600/20181026_wyprawa_bagaz.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibYYkkDX_ma0FsFxEvLtEsvabKKhjLE5G-Y0jXQdkqZssoXC3n_8FMcy79a5eSM8jJygPVy9MCtLSFmmnsN0XPC68C35cQLb9P4lom0feIIV-xBz83PnmO1rZTJUlh-lxt49gMPqcu916v/s320/20181026_wyprawa_bagaz.jpg" width="266" /></a></div>
Pozostała logistyka. Aby uatrakcyjnić moje stoisko na festiwalu w Łodzi zrobiłem sobie z tektury kilka standów, na których mogę prezentować komiksy. Stojaki te, ustawione obok siebie, tworzą "komiksową ścianę", która robi duże wrażenie na każdym odwiedzającym festiwal. Miłośnicy komiksu mogą łatwo dostrzec na niej tytuł, który ich zainteresuje. Ponadto, niemal każdy odwiedzający pragnie zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie na tle ścianki. Nieskromnie dodam, że moja ścianka występuje na większości foto i wideorelacji z łódzkiej imprezy. W tym roku dobudowałem do niej ażurową konstrukcję, na której mogłem wieszać plakaty komiksowe. Zwiększyło to znacznie wizualną atrakcyjność obiektu. Takiej ekspozycji nie miał na festiwalu nikt :)<br />
<br />
W Łodzi dysponuję zaprzyjaźnionym transportem, który umożliwia dostarczenie moich konstrukcji na festiwal. Chciałbym w tym miejscu podziękować niezastąpionemu Krzyśkowi, który co roku dostarcza moje bambetle do Atlas Areny. Dziękuję też Rysiowi, który w tym roku odwiózł mnie po imprezie do domu.<br />
<br />
Przeniesienie mojego stoiska do Warszawy było nie lada wyzwaniem. Nie mam samochodu, ponieważ go nie potrzebuję. Jestem z miasta... które jest najbardziej zakorkowaną aglomeracją w Bolandzie :( ja jednak tego nie zauważam... bo mam roower :) Jak więc miałem przewieźć bambetle na Comic Con? Samochód bagażowy odpadał, ze względu na horrendalne koszty. Pozostawał pociąg. Na szczęście mieszkam niedaleko stacji Łódź-Chojny, przez którą przemykają pociągi jadące do Warszawy z południowego zachodu. Musiałem jednak, tak przekonstruować swoje stoisko, aby zmieściło się w dłoniach :) Na standy i plakaty zbudowałem futerał z tektury, z uchwytem, który był przeznaczony dla jednej ręki. Natomiast, wózkiem z komiksami nawigowałem drugą :) Tylko na papierze wydawało się to proste :( Jednoczesne przemieszczanie obu obiektów było nad wyraz męczące. Dlatego często używałem metody wahadłowej. Najpierw przenosiłem jeden element cargo na pewien dystans i wracałem po następny. Czynność tę powtarzałem dopóki nie pokonałem wymaganej trasy. Początkowo nie było to zbyt męczące, lecz wymagało czasu :(<br />
<br />
Pozostała kwestia noclegu. Ze względu na moją obecną sytuację, do każdego działania podchodzę budżetowo. Wiedziałem, że na poprzednich Comic Conach była możliwość darmowego noclegu w hali. Kupiłem więc wór do spania i Matę Kari :) w nadziei, że spędzę komiksowe noce wśród moich obrazkowych wydawnictw. Niestety, dwa dni przed imprezą dowiedziałem się, że noclegu w hali nie będzie. Organizator powiedział, że za drogo kosztowało ich ogrzewanie przestrzeni nocą, dlatego zrezygnowali. No cóż, każdy powód jest dobry żeby zaoszczędzić :( Wiem to po sobie :)<br />
<br />
Zaniepokojony perspektywą noclegu "pod mostem" (wiem, że Warszawa ma ich wiele, a jakiś Patryk obiecywał, że będzie więcej :) umieściłem apel: "kto przytuli Witka" na fejsie. Nikt na niego nie odpowiedział, choć wielu znajomych mieszka w Stolycy :(<br />
<br />
I tu kolejna dygresja :) Przez wiele lat, w trakcie festiwalu, użyczałem noclegu różnym osobom z komiksowego światka. Kiedyś nawet, w mojej kawalerce, miałem jednocześnie trzech gości. Ale żaden "znajomy" z fejsa mi nie pomógł :( To doskonale świadczy o fałszywości tego portalu. Fejsowicze zza szyby ekranu "spijają sobie z dzióbków", celebrują znajomość, bezustannie obsypują się lajkami, groźnie apelują o "naprawianie świata", ale kiedy pojawia się realne wyzwanie, odwracają się do niego dupą :! Dlatego, przez lata nie chciałem mieć do czynienia z tym zakłamanym portalem. Szpiegującym swoich użytkowników. Ale w końcu uległem. Założyłem profil mojemu rowerowi. Bo mnie o to poprosił :)<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZQjgQ391dSEv2La03H1313RIboWP7as4AFo76omEKyIv1eT2B_TGDmZNxE1CbYBdE-N68MrZjvTIBbrkAqeFQg0dxhacysM4Khu9b74reDpLBijHha7PrTPzlYYIN_NIFrSYbU5xcQbJC/s1600/20181026_wyprawa_stacja.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="924" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZQjgQ391dSEv2La03H1313RIboWP7as4AFo76omEKyIv1eT2B_TGDmZNxE1CbYBdE-N68MrZjvTIBbrkAqeFQg0dxhacysM4Khu9b74reDpLBijHha7PrTPzlYYIN_NIFrSYbU5xcQbJC/s320/20181026_wyprawa_stacja.jpg" width="207" /></a>Na szczęście, lokum znalazłem dzięki mamie Mateusza, znajomego z Warszawy, który wielokrotnie odwiedzał moje stoisko na festiwalu w Łodzi. Problem noclegu w Warszawie został rozwiązany.<br />
<br />
Bilety na pociąg, wraz z miejscówkami, kupiłem dwa dni wcześniej, aby uniknąć kłopotu przed samym wyjazdem. W Internecie znalazłem plany wagonu, który umożliwiał przewóz roweru. A ponieważ moje bambetle wyraźnie przekraczały gabaryty bagażu dodatkowego, wykupiłem dla nich dodatkowe miejsce przeznaczone na rower właśnie.<br />
<br />
W dzień wyjazdu wyszedłem z domu wystarczająco wcześnie, aby metodą wahadłową dotrzeć spokojnie na stację. Byłem tam z dwudziestominutowym zapasem. I właśnie tam opuściło mnie szczęście :(<br />
<br />
Pani Megafonowa, o dziwo, czytelnym głosem, oznajmiła, w której części peronu zatrzyma się mój wagon. Było to o tyle ważne, ponieważ pociąg bawił na stacji jedynie chwilkę i bałem się, że nie zdążę załadować wszystkich bambetli, zanim odjedzie. Futerał "wchodził" do wagonu na raz. Lecz wózek był tak ciężki, że jego zawartość musiałem ładować na raty. "Zaokrętowanie" trwało więc trochę. Ale zdążyłem. Podczas tej czynności straciłem tylko jeden uchwyt plecaka :( Lecz pozostał mi drugi :) Oczywiście, mój wagon stanął na stacji po drugiej stronie zapowiadanego składu. Dlatego dotarcie do wykupionego miejsca, już korytarzami wagonu, zajęło mi niemal jedną trzecią czasu podróży. Metodą wahadłową, oczywiście :(<br />
<br />
Zrobiłem fotkę i uruchomiłem tablet, żeby stwierdzić że WiFi w wagonie było. Zgodnie z szumnymi ogłoszeniami przewoźnika. Jednak transfer był tak wolny, że na swoim ekranie widziałem pojedyncze bity informacji, spływające łaskawie z niewidzialnego routera :( W końcu, odpuściłem sobie serfowanie po sieci. A resztę podróży spędziłem kontemplując maszynę PESY i sącząc leniwie pomarańczowy izotonik, który sobie przygotowałem w międzyczasie. Bowiem od rana zdążyłem już wylać z siebie ze dwa wiadra potu :(<br />
<br />
Pełen obaw dojeżdżałem do Dworca Zachodniego, najbliższego wsi Nadarzyn, w której odbywał się Comic Con. Znałem ten ponury dworzec jeszcze z czasów "komuny". Podejrzewałem, że nic od tamtego okresu się nie zmieniło. Czyli, na moje bambetle czekało mnóstwo "krwiożerczych" schodów, a windy ułatwiające życie podróżnym były raczej w planach (pewnie jakiegoś Patryka :) <br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif80X0YoUL96UZTF8ZZOq7ocL0Z9uDtpH_sC9dkFrbZ2Lvt6POKlQekdOIBSFgIw-46Pb1HE4oSoIgVyNivbPfR7jtMpwi3Fc3ZWmyr2dVh8I9pve2mISqvHcYGlrKFkJ0yPmkQBqSkFkt/s1600/20181026_wyprawa_wagon.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="964" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif80X0YoUL96UZTF8ZZOq7ocL0Z9uDtpH_sC9dkFrbZ2Lvt6POKlQekdOIBSFgIw-46Pb1HE4oSoIgVyNivbPfR7jtMpwi3Fc3ZWmyr2dVh8I9pve2mISqvHcYGlrKFkJ0yPmkQBqSkFkt/s320/20181026_wyprawa_wagon.jpg" width="199" /></a>Przypomniałem sobie zapewnienia kumpla: "Mamy XXIwiek, teraz w Warszawie wszystko jest nowoczesne, zmodernizowane i żyje się lepiej". Jednak, to ja miałem rację :(<br />
<br />
Wydostanie na zewnątrz dworca kosztowało mnie kolejne dwa wiadra potu :( Wysiłek mój nieco osłodził widok kulejącego Niemca z walizeczką na kółkach i drugą w dłoni. Wysiadł on z "mojego" pociągu, i miał przed sobą podobną trasę do przebycia. Kiedy metodą wahadłową :) stękając z wysiłku, pokonywał schody do tunelu wyjściowego i tęsknym wzrokiem omiatał ruiny windy dla niepełnosprawnych, pomyślałem sobie: "to kara, za Powstanie Warszawskie" :)<br />
<br />
Dworzec Zachodni to przedziwna Wieża Babel. Można tu spotkać, co kilka metrów, kolejnego obcokrajowca. W pokonaniu jednej grupy schodów pomogli mi dwaj obywatele mówiący po rosyjsku :) Dworzec więc, jest doskonałą wizytówką rzeczywistości Bolandu, nie tylko dla tubylców :(<br />
<br />
Jedynym sposobem dotarcia na imprezę było skorzystanie z taksówki. Świadom działania "mafii" w okolicy dworca, zamówiłem "taryfę" telefonicznie. Kiedy przyjechała, musiałem znaleźć jeszcze kilka centymetrów asfaltu, który nie był zarezerwowany na wyłączność przez liczne korporacje taksówkowe. Moja taryfa stała 50metrów i kolejne wiadro potu dalej :(<br />
<br />
Droga do Nadarzyna upłynęła spokojnie, do momentu, kiedy dowiedziałem się ile będzie kosztował przejazd. Cena obu biletów (dla mnie i Rovera :) w obie strony, z ledwością pokryłaby koszty. Ale trafiłem na promocję. Dlatego taksówkowa "przyjemność" kosztowała mnie jedynie pięć dych :)<br />
Przed finałową halą czekał jeszcze labirynt barierek, stworzony zapewne przez jakiegoś szalonego organizatora, który skutecznie oddalał wejście. Ale cieszyłem się, bo wreszcie dotarłem tam...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTRb9KqLv0GzFlxn-TUd13VE66Eu82pbu4zfVV_4QhIeUhMlIJ8Ohaoyf7WQk0pvH8lf6xg-I9ArVnWVD6Dr5wEPXJtNpS3v26Xp53z9NI7CuQhCLIPVUSjABTmcaNj-1YFHLoZ3nIQ8BX/s1600/20181026_wyprawa_comiccon.jpg" imageanchor="1" style="margin: auto;"><img alt="" border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTRb9KqLv0GzFlxn-TUd13VE66Eu82pbu4zfVV_4QhIeUhMlIJ8Ohaoyf7WQk0pvH8lf6xg-I9ArVnWVD6Dr5wEPXJtNpS3v26Xp53z9NI7CuQhCLIPVUSjABTmcaNj-1YFHLoZ3nIQ8BX/s1600/20181026_wyprawa_comiccon.jpg" title="Warsaw Comic Con" /></a></div>
- kolejny akt dramatu wkrótce...Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-45774980116946833142017-07-18T00:32:00.001+02:002017-07-18T00:32:11.207+02:00Światło w dzień<p>Festiwal Komiksu odbywał się na początku października. Od... zawsze. Czyli, od ponad ćwierci wieku. Do tego terminu zdążyli się już przyzwyczaić goście, uczestnicy i organizatorzy imprezy. Przez lata nikomu to nie przeszkadzało. Aż tu nagle, zmiana.</p>
<p>Początkowo ten październikowy termin wiązał się zapewne z powrotem studentów z wakacji. Oni to bowiem byli organizatorami pierwszych łódzkich konwentów komiksowych. Również wśród uczestników tych imprez dominowała akademicka brać. Lata mijały i grono odwiedzających festiwal gości wyraźnie się powiększało. Być może, z czasem, październikowa data przestała być taka ważna. Ale tradycja zobowiązuje.</p>
<p>Przyznam szczerze, że o zmianę terminu imprezy podejrzewałem najpierw Mamuta. Pomyślałem, że przesunął termin, bo tak mu pasowało. To byłoby w jego stylu. Przykro mi, że wszystko co złe, co dotyczy festiwalu kojarzy mi się od razu ze zwierzakiem. Ale tym razem się myliłem.</p>
<p>Powodem zmiany terminu przygotowania tegorocznego Festiwalu Komiksu jest Festiwal Światła. Inna cykliczna impreza łódzka, która do tej pory odbywała się (chyba) tydzień po komiksowym święcie. Nigdy na niej nie byłem. Choć chciałem. Ponieważ zazwyczaj, w tym czasie "lizałem" pofestiwalowe rany :(</p>
<p>Obie imprezy corocznie korzystały wydatnie z pomocy finansowej Urzędu Miasta. Lecz w tym roku, ta zacna instytucja nie zamierzała już sponsorować dwóch imprez, odbywających się w tym samym czasie. Zdecydowanie młodszy Festiwal Światła wybrał sobie nową datę zaistnienia. Festiwal Komiksu musiał się więc usunąć. Chyba światło w łódzkim magistracie jest lepiej notowane, niż komiks. A może ktoś za słabo zabiegał, argumentował, protestował...</p>
<p>Zastanawiam się, dlaczego wcześniejsza o tydzień, może dwa, organizacja festiwalu, miała dla światła takie znaczenie. Z tego co wiem z mediów, impreza ta polegała głównie na dekorowaniu przezroczami łódzkich kamienic. Oczywiście, czynność ta musi koniecznie odbywać się po zmroku. Im więc dalej w kalendarzu byłaby umieszczona impreza, tym lepiej dla efektów świetlnych. Przecież zmrok w listopadzie zapada wcześniej, niż w październiku. A dodatkowo, zmiana czasu znacznie przybliża godziny ciemności. Co prawda, na dworze robi się coraz zimniej. I czynnik ten zapewne wpływa na popularność imprezy wśród mas. Ale, czy prawdziwych wielbicieli światła może przestraszyć odrobina mrozu :)</p>Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-21743381284323899622017-07-08T17:16:00.000+02:002017-07-08T17:21:43.362+02:00Idzie stare :)<p>W ubiegły czwartek było spotkanie w Atlas Arenie. Zupełnie nieoczekiwanie... w starym stylu :(</p>
<p>Budynek Atlas Areny, przynajmniej jego część publiczną, znam już prawie, jak własną kieszeń :) Jednak w tym roku, w przestrzeni wykorzystywanej przez Festiwal Komiksu, mają nastąpić pewne zmiany. Poza tym, organizacją imprezy w hali ma się zajmować nowa osoba. Zdecydowaliśmy wiec z Ireną poznać sytuacje na miejscu.</p>
<p>Tymczasem, nieoczekiwanie do wycieczki dołączyła ekipa organizatorów festiwalu, z Mamutem na czele. I spotkanie techniczne przerodziło się w prezentację hali przez zwierzaka. Sęk w tym, że większość obecnych osób znała już arenę od lat, ale musiała uczestniczyć w tym nudnym pokazie dla pani, chyba księgowej(?), z EC1, organizatora imprezy. Odbyliśmy więc rundę honorową po o-ringu. Obejrzeliśmy po raz setny płytę boiska. I zajrzeliśmy w różne zakamarki. Po drodze wykruszali się kolejni członkowie ekipy. Aż wreszcie wycieczka znudziła samego Mamuta i potruchtał na rozmowę z prezesem.</p>
<p>Oczywiście, podczas spotkania z przedstawicielem Areny niewiele nowego się dowiedziałem. W zasadzie nic o zmianach w zabudowie korytarzy, na których mają być przecież ustawione festiwalowe stoiska. Żadnych planów, ani rysunków. Jedyna informacja jaką uzyskałem, była taka, że prace budowlane mają być zakończone przed naszą imprezą. Ale kiedy? Dzień, tydzień, miesiąc przed? Tego nie wiem.</p>
<p>Wiem tylko, że kilku "decyzyjnych" organizatorów wyjeżdża na wakacje :( Pewnie im się słusznie należą. Pracowali przecież nad imprezą przez cały rok...</p>
<p>Zabawna była dyskusja Mamuta z panią (chyba księgową) o tradycyjnie marnej sprzedaży e-biletów na festiwal. Konkluzją rozmowy była: lepsza promocja imprezy kanałami EC1. Po czym pani oświadczyła, że nie zajmie się tym od razu... bo wyjeżdża na urlop. Tak właśnie imprezy są organizowane przez instytucje (kulturalne zresztą :). Przypominają mi się czasy eŁDeKu, gdzie pracowano tylko "w godzinach". A latem myślało się o wakacjach, nie o pracy.</p>
<p>Zostało niewiele ponad dwa miesiące do Festiwalu Komiksu w Atlas Arenie. Tymczasem, nie ma jeszcze umowy z Areną. Nie ruszył jeszcze przetarg, jest wymagany przez EC1, dla firm od zabudowy stoisk targowych. Wszelkie dokumenty krążą w "chmurze" EC1. Nie znam również całej powierzchni, na której może być zorganizowana impreza. Czy kiedyś festiwal będzie przygotowany według standardu innych, podobnych, dużych imprez?</p>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-84967331775240837462016-11-20T13:27:00.000+01:002016-11-20T13:27:04.562+01:00Trochę kultury<p>Jeszcze słów kilka o czwartkowym spotkaniu w EC1, z poprzedniego wpisu.</p>
<p>Za moich czasów, kiedy zapraszano kogoś do dyskusji na dowolny temat, starano się przynajmniej wysłuchać jego argumentów. Ceniono doświadczenie. A ja niestety, jak już wspominałem, jestem organizatorem łódzkiej imprezy z najdłuższym stażem. Nikt z obecnych na spotkaniu nie mógł w tym względzie ze mną się równać. Ponadto, byłem najstarszy z całego towarzystwa. Pozostali dyskutanci byli i są etatowymi pracownikami EC1. Mogli więc codziennie w pracy wymieniać się uwagami na temat organizacji festiwalu. Logicznym wydawało by się wysłuchać na spotkaniu kogoś nowego. Nie oczekiwałem specjalnych względów od kogoś takiego jak Mamut. Lecz miałem nadzieję, że stare, odwieczne zasady, przynajmniej w części, będą honorowane przez resztę towarzystwa.</p>
<p>Skoro więc gościnność, doświadczenie i wiek nic nie znaczą dla organizatorów łódzkiego festiwalu, to jak można wymagać od nich tematu tego wpisu.</p>
<p>Spotkanie w EC1 przypominało partyjną nasiadówkę z okresu minionego. Mniej ważne było kompleksowe rozwiązanie każdego problemu, niż wysłuchanie w całości „referatu” kolejnego mówcy, i poznanie opinii pierwszego sekretarza.</p>
<p>W pewnym momencie „dyskusji” Mamut zauważył, że impreza w Atlas Arenie ma bardziej targowy niż kulturalny charakter. A przecież dotacje z Urzędu Miasta, lub innych instytucji kulturalnych, pozyskiwane są z publicznych środków przeznaczonych na kulturę właśnie. Zaskoczyło mnie takie stwierdzenie kogoś, kogo kultura osobista wyznacza własne standardy, a koszarowy język odbiega znacznie od zasad poprawnej polszczyzny. Swoją drogą. Nadal mnie zadziwia, jak taka osoba może pełnić kierownicze stanowisko w instytucji zajmującej się propagowaniem kultury. Ale to temat na osobny wpis :)</p>
<p>Kulturalne aspekty festiwalu nie zaprzątały dotąd umysłu Mamuta. Było wręcz odwrotnie. Być może groźba utraty państwowych subwencji zmieni nieco tory myślenia tego „zwierzaka”. W historii polskiego komiksu było już uczłowieczanie małpy. Czas więc najwyższy ukulturalnić większego „zwierza” :)</p>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-47090528877342369142016-11-18T16:05:00.000+01:002016-11-18T16:09:42.122+01:00powrót organizatora...<p>Wczoraj zaproszono mnie do EC1 na spotkanie podsumowujące tegoroczny Festiwal Komiksu. To była pierwsza, od wielu lat, tego typu inicjatywa organizatorów łódzkiej imprezy. Być może jednak pierwsza, na którą zostałem zaproszony :) Szczerze wątpię. Mamut, do tej pory, nie był specjelnie skory do podobnych rozliczeń. A moje wielokrotne uwagi, dotyczące problemów organizacyjnych, zawsze zbywał jakimś mało znaczącym argumentem. Myślę, że z takim pomysłem wystąpiła Iwona. Nowa osoba zatrudniona do pomocy przy organizacji festiwalu. Ponieważ miała ona pewne doświadczenie w przygotowaniu innych imprez targowych, mogła na problemy festiwalowe spojrzeć „świeżym okiem”. Potwierdziła ona większość moich uwag, znanych pozostałym organizatorom imprezy od lat.</p>
<p>Podczas spotkania odniosłem deja wu. Przypominało ono bowiem, jako żywo, polemiki organizatorów Konwentu Twórców Komiksu sprzed ćwierć wieku!!! Zmieniły się tylko osoby tego „dramatu”. Miejsce Sobieraja zajął Mamut. Natomiast role młodych Conturowców objęli pozostali organizatorzy obecnej imprezy. Struktura spotkania podobna była obradom sejmowym. Jeden mówca „wypyszczał” kolejne swoje festiwalowe spostrzeżenia, nie pozwalając w wystarczającym stopniu na rozwinięcie, lub wyczerpanie tematu. Tak więc. Iwona żaliła się na kłopoty organizacyjne. Tymek sypał pomysłami, z których większość nie zostanie zrealizowana. Z różnych powodów, których nie był nawet świadom, z braku doświadczenia. Piotr notował na komputerze. A przynajmniej robił takie wrażenie :) Natomiast Mamut, autorytarnym tonem oznajmiał zgromadzonym „złote” rozwiązania każdego problemu. Po gospodarsku :) Moje merytoryczne uwagi kwitował przeważnie w swoim stylu. Jego najłagodniejsza odpowiedź zazwyczaj sugerowała: „żebym się zamknął”. Po co więc zapraszał mnie na to spotkanie? Żebym siedział i milczał? Pokornie słuchał o problemach organizacyjnych, które są mi znane od lat? A naiwne sposoby ich rozwiązania pozostawiał bez komentarza?</p>
<p>Jestem organizatorem łódzkiej imprezy z najdłuższym stażem. Skoro przez dwadzieścia pięć lat przygotowywałem Festiwal Komiksu, to chyba mi na nim zależy. O problemach imprezy mówiłem wielokrotnie pozostałym organizatorom. Większość moich wypowiedzi była przeważnie ignorowana. Tylko nieliczne problemy festiwalu zostały rozwiązane. Choć niektóre z mizernym skutkiem. Zazwyczaj, podczas dyskusji o festiwalu z moim udziałem, inni rozmówcy zwracają tylko uwagę na „siłę” moich argumentów. Jedynym więc sposobem, abym nie „zagłuszał” pozostałych dyskutantów jest pisemna forma wypowiedzi. Już kiedyś z niej skorzystałem :)</p>
<p>Zobacz=> <a href="http://festiwalkomiksu.republika.pl" target="_blank">festiwalkomiksu.republika.pl</a></p>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6913874705916943882.post-66682124158010240702015-11-10T23:15:00.000+01:002015-11-10T23:22:02.242+01:00świat Tytusa, Romka i A'Tomka - pojazdy<p>Tym razem w świecie wirtualnym zbudowałem machiny, które służyły bohaterom komiksów Henryka Jerzego Chmielewskiego. Dość proste początkowo konstrukcje nieco rozbudowałem. Mimo, że rozmiarów ich nie znałem, starałem się zachować odpowiednie proporcje obiektów. Być może, na podstawie moich projektów, powstaną kiedyś realne konstrukcje.<br />Kto wie... :)<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRdMD0Cm-xiw0bMkSBwNwGXZFTwsIBoM2-rdGCsmWIqtrHuhQWLd9lVz1O2uCWqRzMCUuIZSH8ju9-zcSRuFE6eCk28WhxA3q3OVMdx_svtWzNlkhNPoERgnY4qQsQlx7FJKQPe5iLWaES/s1600/wystawa-TRiA_907.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRdMD0Cm-xiw0bMkSBwNwGXZFTwsIBoM2-rdGCsmWIqtrHuhQWLd9lVz1O2uCWqRzMCUuIZSH8ju9-zcSRuFE6eCk28WhxA3q3OVMdx_svtWzNlkhNPoERgnY4qQsQlx7FJKQPe5iLWaES/s600/wystawa-TRiA_907.jpg" title="świat Tytusa, Romka i A'Tomka - pojazdy: wkrętacz" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF9yxPgrte483zkWbvbYA2G_dbhYkKwxKNaLGoDDo42Vr3Y4vcXglrTXgFcPqTMzyiOhFZD7ttO9qfW8ETv-dJfuEDVUim9GdVGZtPbFGUPDuRPztb7Hkd7Fkru0XOzEPbXkXmGoon1pRm/s1600/wystawa-TRiA_908.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF9yxPgrte483zkWbvbYA2G_dbhYkKwxKNaLGoDDo42Vr3Y4vcXglrTXgFcPqTMzyiOhFZD7ttO9qfW8ETv-dJfuEDVUim9GdVGZtPbFGUPDuRPztb7Hkd7Fkru0XOzEPbXkXmGoon1pRm/s600/wystawa-TRiA_908.jpg" title="świat Tytusa, Romka i A'Tomka - pojazdy: wkrętacz" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp9DVl9qcZEfvtFMnWq1tc5uM30Jl-Fl6vC32VSE45BaiN-8fPONXbQvObDK8m03ZiaSR6ExP3s4y1-H1IN-IECWGsbf0L3NfkHfm2TDM3TUqtbCSD46RtlkYadvicdGisp4fNIcQC4eEj/s1600/wystawa-TRiA_909.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp9DVl9qcZEfvtFMnWq1tc5uM30Jl-Fl6vC32VSE45BaiN-8fPONXbQvObDK8m03ZiaSR6ExP3s4y1-H1IN-IECWGsbf0L3NfkHfm2TDM3TUqtbCSD46RtlkYadvicdGisp4fNIcQC4eEj/s600/wystawa-TRiA_909.jpg" title="świat Tytusa, Romka i A'Tomka - pojazdy: wkrętacz" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFkQsrp7Nn7FCyTkcD_lCOsdqfUeOPYc_E5YzDZITsrLEgR5YGGzitJgSJGmRusQHeG5uV0A2DYDsu_ezhqtYbcecbiGmX7fNfDYq4Vwrkg_r63YCbdZi2clwbOcwoNtwfeI0T78DiO-xh/s1600/wystawa-TRiA_910.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFkQsrp7Nn7FCyTkcD_lCOsdqfUeOPYc_E5YzDZITsrLEgR5YGGzitJgSJGmRusQHeG5uV0A2DYDsu_ezhqtYbcecbiGmX7fNfDYq4Vwrkg_r63YCbdZi2clwbOcwoNtwfeI0T78DiO-xh/s600/wystawa-TRiA_910.jpg" title="świat Tytusa, Romka i A'Tomka - pojazdy: bąkolot" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCEcNY_54_TcKu6zIrYKygAfme9ma64IgLsq0EcFA0pgzEU2mec7l2rMeSWS2EEdbfiOSsHlQy5_vnUSJWUTOanbZI2jWYCq7Ndb6wzcL91EBcWYvMI9R3rMrDCYZ3mppNttgsySRj-ceZ/s1600/wystawa-TRiA_911.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCEcNY_54_TcKu6zIrYKygAfme9ma64IgLsq0EcFA0pgzEU2mec7l2rMeSWS2EEdbfiOSsHlQy5_vnUSJWUTOanbZI2jWYCq7Ndb6wzcL91EBcWYvMI9R3rMrDCYZ3mppNttgsySRj-ceZ/s600/wystawa-TRiA_911.jpg" title="świat Tytusa, Romka i A'Tomka - pojazdy: bąkolot" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvvguYKVxKrmov4YzBEqfdkYrYeatSQLRGfKUxR8DWZ0pwz_P46cBUIEh2W-DjFAUGVTs44ZbIdSQBOgPbLVtihzP8sjxHZ5yolWCflO5E6VfUJnl1lGBN15Wac9AnxI2u22Sg_UTX3oQQ/s1600/wystawa-TRiA_912.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvvguYKVxKrmov4YzBEqfdkYrYeatSQLRGfKUxR8DWZ0pwz_P46cBUIEh2W-DjFAUGVTs44ZbIdSQBOgPbLVtihzP8sjxHZ5yolWCflO5E6VfUJnl1lGBN15Wac9AnxI2u22Sg_UTX3oQQ/s600/wystawa-TRiA_912.jpg" title="świat Tytusa, Romka i A'Tomka - pojazdy: bąkolot" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJFiQr5T1A6zrsnT0UE0edg9x4zdqLxUPdKEcdiNHLcjJw0Bj6p23L4caoWjZP2OGNz6IifAJO5YPmBmnVlVNoIAJfWKXY4v2IhklUO1fyvpWUj6wCM9_Rvj-cfazJtP6mxS9OIKOAl3DJ/s1600/wystawa-TRiA_913.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJFiQr5T1A6zrsnT0UE0edg9x4zdqLxUPdKEcdiNHLcjJw0Bj6p23L4caoWjZP2OGNz6IifAJO5YPmBmnVlVNoIAJfWKXY4v2IhklUO1fyvpWUj6wCM9_Rvj-cfazJtP6mxS9OIKOAl3DJ/s600/wystawa-TRiA_913.jpg" title="świat Tytusa, Romka i A'Tomka - pojazdy: prasolot" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiejqiiMbgWCD2Nh-9aUZLi-KrC2QINx293T1gfGAwKM4RTzrEniYIk9EUH1Y151Vd7PiviRIbVvu3nn9tg6K7_m0zc43QHK5mn_DqplhL6A0UoPg-PvYCSbRWLocprJ06yzYyBUtMETpZx/s1600/wystawa-TRiA_914.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiejqiiMbgWCD2Nh-9aUZLi-KrC2QINx293T1gfGAwKM4RTzrEniYIk9EUH1Y151Vd7PiviRIbVvu3nn9tg6K7_m0zc43QHK5mn_DqplhL6A0UoPg-PvYCSbRWLocprJ06yzYyBUtMETpZx/s600/wystawa-TRiA_914.jpg" title="świat Tytusa, Romka i A'Tomka - pojazdy: prasolot" /></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-FiLaSmpIdRLiOnJ3Sj7QnDMRKPrKUQMHZaKE-5wNHS3EXUMDRAt_4bYG1J0WIkCCV4Jfi-Fs9KF9eU05kyXB01daog5tHb-cAhxKs03mH4LDcQmYRY7mGPAROYyku6Cl92vOQwf0R0Aa/s1600/wystawa-TRiA_915.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-FiLaSmpIdRLiOnJ3Sj7QnDMRKPrKUQMHZaKE-5wNHS3EXUMDRAt_4bYG1J0WIkCCV4Jfi-Fs9KF9eU05kyXB01daog5tHb-cAhxKs03mH4LDcQmYRY7mGPAROYyku6Cl92vOQwf0R0Aa/s600/wystawa-TRiA_915.jpg" title="świat Tytusa, Romka i A'Tomka - pojazdy: prasolot" /></a></p>Unknownnoreply@blogger.com